Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze nie zdawał sobie sprawy z odpowiedzialności, która wkrótce wypełni jego życie. Było to jak najbardziej naturalne, w końcu był dzieckiem, którego wyobraźnia została pobudzona dziwnym zjawiskiem, którego sam był częścią. Nie pamiętał już o strzygach. Jedyne co teraz wypełniało jego umysł to kolorowe myśli spowodowane szamańskim wywarem. To one miały chłopcu pozwolić na spokojne przejście przez doznania, jakie niespodziewanie przyniósł mu ten dzień.

Ta inteligentna broń związana była z jego właścicielem szczególnym rodzajem żywej więzi. Potrafiła ona określać poziom jego umiejętności walki w stosunku do zagrożenia. Ponadto wraz z kolejnymi potyczkami oraz codziennym doskonaleniem tej sztuki halabarda „czuła” coraz lepiej swojego właściciela.

Każdy trening okupiony był litrami potu i niemałym zmęczeniem, ale wiedział, że tylko tak może osiągnąć poziom umiejętności godny wojownika Doliny Mgieł. Trenował w myśl zasady: jaki trening taki wojownik. Nigdy nawet nie pomyślał, że może sobie odpuścić ćwiczenie albo wykonać je niedbale. Od tego jak był wytrenowany zależało jego życie i w tym przeświadczeniu cały czas pozostawał. Dodatkowo każde ćwiczenie kończył wywołaniem tarczy, aby w sposób natychmiastowy móc z niej skorzystać.