Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieci gubią się na tle życia, podobnie jak zwierzęta i starzy ludzie.

Wycięli mu taki kawał mózgu,że mógłby zostać politykiem.

Nie można bawić się w Boga, nie zadając się z szatanem.

Bez dzielenia się wiedzą nie byłoby postępu.

Czasami lepiej nie być najbystrzejszym w grupie. Niektórzy ludzie boją się bystrych osób. Jeżeli zniżysz się do ich poziomu, zaakceptują cię. Życie jest łatwiejsze, kiedy wtapiasz się w tłum. Nie trzeba jednak zachowywać takich pozorów w towarzystwie swojego staruszka lub uroczej sąsiadki. Co to za życie, jeżeli nie możesz być sobą w obecności przyjaciół i rodziny?

Czasami najprostsze odpowiedzi są najlepsze, bo jeżeli kłamiesz i zabrniesz w rozmowie za daleko, kłamstwo jak lina okręca Ci się wokół szyi i odcina dopływ powietrza.

Nawet się nie oszu­kuj, że go­tów­ka w kie­szeni w jakim­kol­wiek stop­niu pod­wyż­sza twój sta­tus. Nie wierz w to ani przez chwi­lę. Po­rząd­niej­sze ubra­nia nie zmie­nią tego, jaki je­steś na­praw­dę. Mogą tylko za­kryć smród uwię­ziony pod po­wierzch­nią. Jak płach­ta zakry­wa­jąca ster­tę gnoju zosta­wioną na słoń­cu.

Mu­sisz prze­bić wzro­kiem wszyst­kie kłam­stwa, któ­ry­mi się kar­mi­łeś, i od­na­leźć praw­dę. Jest w two­jej gło­wie, za­grze­ba­na gdzieś z tyłu pod war­stwa­mi kurzu. Mo­żesz za­ko­pać coś złego, ale złe rze­czy mają ten­den­cję wy­grze­by­wać się pa­zu­ra­mi spod ziemi.

Nawet kiedy ży­je­my, nie­zba­dane są wy­ro­ki bo­skie, ale po śmier­ci to już w ogóle szko­da gadać. Gość na górze za­czy­na total­nie świ­ro­wać.

Czasami najprostsze odpowiedzi są najlepsze, bo jeżeli kłamiesz i zabrniesz w rozmowie za daleko, kłamstwo jak lina okręca ci się wokół szyi i odcina dopływ powietrza.

(..) w szczę­śli­wych wspo­mnie­niach niebo jest za­wsze błę­kit­ne.

Cza­sem do­brze jest przy­po­mi­nać sobie cięż­kie czasy. Dzię­ki temu inne pro­ble­my nie wy­da­ją się takie strasz­ne.

Są takie chwi­le w życiu, kiedy wy­da­je się nam, że wiemy, co na­stą­pi póź­niej. Przy­padki prze­wi­dy­wal­no­ści, iden­tycz­no­ści. Kiedy ko­lej­ny krok jest nam rów­nie do­brze znany jak po­przed­ni, więc idzie­my pew­nie, świa­domi, że nie czai się na nas nic strasz­nego. Kro­czymy wtedy przed sie­bie, jak­by­śmy prze­czy­tali ostat­nią stro­nę książ­ki i mogli teraz wró­cić do po­cząt­ku, abso­lut­nie pewni, jak poto­czy się histo­ria, i cie­szyć się prze­wi­dy­walną po­dró­żą.

(...) moi ro­dzi­ce nie żyją. Odwie­dza­łem ich groby. Roz­ma­wia­łem z nimi na cmen­ta­rzu. Modli­łem się za nich. Za­wsze nale­żeli do prze­szło­ści. Zna­łem ich twa­rze tylko ze sta­rych foto­gra­fii i snów, a dźwięk ich gło­sów był nie­uchwyt­ny ni­czym woda w by­strym stru­mie­niu. Pogo­dzi­łem się ze śmier­cią rodzi­ców na długo przed­tem, zanim zro­zu­mia­łem, co to wła­ści­wie ozna­cza. Kiedy traci się rodzi­ców w tak mło­dym wieku, to tak po pro­stu jest. Nie zna się innej sytu­acji.

Witaj, Przyjacielu, jestem złodziejem, zabójcą, porywaczem. [...] Najprawdopodobniej znasz mnie pod pseudonimem Zabójcy Czwartej Małpy. [...] Świetnie się zabawimy, Ty i ja.

