Najnowsze artykuły
- ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński26
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać402
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz2
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
św. Grzegorz Wielki
Źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Francisco_de_Goya_-_Saint_Gregory_the_Great,_Pope_-_Google_Art_Project.jpg?uselang=pl
Znany jako: Papież Grzegorz IZnany jako: Papież Grzegorz I
18
8,3/10
Pisze książki: religia
Urodzony: 0540 (data przybliżona)Zmarły: 12.03.0604
Grzegorz pochodził z rodziny patrycjuszy. Jego pradziadkiem w linii prostej był papież Feliks III (483–492),zaś dalszym krewnym papież Agapit (535–536). Był spokrewniony z senatorskim rodem Anicjuszów. Był synem Świętej Sylwii i Gordiana Anicjusza.
W czasie dzieciństwa Grzegorza cesarstwo zachodniorzymskie już nie istniało. Rzym przechodził z rąk do rąk oblegany przez Ostrogotów. Prawdopodobne jest, że zamożni rodzice Grzegorza w czasie oblężeń Rzymu dokonywanych przez Totilę, czyli we wczesnym dzieciństwie Grzegorza, ewakuowali się z miasta.
Grzegorz otrzymał staranne wykształcenie. Znał łacinę i jej gramatykę oraz retorykę. Umiał komunikować się w języku greckim, ale nie znał zasad jego pisowni, posiadł też wiedzę z zakresu prawa.
Około 575 roku objął stanowisko prefekta Rzymu.
Oboje rodzice Grzegorza, jak wielu członków ich rodziny, byli zaangażowanymi chrześcijanami. Jego matka – Święta Sylwia – została kanonizowana. Trzy siostry jego ojca były zakonnicami, a dwie z nich: Farsylia i Emiliana zostały kanonizowane. Zachowane źródła pozwalają stwierdzić, że Grzegorz miał brata, którego imię nie zachowało się[2].
W dniu śmierci swojego ojca, w 575 wycofał się z funkcji publicznych i wstąpił do Zakonu Świętego Benedykta. Rodzinną willę znajdującą się w centrum miasta i majątek, który odziedziczył, przeznaczył na fundację nowych klasztorów oraz na cele charytatywne. Ufundował sześć klasztorów na Sycylii i jeden w Rzymie. W tym okresie Grzegorz podupadł na zdrowiu.
W 579 przyjął święcenia diakonatu. W dwa lata później papież Pelagiusz II uczynił go swym posłem na cesarskim dworze w Konstantynopolu, gdzie przebywał do 586. Po powrocie do Rzymu powrócił do życia zakonnego.
Po śmierci Pelagiusza II (7 lutego 590) z powodu epidemii dżumy panującej w Rzymie wybrano Grzegorza, przez aklamację na papieża. Mimo początkowej niechęci 3 września tego samego roku przyjął sakrę.
Grzegorz był bardzo płodnym pisarzem i wywarł olbrzymi wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiej w zakresie duchowości i kościelnego prawodawstwa. Nie pisał jednak obszernych traktatów, lecz wypowiadał się w formach krótkich, głównie w epistolarnych i w kazaniach. Niektóre ze znanych pism Grzegorza:
Moralia in Job – główne dzieło, 35 tomów komentarza do Księgi Hioba
Regula Pastoralis (Księga reguły pasterskiej) – traktat dotyczący obowiązków duchowieństwa
Antiphonarius – chorał
Homilie (kazania) – pozostało: 40 dotyczących Ewangelii, 22 dotyczące Księgi Ezechiela i dwa o Pieśni nad Pieśniami.
listy – pozostało ich 854, głównie jako kopie.
Dialogi – historie łacińskich ojców Kościoła, głownie Benedykta z Nursji (cztery księgi),co do autorstwa których prowadzone są dyskusje.
W czasie dzieciństwa Grzegorza cesarstwo zachodniorzymskie już nie istniało. Rzym przechodził z rąk do rąk oblegany przez Ostrogotów. Prawdopodobne jest, że zamożni rodzice Grzegorza w czasie oblężeń Rzymu dokonywanych przez Totilę, czyli we wczesnym dzieciństwie Grzegorza, ewakuowali się z miasta.
Grzegorz otrzymał staranne wykształcenie. Znał łacinę i jej gramatykę oraz retorykę. Umiał komunikować się w języku greckim, ale nie znał zasad jego pisowni, posiadł też wiedzę z zakresu prawa.
Około 575 roku objął stanowisko prefekta Rzymu.
