Stąd drugi wniosek, że armja narodowa będzie istotnie dzieckiem duchowem społeczeństwa tylko wówczas, gdy i kadry oficerskie będą przesiąkni...
- ArtykułyPierwszy zwiastun drugiego sezonu „Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy” i nie tylkoLubimyCzytać1
- ArtykułyKocia Szajka na ratunek Reksiowi, czyli o ósmym tomie przygód futrzastych bohaterówAnna Sierant1
- ArtykułyAutorka „Girl in Pieces” odwiedzi Polskę! Kathleen Glasgow na Targach Książki i Mediów VIVELO 2024LubimyCzytać1
- ArtykułyByliśmy na premierze „Prostej sprawy”. Rozmowa z Wojciechem ChmielarzemKonrad Wrzesiński1
Tadeusz Hołówko
Po wybuchu I wojny światowej przyjechał do Warszawy i był jednym z organizatorów Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Jednocześnie działał w PPS jako członek wydziału prasowego CKR i kierownik wydziału politycznego OKR w Warszawie i Pogotowia Bojowego PPS w Warszawie i na terenie Rosji. Po okupacji Warszawy przez armię niemiecką aresztowany przez Niemców i w latach 1915-1916 więziony w Salzwedel, Stendal i Celle Schloss pod Hanowerem. Uwolniony po Akcie 5 listopada, w 1917 współtwórca Stronnictwa Niezawisłości Narodowej, powrócił do konspiracji w POW, m.in. redagując prasę organizacji.
Po przewrocie bolszewickim i wycofaniu Rosji z wojny w traktacie brzeskim (marzec 1918) działał jako emisariusz POW na terytorium Hetmanatu i w Moskwie (pod rządami bolszewików). Swoje wspomnienia z tego okresu życia opisał później w tomach: Przez dwa fronty (1931) i Przez kraj czerwonego caratu (1932).
W listopadzie 1918 uczestniczył w organizacji Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie. Był jednym z redaktorów manifestu Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej i wiceministrem propagandy w tym rządzie (6-11.XI.1918). W rządzie Jędrzeja Moraczewskiego i następnych rządach naczelnik Wydziału Prasowego Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 wstąpił do Wojska Polskiego. 2 sierpnia 1920 ciężko ranny w ataku na Tłoczewo, kiedy ze swoją sekcją 9. kompanii 201. pułku piechoty Dywizji Ochotniczej „przedostał się na tyły nieprzyjaciela w ogniu flankowym”. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
W latach 1921-1925 wchodził do centralnych władz PPS. W 1921-25 członek Rady Naczelnej PPS (do 1923 sekretarz),w 1921 zastępca członka, a 1924-25 członek Centralnego Komitetu Wykonawczego (CKW PPS). Gorący zwolennik koncepcji federacyjnej Piłsudskiego. Od 1921 redaktor naczelny „Trybuny” (organu teoretycznego PPS) i dyrektor Towarzystwa Wydawniczego „Ignis”, od 1923 członek rady nadzorczej Spółdzielni Wydawniczo-Księgarskiej „Nowe Życie”. W 1925 delegat PPS na kongres Socjalistycznej Międzynarodówki Robotniczej w Marsylii (członek Komisji ds. Europy Wschodniej). W 1925 przebywał we Francji, gdzie współtworzył towarzystwo i pismo La Promethee, głoszące ideę oderwania od ZSRR narodowości nierosyjskich (prometeizm). W latach 1925-1927 dyrektor Instytutu Badań Spraw Narodowościowych. Jeden z czołowych publicystów socjalistycznych, publikował najczęściej na tematy narodowościowe w Robotniku i Trybunie. Kandydował bez powodzenia do Sejmu z listy PPS w 1919 i 1922. W latach 1922-1927 zastępca posła z listy państwowej nr 2 (PPS). W latach 1919-1927 radny Miasta Stołecznego Warszawy z listy PPS. W 1921 założyciel Związku Zbliżenia Narodów Odrodzonych.
Jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego. Po przewrocie majowym zorganizował Związek Polskiej Inteligencji Socjalistycznej. W 1927 wystąpił z PPS i zaczął organizować popierający rządy pomajowe Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem (BBWR). Członek Wielkiej Rady BBWR, prezes regionalnej wileńskiej grupy posłów i senatorów BBWR. Działacz Konfederacji Ludzi Pracy. Zwolennik dożywotniej władzy prezydenta wybieranego spośród dwóch kandydatów: jednego wyznaczonego przez ustępującego prezydenta, a drugiego przez Zgromadzenie Narodowe. W latach 1927-1930 naczelnik Wydziału Wschodniego w Departamencie Politycznym Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W 1930 wybrany na posła na Sejm III kadencji z listy BBWR w okręgu nr 61 (Nowogródek). W Sejmie sprawował funkcję prezesa klubu parlamentarnego BBWR i wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Zwolennik ugody polsko-ukraińskiej, typowany na stanowisko wojewody lwowskiego.
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Popularne cytaty autora
Żołnierz z zawziętością „zbuntowanego niewolnika", jak to nazwał Kiereńskij, mścił się nieludzko na oficerach za dotychczasową swoją poniewi...
Żołnierz z zawziętością „zbuntowanego niewolnika", jak to nazwał Kiereńskij, mścił się nieludzko na oficerach za dotychczasową swoją poniewierkę, prześladowanie i bicie. Na przykładzie armji rosyjskiej widzimy, że oparcie stosunku między oficerem a żołnierzem jedynie na ślepym, niewolniczym posłuchu, może skończyć się katastrofą. Z drugiej strony na kadrowym elemencie w korpusie oficerskim w armji rosyjskiej, który aż do końca wojny zajmował wyższe stanowiska, zemściło się to, iż był on kastą oddzieloną chińskim murem obojętności i przesądów od reszty społeczeństwa.
1 osoba to lubiW takiej atmosferze życia francuskiego oficer jest tylko tym, który więcej posiada znajomości sztuki wojennej, co z jednej strony upoważnia ...
W takiej atmosferze życia francuskiego oficer jest tylko tym, który więcej posiada znajomości sztuki wojennej, co z jednej strony upoważnia żołnierza do wymagania od oficera ducha inicjatywy i decyzji, a z drugiej zniewala do posłuchu z wewnętrznego, moralnego nakazu. Ale poza frontem, poza okopami, lub koszarami- wszyscy są równi. Stąd ten niezrozumiały dla nas, przywykłych do wzorów rosyjskich lub austryjackich, zwyczaj francuski nie salutowania przez żołnierza oficerowi na ulicy, lub w lokalu publicznym.
1 osoba to lubi