Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisać recenzję tomiku wierszy? Czyli co? Czyli jak? Analizować wiersze? Oceniać wiersze? Oceniać kunszt słowa? Oceniać wrażliwość? Wyliczać epitety, metafory, porównania, anafory, liczyć głoski, szukać rymów? Czy wystarczy zdania zamienić na wersy, akapity na zwrotki, użyć kilku przeżutni i pozbyć się interpunkcji, żeby tekst nazwać wierszem, a nie prozą? A kiedy brzydkie słowa usiłują stworzyć ładną formę to dobrze czy źle dla poezji? Mam taką refleksję, że poecie więcej można, więcej się wybacza, niż literatom „nie-poetom”. Jeśli powieść nas nie porwie, to powiemy, że jest nudna, i że pewnie autor nie umie pisać. A jeśli nie podoba nam się wiersz, to nie skrytykujemy go aż tak radykalnie. Może po prostu nie podzielamy wrażliwości autora? Może usiłujemy znaleźć sens tam, gdzie nie powinniśmy go szukać? Przecież zazwyczaj sam autor nie wie, co ma na myśli, gdy pisze… A o tym, co czuje, nie wolno nam jako czytelnikom się wypowiadać. Możemy co najwyżej wchodzić w głowę i odgadywać emocje podmiotu lirycznego. Dlatego właśnie miałam trudność w napisaniu tej recenzji. I bardzo sobie cenię to doświadczenie, bo to zetknięcie z poezją uświadomiło mi konieczność ostrożności w wydawaniu sądów. Co tak naprawdę mam prawo oceniać? Na co się przyda moja recenzja innym czytelnikom? Poezja dotyka tak wrażliwej i subiektywnej sfery ludzkich przeżyć, że nie sposób wydać o niej obiektywny, a zarazem uniwersalny sąd. Niemniej jednak podejmę próbę podzielenia się moimi wrażeniami ze spotkania z “Klatkami codzienności” Kamila Wojciechowskiego. I znów ostrożnie zacznę od refleksji: Jaka jest zależność między rozumieniem wiersza a jego subiektywną oceną? Czy im mniej rozumiem wiersz, tym lepiej go oceniam? Może podoba mi się jego tajemnica? Może przemawia do mnie jego klimat? A może wiersz podoba mi się tym bardziej, im bardziej go rozumiem…bo mogę się wtedy zidentyfikować z podmiotem lirycznym, bo mogę polemizować z jego treścią, bo ktoś trafnie nazwał to, co ja też czuję… Jeśli chodzi o mnie, to o poezji Pana Kamila nie powiedziałabym, że jest banalna. Nie wiem, o czym są niektóre wiersze. Ich tytuły nie pomagają mi rozszyfrować znaczenia. Klimat wierszy zupełnie do mnie nie przemawia. O identyfikację z podmiotem też będzie trudno. Nie podoba mi się powtarzający się wątek pożądania i dążenia do jego realizacji. A seksualność jest niewątpliwie jednym z dominujących motywów. Jest to jednak seksualność popędowa, czysto fizyczna, może nawet obsesyjna. Pełna recenzja na: http://moznaprzeczytac.pl/klatki-z-codziennosci-kamil-wojciechowski/