Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka ma w dużej części formę wywiadów z osobami pracującymi ze zwłokami. I tej kwestii sporo się dowiadujemy: jak te osoby podchodzą do swojej pracy, kim są prywatnie, czy miewają dość i czy wszyscy się do tego nadają. Ale i tu dostrzegłem nieścisłości między treścią, a tym, co mówiła moja znajoma, która pracowała przez krótki czas w prosektorium. Kto ma rację — nie wiem. Jednak poza tymi nieścisłościami można poczuć, na czym polega ta praca, zrozumieć te osoby. Co najważniejsze: po przeczytaniu tej pozycji człowiek zaczyna inaczej patrzeć na śmierć, a szczególnie na aspekt zwłok. I to wg mnie jest największy plus tej książki. Książka napisana jest dobrze, nic nie razi, niewiele może przeszkadzać. Ale tego należało się spodziewać po tytule napisanym przez dziennikarkę. Jest dwoje autorów: dziennikarka i człowiek pracujący ze zwłokami, ale też szkolący innych w tej sprawie. Ogólnie rzecz ujmując, wiedza zawarta tu sporo mi dała, w różnych względach, ale nie wszystko, czego oczekiwałem. Poza tym... Spodziewałem się czegoś o wiele bardziej drastycznego, a mam wrażenie, że zostało to "utemperowane" na potrzeby przeciętnego czytelnika. Czyli target to "wszyscy". Czy dobrze? Może i tak, bo o takich sprawach powinni czytać przeciętni ludzie, ale tym zabiegiem zabrano prawdziwą "esencję" tego, co specyficzne w zakładzie pogrzebowym — takie przynajmniej jest moje wrażenie. Pozycję zaliczam do dobrych, gdyż fragmenty dialogów i szczegóły pozostaną ze mną na długo. Na bardzo długo...