Każdy problem ma przynajmniej trzy rozwiązania, a nawet jeśli wydaje ci się, że znasz idealne, powinieneś poświęcić trochę czasu na ustalenie kolejnych dwóch, żeby zestawić je wszystkie ze sobą. Czasem to najłatwiejsze albo najbardziej ewidentne wcale nie jest tym najtrafniejszym, a najtrafniejsze nie jest łatwe ani oczywiste.

(...) nic na świe­cie nie boli tak jak śmierć osoby, którą ko­chasz.

Mówił tro­chę beł­ko­tli­wie. Nie jak pi­ja­ny, ale ktoś, kto pił tak dużo, że orga­nizm już się przy­zwy­czaił i stale prze­by­wał w tym sta­nie „lekko na rau­szu, ale nie schla­ny” zawo­do­wego alko­ho­lika.

Mia­łem w sobie pust­kę, która wypeł­niała się, kiedy ona była bli­sko – to miej­sce w sercu nale­żące wy­łącz­nie do niej, pokój, do któ­rego tylko ona miała wstęp.

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.

- Cio­cia Jo ma­wia­ła, że le­piej jeść śmie­ciowe żar­cie. Układ odpor­no­ścio­wy się nie roz­le­ni­wia.

Mój orga­nizm chęt­nie zre­zy­gno­wałby z tlenu w za­mian za łyk go­rza­ły. Tylko mała kro­pelka, żeby tro­chę się znie­czu­lić, tak sobie mówi­łem. Mało prze­ko­nu­jące kłam­stwo, w które sam już nie wie­rzy­łem.

Po trau­ma­tycz­nych prze­ży­ciach zo­sta­ją bli­zny. Cza­sem są przez jakiś czas głę­bo­ko ukry­te i ujaw­nia­ją się, kiedy naj­mniej się tego spo­dzie­wa­my.

Wszyst­ko jest towa­rem. Go­rza­ła, dragi, fajki, dziew­czyny, ha­zard. Jeśli ktoś cze­goś chce, można okre­ślić cenę. Cena może się róż­nić w zależ­no­ści od klien­ta, ale każdy za­pła­ci. (...) infor­ma­cje na­le­żą do naj­bar­dziej lukra­tyw­nych towa­rów, bo można je zdo­być bar­dzo ni­skim kosz­tem, a sprze­dać za naj­wyż­szą staw­kę, oczy­wi­ście odpo­wied­niemu na­byw­cy.

Aby roz­wi­jać się jako czło­wiek, na­le­ży zro­zu­mieć swoje ogra­ni­cze­nia, przy­znać się do błę­dów, a nawet pora­żek.

Nawet jeśli ktoś używa fał­szy­wych doku­men­tów, pozo­sta­wia za sobą ślady.

Miło­śnik kana­pek z tuń­czy­kiem nie prze­staje się nimi zaja­dać, choć­by kil­ka­krot­nie zmie­nił toż­sa­mość.

Skoro mógł być szczę­śliwy, mając za towa­rzy­stwo wy­łącz­nie dobrą książ­kę, to chęt­nie za­miesz­kałby nawet w dziu­rze w ziemi kry­tej strze­chą.

(...) miała sła­bość do pizzy, zwłasz­cza pep­pe­roni. Cza­sami jadła nawet pizzę z ana­na­sem. Cio­cia Jo twier­dziła, że są­siad­ce na sta­rość mie­sza się w gło­wie. Coś chyba było na rze­czy – nikt przy zdro­wych zmy­słach nie kładł­by ana­nasa na pizzy.

Sły­szał raz histo­rię, jak jeden ku­charz zamo­czył ka­nap­kę z kur­cza­kiem w wo­dzie po brud­nych naczy­niach, bo zamó­wiła ją jego na­uczy­ciel­ka histo­rii z li­ceum, która trzy lata wcze­śniej posta­wiła mu czwór­kę z minu­sem. Można sobie tylko wy­obra­żać, co taki czło­wiek by zro­bił, gdyby nagle po­czuł nie­chęć do sta­łego klien­ta, tylko dla­tego, że zacho­wał się nie­uprzej­mie albo pod­czas po­przed­niej wi­zy­ty zosta­wił marny napi­wek.

Po­dusz­ka też nie nale­żała do naj­wy­god­niej­szych. Można by pomy­śleć, że ktoś owi­nął szma­tą worek z kloc­kami lego i uznał to za odpo­wied­nie pod­par­cie dla głowy.