Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając "Mother of Sorrows" cały czas towarzyszyła mi myśl, że życie jest wspomnieniami. Tu i teraz jest tak ulotne, że praktycznie człowiek nie jest w stanie tego zauważyć. To, co widzi, to przeszłość i to przez jej pryzmat definiuje teraźniejszość i kształtuje wizje przyszłości. Ale przeszłość nie jest niezmienna. Zależy od stanu ducha, który ulega zmianom. W "Mother of Sorrows" życie jest śmiercią. Narrator w serii opowiadań prezentuje odbiorcom swoje życie. Niemal każda opowieść naznaczona jest śmiercią (ojca, brata, kochanków). Czasami śmierć objawia się w łagodniejszym wydaniu (jako choroba albo strach). Ta wszechobecność śmierci i smutku nie jest związana z tym, że bohater miał nieszczęśliwe dzieciństwo (choć matka maniakalno-depresyjna czy wcześnie zmarły ojciec na pewno nie pomagali). Przeżył wiele radosnych chwil. Ale ponieważ bohater znajduje się w momencie opowiadania w takim a nie innym stanie ducha, radość jest w jego wspomnieniach pozbawiona barw lub przewijana kilkoma zdaniami, zaś to co smutne i traumatyczne jest celebrowane. "Mother of Sorrows" jest tak naprawdę zbiorem opowiadań. To nadaje książce wyjątkowy charakter. Jakby słuchało się gawędziarza, który co wieczór dzieli się historiami ze swojego życia. W swoich opowieściach nie trzyma się chronologii zdarzeń, lecz podąża za tym, co zaprząta mu właśnie myśl. Richard McCann ma świetny styl, który wprowadza w rodzaj łagodnego transu. Jego narracja ma specyficzne tempo, jest jak szum oceanu w pogodny wieczór: niezmienne, rytmiczne, podskórnie wpływające na słuchającego. Podobało mi się w tej książce to, że zmieniała sposób, w jaki płynęły moje myśli, które zaczynały naśladować płynną naturę tekstu.