Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urodził się w 1921 roku i dorastał w wiejskiej posiadłości w podgórskich okolicach Polski. Podczas okupacji hitlerowskiej pracował na rodzinnej farmie, był pszczelarzem, potem żołnierzem AK, członkiem podziemnej polskiej organizacji oporu. Po inwazji sowieckiej na Polskę, rodzinny majątek został skonfiskowany, a rodzina Łobaczewskich wypędzona z ich dawnego domu.

Chęć Łobaczewskiego do nauki psychologii wzrosła w latach II wojny światowej i po wojnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, równocześnie pracując by się utrzymać i prowadzić badania. Sytuacja w PRL zwróciła jego uwagę na problem psychopatologii, zwłaszcza roli psychopatycznych osób w takim systemie rządowym. Z badań dowiedział się, że nie był pierwszym naukowcem idącym tą linią myślenia. Kiedy inni dowiedzieli się o jego badaniach, okazało się, że podobne prace były w trakcie realizacji, rozpoczęte przez tajne porozumienie naukowców starszego pokolenia, wśród których znalazł się Kazimierz Dąbrowski. Łobaczewski dołączył do tego zespołu, ale sieć naukowych współpracowników, oraz ich praca, wkrótce zostały zniszczone przez komunistyczną tajną policję. Łobaczewski podjął się dokończenia i napisania tej pracy.

Pracując najpierw w psychiatrycznym, potem ogólnym szpitalu i w końcu w otwartej placówce zdrowia psychicznego, Łobaczewski udoskonalił swoje umiejętności w diagnostyce klinicznej i psychoterapii. Ostatecznie, podejrzewany przez władze polityczne o to, że wiedział zbyt dużo nt. patologicznego charakteru tego systemu, został zmuszony do spalenia rękopisu zebranych wyników badań, kilka minut przed rewizją dokonaną przez komunistyczną tajną policję. Po tym nieszczęściu, ponownie napisał drugą wersję rękopisu, którą poprzez turystę działającego jako kurier wysłał do Watykanu. Nigdy nie otrzymał wiadomości co do losu tego dokumentu. W 1977 roku rzymski korespondent Radia Wolna Europa, z którym Łobaczewski rozmawiał nt. tej pracy, doniósł na niego polskim władzom. Zmuszono go de emigracji, a wszystkie jego prace, książki i materiały badawcze skonfiskowano.

W USA jego wysiłki zmierzające do opublikowania wyników tych badań były hamowane przez działania komunistów w Stanach Zjednoczonych, zarówno w środowisku akademickim jak i w branży wydawniczej. Pomimo trudności, przepisał rękopis – badania w dziedzinie psychopatii i innych psychopatologii i jak one dominują systemy totalitarnych rządów – jak najlepiej mógł, z pamięci, w Nowym Jorku w 1984 roku. Wszystkie próby wydania tej książki w tym czasie nie powiodły się. Jedynym rezultatem był mały wydruk kopii dla naukowców, które szybko zniknęły z widoku. (śledztwo przeprowadzone przez sött ujawniło, że przynajmniej część naukowców musiała przeczytać ten materiał – czy słyszała o nim – i włączyła jego pomysły do własnej pracy. Robert Rieber z John Jay College w sprawie dla wymiaru sprawiedliwości.)
Z pogarszającym się stanem zdrowia, Łobaczewski wrócił do Polski w 1990 roku. Zdrowie uległo częściowej poprawie dzięki opiece starych znajomych lekarzy, i znów był w stanie pracować. Wkrótce opublikował inną ze swoich prac na tematy psychoterapii psychologii społecznej i zaczął przepisywać do komputera Ponerologię Polityczną, napisaną ręcznie w 1984 r.
Pomimo okropności, których doświadczył i był świadkiem, w tym utraty większości rodziny, Łobaczewski pozostał odważnym i szlachetnym człowiekiem. W jego pracy, zarówno klinicznej jak i pisanej, jest współczucie, zrozumienie i wyraźna nadzieja dla ludzkości. Widział sytuację na świecie oraz choroby, które nękają ludzkość od tysiącleci. A jednak również widział możliwość lepszej przyszłości. Jego praca Ponerologia Polityczna, jest ucieleśnieniem tej nadziei, jak pokazują następujące słowa kończące książkę. To od nas zależy, czy będziemy pamiętać jego wizję, oraz czy jego dzieło nie zostało ukończone na próżno.