Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Millie pragnie skulić się w jej ramionach i zostać tak na zawsze, nigdy nie odejść, ale tego nie robi, bo ta kobieta nie jest jej mamą, a z cudzymi mamami nie wolno tak postępować. A przecież należałoby móc tulić się do wszystkich cudzych mam, bo niektórzy ludzie nie mają swoich, to co wtedy mają zrobić ze swom przytulaniem?

Wszyscy wiedzą wszystko o byciu narodzonym, a nikt nie wie niczego o byciu martwym. (...) Dorośli chcą, żeby o tym wiedziała, w przeciwnym razie nie dawaliby jej tych książek. Ale nikt nigdy nie dał jej książki o nieżyłkach. Czy to jakiś wielki sekret?

Świat jest zbyt trudny dla Millie, a Karl nie ma pojęcia, jak jej o tym powiedzieć. Chciałby ją przypiąć paskiem do swoich pleców i pokazać jej piękne rzeczy. Chciałby kroczyć obok niej, gdy będzie szła po murku, chciałby jej pokazywać, że we wszystkim jest MUZYKA, jeśli zamknie się oczy i będzie patrzeć na nuty w swojej głowie, i spełnienie, jakie czujemy, gdy odkładamy na półkę przeczytaną książkę, i słowa, chciałby jej pokazać piękne słowa, pokazać jej, ile piękna mieści się na kartce papieru. Chciałby jej pokazać wszystko, co dobre, i uchronić przed złem.

Widział Płaczącą Twarz Evie. Twarz Orgazmiczną. Przerażoną. Śmiertelną. Czy to więc była miłość? Kiedy przestaliśmy udawać? Kiedy możemy powiedzieć drugiej osobie: onanizuję się, płaczę, boję się, umrę?

- Widzisz, Szkrabie, jest niebo i jest piekło. Do piekła idą wszyscy źli ludzie, tacy jak przestępcy, różni naciągacze i kontrolerzy parkingowi. A do nieba idą wszyscy dobrzy, tacy jak ty i ja, i ta ładna blondynka z Masterchefa.
- I co się dzieje, jak tam trafiasz?
- W niebie spędzasz czas z Bogiem i Jimim Hendrixem i dostajesz do jedzenia pączki, ile chcesz. A w piekle musisz… uch… musisz tańczyć macarenę. Wiecznie. Do tej składanki z Gorączki sobotniej nocy.
- A gdzie się idzie, gdy człowiek jest i dobry, i zły?
- Co? Nie wiem. Do Ikei?