Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jazz i Nicky znali się od dziecka. Z czasem ich przyjaźń przerodziła się w coś więcej i jako nastolatkowie przeżyli ze sobą pierwszą miłość. Ale w ciągu jednych wakacji wszystko się rozsypuje... Siedemnaście lat później. Nico Blue jest gwiazdą rocka. Zespół jest znany na całym świecie. Ale z nim samym nie jest dobrze... jest w rozsypce, o krok od popadnięcia w miejsce, z którego nie ma już odwrotu. Po przymusowym odwyku wraca do domu, gdzie ma nadzieję zebrać siebie i swoje życie do kupy. Jasper jest księdzem – i gejem, z czym się nie kryje. Prowadzi schronisko dla młodzieży LGBTQ, która nie ma gdzie się podziać. Wkłada w to całe swoje serce i jest zdeterminowany, by coś zmienić, w kościele i na świecie. Dawne uczucia pogrzebał i od lat o nich nie myślał. Jednak gdy spotykają się po latach, staje się jasne, że żadne o drugim nie zapytało. A Jasper, widząc w jakim stanie jest Nicky, chce mu pomóc, oferując swoją przyjaźń. Tylko jak będzie to wyglądało między księdzem a gwiazdą rocka, którzy kiedyś byli kochankami...? Uwielbiam historie o zakazanych związkach; nauczyciel, przyrodni brat, a w tym przypadku ksiądz. Więc z chęcią sięgnęłam po tę książkę, choć spodziewałam się raczej czegoś lekkiego, lżejszego między innymi książkami... a nie tego, że znajdę takie cudo! Skończyłam czytać jakieś pół godziny temu, a nadal zbieram myśli, więc reszta może być trochę chaotyczna. Podobało mi się to, że to, co było między nimi, rozwijało się w miarę wolno. Nie powiem, że nic się nie działo – bo Nicky i ten jego niewyparzony język by temu zaprzeczali ;) – ale fajnie, że od razu się na siebie nie rzucili. To sprawiło, że Jasper jako ksiądz był bardzo wiarygodny. A te momenty, kiedy Nicky się z nim droczył, dodawały oczywiście małego smaczku. Chyba pasuje, jeśli powiem, że wodził go na pokuszenie... :D A sam Jazz jako postać świetny. Jestem pełna podziwu dla jego zaangażowania w los tych nastolatków, dla jego dobroci. Podobnie zachował się z Nicky’m, mimo że tyle lat nie utrzymywali ze sobą kontaktu, to nie wahał się, oferując mu swoją pomoc. Nicky był o krok od stoczenia się na samo dno, ale w odpowiednim momencie się opamiętał i to, co później robił, też o tym świadczy. Skupił się na tym, by wyzdrowieć, starał się, nawet jeśli bał się, że nie da rady. I uwielbiam te rzeczy, które wskazywały na to, że mimo upływu czasu wciąż o sobie nie zapomnieli. Tatuaże Nicky’ego, jego teksty piosenek; nazwa ośrodka dla młodzieży, czy też to, że Jasper kupował i słuchał płyt Vespertine... mimo tego, że ich drogi się rozdzieliły i tego, jak potoczyły się ich życia, żaden tak naprawdę o sobie nie zapomniał. Uwielbiam ich obu i uwielbiam i ich historię, nawet jeśli w pewnym momencie pod koniec myślałam, że padnę na zawał. Polecam, polecam, polecam.