Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka psycholożki Lisy Damour to bardzo cenna i ważna skarbnica wiedzy dla wszystkich rodziców i z powodzeniem mogę powiedzieć nie tylko nastolatków. Autorka ma wieloletnie doświadczenie w prowadzeniu terapi z dziewczętami i lata obserwacji przełożyły się na stworzenie tego poradnika rodzicielskiego. Autorka dość przystępnie opisuje jakie zachowania są typowe dla każdego etapu w rozwoju nastolatek począwszy od lat 11 i jak w najbezpieczniejszy i najlepszy sposób próbować sobie z nimi radzić. To co mnie ujęło to podejście bardzo bliskościowe - by nastolatki traktować jak równe sobie, myślące osoby, które na danym etapie życia z różnych, często społecznych przyczyn się trochę pogubiły i próbują odkryć swoje własne ja. Która z nas nie miała większych czy mniejszych okresów buntu, chęci podążenia za grupą czy wyjścia na impreze. Nam dorosłym ciężko już pamiętać jak bardzo chcieliśmy być częścią czegoś większego, a nie zostać wykluczonym podczas gdy już jako dorośli sami wiemy najlepiej i najczęściej w nosie mamy zdanie innych. Młodzież wystarczy próbować bezpiecznie prowadzić przez większe i mniejsze zawiłości społecznych zachowań, wysłuchać kiedy tego oczekują i/lub potrzebują i w przypadku wyrażenia odmowy umotywować to naszą realną troską i powiedzieć chociaż kilka zdań dlaczego postępujemy wobec nich tak a nie w inny sposób by nie marginalizować uczuć naszych dzieci. Jak możemy sami oczekiwać od naszych pociech szacunku skoro sami im go nie chcemy okazać? W końcu młodzi postrzegają świat według tego czego sami doświadczają. Często zachowania z pozoru dla nas uznawane za niewłaściwe są też niemym wołaniem o pomoc i brak jej udzielenia a wręcz stosowanie kar może przynieść zupełnie odwrotny skutek. Ta część dla nas jako rodziców może być bardzo trudna bo sami byliśmy zupełnie inaczej wychowani, lecz to jak będziemy postępować z własnymi dziećmi wcale nie musi przypominać tego jak nas wychowywano. Kiedyś na porządku dziennym były kary cielesne, które w istocie są jedynie objawem niemocy rodziców wobec tego jakie zachowania prezentują ich dzieci. Nie niosą żadnej wymiernej korzyści i jako takie (oprócz wymiaru niezgodnego z prawem) nie mają po prostu sensu. Czy jeśli kłócimy się z partnerem rozwiązaniem będzie romowa czy „danie klapsa”? Myślę, że to pytanie pozostawie już bez odpowiedzi a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę pozycje bo to niezwykle wartościowa i potrzebna książka.