Oboje rodzice Grzegorza, jak wielu członków ich rodziny, byli zaangażowanymi chrześcijanami. Jego matka – Święta Sylwia – została kanonizowana. Trzy siostry jego ojca były zakonnicami, a dwie z nich: Farsylia i Emiliana zostały kanonizowane. Zachowane źródła pozwalają stwierdzić, że Grzegorz miał brata, którego imię nie zachowało się[2].
W dniu śmierci swojego ojca, w 575 wycofał się z funkcji publicznych i wstąpił do Zakonu Świętego Benedykta. Rodzinną willę znajdującą się w centrum miasta i majątek, który odziedziczył, przeznaczył na fundację nowych klasztorów oraz na cele charytatywne. Ufundował sześć klasztorów na Sycylii i jeden w Rzymie. W tym okresie Grzegorz podupadł na zdrowiu.
W 579 przyjął święcenia diakonatu. W dwa lata później papież Pelagiusz II uczynił go swym posłem na cesarskim dworze w Konstantynopolu, gdzie przebywał do 586. Po powrocie do Rzymu powrócił do życia zakonnego.
Po śmierci Pelagiusza II (7 lutego 590) z powodu epidemii dżumy panującej w Rzymie wybrano Grzegorza, przez aklamację na papieża. Mimo początkowej niechęci 3 września tego samego roku przyjął sakrę.
Grzegorz był bardzo płodnym pisarzem i wywarł olbrzymi wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiej w zakresie duchowości i kościelnego prawodawstwa. Nie pisał jednak obszernych traktatów, lecz wypowiadał się w formach krótkich, głównie w epistolarnych i w kazaniach. Niektóre ze znanych pism Grzegorza:
Moralia in Job – główne dzieło, 35 tomów komentarza do Księgi Hioba
Regula Pastoralis (Księga reguły pasterskiej) – traktat dotyczący obowiązków duchowieństwa
Antiphonarius – chorał
Homilie (kazania) – pozostało: 40 dotyczących Ewangelii, 22 dotyczące Księgi Ezechiela i dwa o Pieśni nad Pieśniami.
listy – pozostało ich 854, głównie jako kopie.
Dialogi – historie łacińskich ojców Kościoła, głownie Benedykta z Nursji (cztery księgi),co do autorstwa których prowadzone są dyskusje.
8,3/10średnia ocena książek autora
41 przeczytało książki autora
106 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Vita contemplativa. Wybór tekstów o życiu kontemplacyjnym
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
5 czytelników 0 opinii
2018
Vita activa. Wybór tekstów o życiu czynnym
św. Grzegorz Wielki
9,0 z 1 ocen
3 czytelników 0 opinii
2018
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 6. Księgi XXVIII-XXXII
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2016
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 7. Księgi XXXIII-XXXV
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2016
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 5. Księgi XXIII-XXVII
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2015
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 1. List, Przedmowa, Księgi I-V
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
12 czytelników 0 opinii
2013
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 4. Księgi XVII-XXII
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
7 czytelników 0 opinii
2013
Reguła świętego Benedykta; Dialogi. Księga druga
św. Benedykt z Nursji, św. Grzegorz Wielki
7,8 z 18 ocen
51 czytelników 4 opinie
2010
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 3. Księgi XI-XVI
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
6 czytelników 0 opinii
2007
Moralia. Komentarz do Księgi Hioba. Tom 2. Księgi VI-X
św. Grzegorz Wielki
0,0 z ocen
7 czytelników 0 opinii
2006
Reguła; Dialogi. Księga 2
św. Benedykt z Nursji, św. Grzegorz Wielki
7,0 z 1 ocen
4 czytelników 0 opinii
2005
Najnowsze opinie o książkach autora
Reguła świętego Benedykta; Dialogi. Księga druga św. Benedykt z Nursji
7,8
Czasami moje pragnienie zajrzenia pod podszewkę wszechrzeczy jest tak przekonujące, że pozostawiając inne nie tak pilne lektury, udaję się w kierunku nie tyle mniej znanym z widzenia, ile ostatnimi czasy specjalnie omijanym przez miłośników ziemskiego życia. Nietrudno dociec przyczyn osamotnienia tematyki ciekawej ale coraz bardziej zapominanej. Nuda, niezrozumienie nauk starożytnych ludzi, czy też nawet zwykłe intelektualne lenistwo prowadzą do wzgardy dla obfitującego w wiarę świata. A jego prostota może przecież zajaśnieć bogactwem jakich niewiele. To tutaj czystość serca spotyka się z trzeźwością umysłu a wszelkie niedoskonałości życia monastycznego wygładzane są językiem przejrzystych sformułowań i jasnego osądu. Bo "Reguła Świętego Benedykta" to nic innego jak przewodnik po naszym życiu spisany po to, aby w innym czasie i przed kimś innym móc wystąpić jako ten, który nie bał się uwierzyć w miłość.
