„Czyjaś córka” David Bell

12 godzin śledztwa, 100 procent adrenaliny!

Michael Frazier ma świetną pracę, piękny dom i kochającą żonę. Jego spokój burzy nieoczekiwane pojawienie się byłej żony – Erica zjawia się po 10 latach milczenia i prosi Michaela o pomoc w odnalezieniu zaginionej córki. Kobieta twierdzi, że dziewczynka została porwana, a jej ojcem jest… Michael. Frazier nie wie, czy to prawda, ale oboje ruszają na poszukiwanie dziecka, którego zawsze pragnął, a o którego istnieniu nic do tej pory nie wiedział.

W ciągu dwunastu godzin będą musieli zdecydować, komu można zaufać, a kto ukrywa szokującą prawdę.

Fragment książki

WTOREK, 20:16

Krótko po ósmej zadźwięczał dzwonek u drzwi. Nie dzwonił prawie nigdy. W każdym razie na pewno nie wieczorem. Michael słyszał dobiegający z kuchni szczęk sztućców i talerzy, odgłosy otwierania i zamykania lodówki, do której Angela chowała resztki kolacji, przygotowując mu naczynia do zmywania. Zgodnie z już dawno przyjętym zwyczajem w dni, kiedy ona gotowała, zmywanie należało do niego. A potem rozległ się dzwonek. Z początku tak nikły, daleki i zaskakujący, że Michael uznał go za złudzenie słuchowe. Może w kuchni brzęknęły o siebie szklanki i dźwięk nasunął skojarzenie z dzwonkiem. Ale dzwonek znowu się odezwał. Dwa razy. Natarczywie, jak gdyby komuś bardzo zależało, by zwrócić ich uwagę.

W drzwiach kuchni ukazała się Angela. Miała związane włosy i starała się trzymać ręce daleko od siebie, może były mokre.

– Kto to? – spytała.

– Nikogo się nie spodziewam.

– Możesz otworzyć? Mam brudne ręce.

– Nie ma sprawy – odparł. Spojrzał na zegarek. Szesnaście po ósmej. – Pewnie jakiś dzieciak chce coś sprzedać.

– Najwyraźniej wyjątkowo uparty dzieciak – zauważyła, gdy dzwonek zabrzmiał kolejny raz. Uśmiechnęła się. – I chyba wie, z kim ma do czynienia.

– Co to ma znaczyć? – Mówiąc to, Michael powstrzymał śmiech. Doskonale wiedział, co żona ma na myśli.

– Wiedzą, że łatwo cię urobić – odrzekła. – Zawsze coś od nich kupujesz. Batoniki, czasopisma. Uwielbiają cię.

– To może sama pójdziesz otworzyć? – zaproponował. – Zagrasz złego glinę, a ja popatrzę sobie na baseball.

– Wszystko mi jedno, co zrobisz – powiedziała, uśmiechając się jeszcze promienniej. – Ale podoba mi się, że dzieciaki wiedzą, jak cię podejść.

– Przyznaj, że chętnie sięgasz po czekoladę, którą kupuję.

– Racja.

Ruszył do drzwi.

– Zaraz – powstrzymała go Angela. – Dzwoniłeś już do siostry?

– Jeszcze nie.

– Nie zapomnij, dobrze? To już prawie pięć lat, jak Lynn żyje bez raka.

– Wiem, wiem. Wysłałaś jej kwiaty, prawda?

– Tak, ale mimo to powinieneś zadzwonić. To będzie dla niej wiele znaczyło.

– Zadzwonię. Obiecuję.

Zmierzał do drzwi z lekkim sercem. Cieszył się na myśl, że zaraz obejrzy mecz baseballa albo poczyta książkę. Kolejna dobra wiadomość o zdrowiu Lynn działała krzepiąco. W przyszłym tygodniu mieli zamiar wyjechać z Angelą na wycieczkę na wyspę St. Simons, tylko we dwoje. Lato było przyjemne. Leniwe. Miał mniej pracy. Może za sprawą tego wyjazdu i relaksu w końcu szczęście się do nich uśmiechnie i usilne starania o dziecko zwieńczy powodzenie. Nie chciał myśleć o tym, jak rozwinie się sytuacja, gdyby się nie udało. Oboje z Angelą przeżywali stres, który jak kamień ciążył ich małżeństwu. Jemu było przykro, że seks stał się obowiązkiem, traktowali go jak zadanie w celu spłodzenia dziecka. Pragnął, by wszystko wróciło do normy.

Wyszedł do holu i otworzył drzwi wejściowe. Słońce zniżało się ku zachodowi, pomarańczowy horyzont był lekko rozmyty z powodu upału, który musnął jego twarz. Ktoś niedaleko grillował i nozdrza podrażnił mu intensywny zapach skwierczącego mięsa.

Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że postać na werandzie jest rzeczywista. Chodziła tam i z powrotem z papierosem w ustach i skrzyżowanymi na piersiach rękami. Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Nie znał ich.

– Co jest, do cholery? – zdołał wykrztusić.

Kobieta zatrzymała się i wyjęła z ust papierosa. Wyglądała na przestraszoną i udręczoną. Szeroko otwarte oczy błyszczały.

– Jesteś mi potrzebny, Michael. Musisz mi pomóc.

– Nie rozumiem. Co ty tu w ogóle robisz?

Zrobiła krok w jego stronę, wykonując gest ręką, w której trzymała papierosa. Poczuł zapach dymu i uchylił się, gdy żar papierosa za bardzo zbliżył się do jego ciała. Rzuciła niedopałek na werandę, strzelił iskrami.

– Naprawdę musisz mi pomóc.

– A ty musisz się wycofać, Erica. Musisz… musisz stąd odejść.

– Michael, chodzi o moją córkę. Dzisiaj rano ktoś ją porwał.

Artykuł sponsorowany