Poruszająca opowieść o podróży w głąb siebie.

Przejmująca historia dwojga robinsonów, którzy zmagają się z tęsknotą, miłością, żalem i walczą o przetrwanie w odmienionym świecie.
Augustine od lat bada gwiazdy w odległych placówkach naukowych. Do obserwatorium, w którym pracuje, docierają informacje o katastrofie. Naukowcy muszą pilnie opuścić ośrodek badawczy, ale astronom odmawia wyjazdu. Samotnie czeka na nadejście nocy polarnej na kole podbiegunowym, do którego – jak sam mówi – pasuje jego wnętrze.
W tym samym czasie pojazd kosmiczny z astronautką Sully na pokładzie zmierza w kierunku Ziemi. Wszystko przebiega zgodnie z planem, aż do momentu, kiedy członkowie załogi tracą łączność z centrum kontroli lotów. Uświadamiają sobie, że prawdopodobnie nie uda im się wrócić do domu. Losy Augustine i Sully się splatają.
Łączy ich samotność. Najgłębsze, dojmujące poczucie niespełnienia. Dwoje ludzi kochających gwiazdy.

Moje pierwsze pytanie może ci się wydać trywialne, ale jakie to uczucie, kiedy dowiadujesz się, że George Clooney chce wyreżyserować film na podstawie twojej książki?

Lily Brooks-Dalton: Nie jest trywialne, przeciwnie, bo jest to jednak coś, co nie przytrafia się człowiekowi codziennie. Z początku nie do końca wierzyłam, że ten projekt faktycznie się zmaterializuje, bo Hollywood co i rusz kupuje prawa do jakichś książek, których potem nie ekranizuje. I chyba dopiero, kiedy rozpoczęły się zdjęcia i otrzymałam zaproszenie na plan, faktycznie pomyślałam, że to jednak wypali. Co zabawne, pierwszy raz o tych planach usłyszałam rok przed tym, zanim w ogóle ruszyły prace i po takim czasie zdążyłam zapomnieć, że coś się dzieje. A jednak się udało.

Czyli nie miałaś okazji podłubać przy scenariuszu?

Nie, ale zaprzyjaźniłam się z Markiem [Smithem, scenarzystą — przyp. red.], który był zaangażowany w cały ten proces od samego początku, odkąd tylko sprzedałam prawa do swojej powieści. Na tyle, że, jak tylko skończę, mam zamiar przesłać mu kolejną powieść i zapytać, co o niej myśli. Nie było mi jednak trudno trochę odpuścić i niejako przekazać Markowi swoją wychuchaną książkę, bo zanim zasiadł do pisania scenariusza, „Dzień dobry, północy” była już na rynku kilka lat, co pozwoliło mi się od niej zdystansować. Poza tym fajnie było móc spojrzeć na tę opowieść z zupełnie innej perspektywy, bo, jak mówiłam, zaproszono mnie na plan, poleciałam na Islandię i do Londynu, a nawet spędziłam cały dzień jako statystka. Nie mogłabym chcieć więcej.

Patrząc na plany Netflixa, można by pomyśleć, że „Niebo o północy” to kino świąteczne, ale nie jest to przecież żadna radosna bajeczka, lecz film refleksyjny, może nawet kontemplacyjny. Czy możesz opowiedzieć, jakie tematy porusza i adaptacja, i książka?

Zależało mi przede wszystkim na oddaniu pewnego stanu ducha. Opisuję moment, kiedy ludzkość niejako kolektywnie oddaje się żałobie. I choć opisana przeze mnie historia jest bardzo intymna, to chciałam jednocześnie pokazać, jak zostajemy wszyscy zderzeni ze świadomością swojej śmiertelności. Co z tym fantem zrobić? Zwykle nie lubimy myśleć o śmierci, lecz może nie trzeba się jej aż tak bardzo bać? Wydaje mi się, że szczególnie dzisiaj, kiedy trudno jest spojrzeć z optymizmem na to, co się dzieje, nadeszła chwila, aby zadumać się nad takimi rzeczami. Bo nawet mimo otaczającej nas ciemności, można dojrzeć też i nadzieję. To wyjątkowa okazja, aby zastanowić się nad naszymi błędami. Nie jednostkowymi, ale jako społeczeństwa, gatunku.

Nie chcę, żeby zabrzmiało to zbyt ponuro, ale jest w ogóle co ratować?

Powiem, ci, że chyba tak! A nawet na pewno. Pytanie jednak, czy jesteśmy gotowi, aby ocalić samych siebie? Spora część kina apokaliptycznego każe ludzkości stawić czoło jakiemuś koszmarnemu zagrożeniu, asteroidzie będącej na kursie kolizyjnym z Ziemią i tak dalej. Podobna narracja jest zresztą narzucona nam i teraz, przy pandemii, bo posługujemy się identycznym językiem, zupełnie jakbyśmy walczyli ze złowrogą siłą. Tyle że to my jesteśmy największymi wrogami ludzkości, powinniśmy spojrzeć na samych siebie, co bywa problematyczne. Mam nadzieję, że sytuacja, jaką mamy, sprowokuje nas do podejmowania innych decyzji w przyszłości.

O ile dobrze pamiętam, opisałaś Augustine’a, bohatera swojej książki, jako człowieka tak szorstkiego i zimnego, jak arktyczny krajobraz, który go otacza. Niełatwo go polubić.

Chciałam przez to podkreślić, że Augustine jest praktycznie pozbawiony jakiekolwiek czynnika zewnętrznego, który mógłby go stymulować emocjonalnie. Stąd założyłam, że musi wyruszyć gdzieś poza stację arktyczną. I my zabieramy się tam razem z nim. Przemyciłam w tej postaci sporo z mojego dziadka, który też był odludkiem, zresztą sam się tak określał. Przez kilkanaście lat był nałogowym alkoholikiem, takim pamiętam go z dzieciństwa. I nagle przestał pić. Wtedy rozpoczął swoistą wyprawę ku odnowie, aby stać się lepszym człowiekiem, na swój sposób naprawić te stracone lata. I faktycznie mu się to udało. Godziny spędzone na rozmowach z nim towarzyszą mi do dziś i wyciągnęłam z nich wniosek, że nigdy nie jest za późno, aby rozliczyć się z tego, co się zawaliło. Odpowiedzialność za swoje czyny jest wysoko na mojej liście cnot.

Między Augustine’em a Sully istnieją oczywiste punkty styczne, a tym bodaj najbardziej wyraźnym jest izolacja. Czy to sprawia, że „Niebo o północy” to idealny film na pandemię?

Izolacja i samotność to tematy, którzy przewijają się u mnie dość często. Zresztą sama praca pisarza jest dość pustelnicza, wszystko robi się przecież samemu, dlatego tak dobrze znam opisane przez siebie stany, emocje i uczucia. A teraz niejako dołączył do mnie w takim trwaniu cały świat. To szalenie dziwaczne, ale mam nadzieję, że kto sięgnie dzisiaj po moją książkę, albo obejrzy film George’a, znajdzie tam coś, przez co poczuje się trochę mniej samotny, będzie mógł uczepić się którejś z postaci albo jakiegoś zdarzenia. Bo to jednak historia niosąca nadzieję.