Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Pomarańczowa droga" - Emilia Mieleszko Od czasu do czasu, schodzę na dół i wybieram lekturę kompletnie, ale to kompletnie mi nieznaną. Tak było z "Pomarańczową drogą" Mieleszki. Otwieram i czytam. Czytam i czytam i dochodzę do wniosku, że katuję się, czytam jak masochista. Najkrótszy komentarz to pamiętne słowa Franza Mauera: - przecież to się nie da jeść. A ja jem. :) W "Pomarańczowej drodze" nie ma literackich bohaterów, są coś jakby pacjenci. Nie ma literackiego języka, jest psychologiczne mówienie. Nie wierzycie? Poniżej trud, jaki sobie zadałem spisując przykładowy dialog. I ta odpowiedź Eryka ... "-Zmierzam do tego, że przy braku czy znacznym ograniczeniu bodźców zachęcających do poznawania otaczającej rzeczywistości, do naturalnego wnikania w nią, a w gorszym przypadku również wtedy, gdy otocznie z jakichś powodów wywołuje lęk, uzasadnione według mnie wydaje się być skierowanie uwagi, percepcji, która domaga się rozwoju, ku własnemu wnętrzu jako jedynemu obszarowi dostępnemu do eksploracji. Może początek tej szczególnej wrażliwości, podwyższonej reaktywności, rozbudowanej wyobraźni jest gdzieś tu? Może utrwala się na stałe silny motyw poszukiwania wyjścia z niekomfortowej sytuacji, który wciąż napędza intelekt do pracy nad znalezieniem skutecznego rozwiązania? - Mam podobne przemyślenia - powiedział Eryk po dłuższym zastanowieniu". Ogólnie książka jest. O czym? O tym trudno mi było powiedzieć, nawet po przeczytaniu, ale od czego są recenzje na okładce! - O chorobie sierocej - się okazało. Szczerze mówiąc, od początku liczyłem na "momenty". Niestety, przytulali się tylko. Tak, że, jeśli lektura na wakacje, czyli tzw. "COŚ INNEGO" - serdecznie zachęcam. Adekwatne.