Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O ,,Moście nad niespokojną wodą`` dowiedziałam się właściwie przypadkiem. Ot, zobaczyłam plakat i stwierdziłam, że skoro w końcu mamy w Wałbrzychu kogoś kto pisze, interesujące mnie rzeczy, pójdę na spotkanie autorskie. Pisarzowi rozgadanie zajęło trochę czasu, ale po nim zaczął opowiadać jak najęty o ,,Moście...`` i o pisaniu ogólnie. Koniec, końców zdecydowałam się na zakup. Cóż powiedzieć- prolog wprawił mnie w niemałe osłupienie. Bynajmniej nie z powodu fascynującej akcji. Po prostu jest napisany stylem wprost porażającym. Stwierdzenie to poprę jednym z najpiękniejszych zdań- ,,Przestań udawać, że cię tam nie ma (...) Mam dobry wzrok i wypatrzyłam cię z daleka, choć twa czarna suknia skrywała cię przede mną w cieniu. Chodźże, tym razem ty będziesz szukać mnie``. Na szczęście w reszcie książki, dialogi brzmią naturalniej. Jakoś przez ten fragment przebrnęłam i muszę przyznać , ze było warto. ,,Most...`` ma nie tyle ciekawą fabułę ( mam wrażenie , że jest dopiero wstępem do serii) , co założenie. Otóż, każdy z bohaterów jest przedstawicielem innego enneatypu. Tutaj muszę naturalnie wyjaśnić czym jest enneagram. Najprościej mówiąc - służy on do określania charakterów i jest podzielony na 9 osobowości ( ,,ennea`` to greckie dziewięć , gdyby komuś nie chciało się sprawdzić w internecie). Ciekawy jest także motyw Hany, ale nie chcę za dużo spoilować , w związku z czym nie wyjaśnię tego stwierdzenia. Musicie sami przeczytać. ( Nie ma to jak bezczelna reklama). A tak naprawdę za dużo wyjaśnień jeszcze nie ma , a sama postać występuje jedynie w prologu i epilogu. Żeby nie było tak kolorowo, muszę wytknąć także wady. Trójka bohaterów, jest bowiem jednocześnie wadą i zaletą. Żadnemu z nich nie jest poświęcone zbyt dużo czasu, przez co nie byłam w stanie żadnego z nich polubić czy się do niego przywiązać. Dochodzą do tego niezbyt trafione dialogi. Nie chodzi mi o tłumaczony przez niemal wszystkich recenzujących styl, gdyż ten akurat (po prologu) mi nie przeszkadzał. Mówię bardziej o, przykładowo, scenach ,w których mający mord w oczach bohater mówi jakby dyskutował ( oczywiście, nie na trzeźwo) z kumplem o sensie życia, a staruszek żyjący na bagnach wyraża się jak hrabia. Mam nadzieję, iż w kolejnych książkach kwestia ta, będzie lepiej ujęta. Mimo wszystko na następną część czekam, gdyż seria zapowiada się naprawdę dobrze, a poprawę stylu widać praktycznie z rozdziału na rozdział. A poza tym niczym Tangran popłynę pod prąd i powiem, że najbardziej czekam nie na Moonrę, lecz na Ranayarta, bo to ten bohater ma aktualnie największą szansę, na ciekawe rozwinięcie.