Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duch Jeziora i jezioro, które jest skażone i wywołuje wysypkę na skórze i drapiesz się wiecznie po rękach. Każdy w tej wiosce się drapie, bo skóra swędzi. Swędzi i życie, które jest beznadziejne, bez przyszłości, bez niczego. Przyszłość to pustka. Mieszkańcy wioski nad jeziorem mają swoje wierzenia - Duch Jeziora zabiera ciała i dusze ludzi, którzy umarli. Kładzie się ich na łódkę i odpycha od brzegu. Zwłokami karmi się wody tego okropnego, skażonego jeziora. A potem chłopy idą popijać bimber, czy cokolwiek, wracają do domów i w czterech ścianach wyrzucają swoją złość i frustrację na bliskich. Dziadek tak bije babkę - co widzi Nanu. Oni go wychowują, bo matka chyba była, ale go zostawiła. A może jest i przyjedzie po niego, ale potem? Nanu nie zna prawdy o niej. Coś mu pamięć podpowiada, trzy trójkąty i włosy nad nimi i ciepły głos, kobiecy... ale to ni jawa, ni mrzonka, ni tylko marzenie... Nanu żyje tu, koło babki i dziadka i czuje się jakoś ... poza tym. Poza tym miejscem i poza tymi ludźmi. A gdy zostaje sam, bo Duch Jeziora zabiera mu dziadków, podejmuje decyzję o samodzielności poza tą wioską. Wyrusza w poszukiwaniu matki... w Tej powieść jest ból, strach i łzy. Pęcznieje od samotności, od wiecznie drgających pragnień bohaterów i o próbie zycia. To powieść o poszukiwaniu i siebie i życia, tego właściwego i wygodnego. To poszukiwanie radości i swobody i miłości jednocześnie. Czytasz i od samego początku, choć swędzi cię skóra od tego, choć drapiesz przedramiona, czytasz. Czytasz, bo ciekawość koi ową wysypkę. Czytasz, bo JEZIORO to lek na Ciebie