Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na tym polega miłość, ze potrafisz mówić do kogoś bez wysiłku, że niczego nie musisz ukrywać i jednocześnie czujesz się całkiem swobodnie nie mówiąc nic. W każdym razie właśnie tak mógłbym to opisać. Nigdy dotąd nie byłem zakochany i czuję dziwną potrzebę znalezienia właściwej metafory, która oddałaby ten stan. Jak ta, że ja jestem kołem młyńskim, a ona strumieniem. Głupie, co?
- Nie, absolutnie - wymamrotałem, uświadamiając sobie, że poruszyliśmy temat bardziej problematyczny od polityki.

Przede wszystkim jestem zdania, że świat byłby lepszy, gdyby ludzie wypowiadali słowo "morderstwo" z takim samym zawstydzeniem jak "masturbacja".

aż wreszcie cofnąłem się w głąb tunelu, którym każdy człowiek przychodzi na świat, nagi u płaczący zapadłem się w ciemną czeluść. Kiedy ogarnął mnie całkowity mrok, uzmysłowiłem sobie, że to światło na końcu tunelu, które widzą umierający, nie jest blaskiem raju. Czyż nie jest prawdopodobne, że wszyscy ci ludzie, którzy powrócili z przedsionka śmierci, widzieli nie to, co otwiera się przed nimi, ale co już kiedyś zapadło im w pamięć? Takie jest uniwersalne wspomnienie pierwszego tunelu, przez który wszyscy musieliśmy przejść, a światło na jego końcu wdziera się w prenatalny mrok i drażni nasze zaciśnięte powieki, wabiąc nas w kierunku przejścia, za którym zaczynamy swoją wędrówkę ku nieuchronnemu spotkaniu ze śmiercią.

Pisarze, bez względu na ich głośne przechwałki albo przymilność, są w gruncie rzeczy chwiejnymi istotami o wrażliwym ego i tak słabej psychice jak gwiazdy filmowe, tylko mają znacznie mniej pieniędzy i uroku. Wystarczy zagłębić się w ich wnętrze, żeby natrafić na ten biały mięsisty guz ukrytego ego, a najlepszym narzędziem, za pomocą którego można to uczynić, są ich własne słowa.

Mężczyźni nie mają swojego odpowiednika dekoltu, choć podobne emocje budzi wnętrze dobrze wypchanego portfela, w które większość kobiet zerka równie pożądliwie.

Jeżeli nie trwoni się młodości, to cóż to za młodość?