To dzieło można zaprząc do wspaniałej pracy strzeżenia duszy. Jeśli proponowane tutaj postępy w cnocie mogą nam się obecnie wydać nieco archaiczne, to próby wybierania dróg wąskich a trudnych do przebycia stają się w Regule czymś arcyciekawym i zagadkowym. Bo czym jest dla współczesnych ludzi wstępowanie po stopniach pokory? Dlaczego zapomnieliśmy rytmu dnia wyznaczanego od Jutrzni po Kompletę? Ze śmiertelnego życia znikły hymny i psalmy, recytowane antyfony wyrugowano do pośmiertnej sfery w przekonaniu ich przydatności w nieokreślonym czasie. Jednak Święty Benedykt uczy Bożej bojaźni. To nie lęk przed zatraceniem ani obawa o przyszłość. To z szacunkiem odkrywane uniwersum, może rzeczywiście ostatnio zaniedbane ale dzięki niemu fascynujące jak nigdy dotąd.
Nie będę ukrywać, że zebrana na pograniczu antyku i średniowiecza kwintesencja mniszego życia mnie poruszyła. Z zaufaniem podszedłem do benedyktyńskiej tradycji duchowej, zresztą miałem już w tym zakresie pewne doświadczenia. Jednak nadal poszukuję a trud moich starań mierzę satysfakcją z takich lektur jak ta. Gdy pierwszy raz przeczytałem słowa: "Słuchaj, synu, nauk mistrza i nakłoń ku nim ucho swego serca", to wiedziony pokusą ożywienia swej wiary rzuciłem wszystko na jedną szalę. Aby wydać pod moje niezrozumienie noc ciemną, aby dotykająca wielu obszarów ludzkiej słabości wiara dała mi siłę. Nawet ciężko mi pojąć, czego się chciałem dowiedzieć. W takich właśnie książkach trzeba szukać odpowiedzi na tego typu pytania i z pokorą oświecać drogi swego życia.
Bluźniłbym, gdybym lekturę Reguły utożsamiał z pędem do życia wiecznego i budował do niego ponętny skrót. Wierzę, że mam jeszcze wystarczająco dużo energii w życiu doczesnym, aby przeciwstawiać się pokusie szybszego zbawienia i skutecznie poznawać surowe ale szczere zasady. Budujące wytrwałość normy moralne cenobitów są dla mnie po części powstałą dzięki upływowi wieków zagadką, tajemnicą która nie przemija, przynajmniej nie w obecnym życiu. Nie należy ich lekceważyć a tym bardziej podważać wielowiekowego charakteru tej mądrości. Były one środkami postępu duchowego na miarę swoich czasów, wyrażoną miłością do Chrystusa i opartą na posłuszeństwie praktyką dążących do zbawienia ludzi. Teraz też wskazują pewną drogę, być może nieco zatartą ale wciąż widoczną w plątaninie pokus i skrótów. Od nas samych zależy, w jaki sposób odbierzemy to dzieło. Jako zbiór służących sobie samym praw czy wzbogacającej życie prostoty.
Dialogi św. Grzegorz Wielki
9,0
Tekst z lat 593/594 ! Jak ja to lubię ! Mamy tu poczet świętych chroniących Italię i żywot świętego Benedykta z Nursji (księga druga). Uwielbiam takie historie.
Chyba najbardziej niesamowita jest ta o Sewerze z prowincji Waleria.
Niektóre okoliczności opętań są zdumiewające.
Wiele czynów wydaje się dobrymi, a nie są takimi. Próżna chwała pozornego dobra.
Prawdziwa wartość życia polega na działaniu cnoty, a nie na ujawnianiu cudów.
Waga modlitwy.
San Giovanni dell'Acqua - św. Benedykt jak nowy Mojżesz. - Jest tego znacznie więcej !
Niczego nie przyjmować od niegodziwych bogaczy.
Przepowiednia św. Benedykta o Rzymie -
"To nie barbarzyńcy przyniosą Rzymowi zagładę. Będą wstrząsać nim burze, huragany, trzęsienia ziemi, aż w końcu sam się zawali"
Świetne. Polecam.