Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bractwo Czarnego Sztyletu. Mroczny Kochanek– J.R. Ward

Nie będę ściemniała, książka okazała się być dla mnie fenomenalna, połknęłam ją w dwa dni, a po dwóch dniach znowu do niej wróciłam. Po pierwsze; ogromnie cenię wydawnictwo Nową Baśń, którzy przywrócili tej serii drugie życie. Często prowadzimy różne dyskusje na temat, czy warto wydawać „starocie'' skoro jest tyle nowych, „świetnych” książek, a tu tylko wznowienia. Lecz nowe nie znaczy dobre. Weźmy pod uwagę wydawanie masowo nowych książek, często gęsto autorzy w pośpiechu piszą kolejne tomy aby tylko były., już pal licho treść liczą się opisy łożkowe na pierdyliard stron czy lanie wody o krajobrazie czy wyglądzie postaci. A co bardziej głośne książki w większości stanowią dla mnie kopie innych. Różni je jedynie nazwisko autor oraz przeważnie pomysł na okładkę, ale wszelkie pozostałe rzeczy pozostają bez zmian. Dla mnie takim światełkiem w tunelu, takim pięknym ukłonem w stronę czytelnika, ceniącego dobre, romantyczne historie, z budowaniem portretu psychologicznego czy jakieś więzi między bohaterami są w większości książki, które pojawiły się ponad dekadę temu. Większość z nas, przynajmniej tych, których znam mocno zraziło się do kabaczków, muszelek, mieczy czy innych dziwactw, gdyż jak wiemy wodza fantazji co niektórych autorek okazała się wręcz niemożliwa do ogarnięcia.

„Mroczny Kochanek” nie należy do kategorii slow-burn, bo tutaj dość szybko postaci zakochują się w sobie, ale jednak poznawanie ich perspektywy, wdrażanie się w ich psychikę, przeszłość, poznawanie ich charakterów było dla mnie czymś najbardziej interesującym. Co bardziej ciekawe, historia nie skupia się tylko na dwóch postaciach. W tej książce od początku się coś dzieje, jest ciekawie, mrocznie i naprawdę elektryzująco. Niebywale szybko polubiłam Beth, okazała się normalną, zwykłą, zabawną dziewczyną, która stabilnie stąpa po ziemi. A Wrath to takie ciasteczko, które przybrało wygląd kaktusa, z pozoru okrutny, surowy i brutalny, ale w środku kryje się pyszne truskawkowe nadzienie.

Żeby nie było zbyt słodko chcę poświęcić chwilę aby przedstawić po króce treść, którą skrywa nasza okładka. Narracja wieloosobowa prowadzona naprzemiennie z perspektywy głównych postaci Beth oraz Wratha, tak samo jak z policjanta Butcha oraz wielu innych, w tym jednego sadysty. Mianowicie wpadamy w sam środek toczących się od wieków starć, batalii pomiędzy wampirami oraz Bractwem Czarnego Sztyletu, a fanatykami walczącymi w imię swego boga Omegi, pozbawionymi duszy potworami, spędzającymi swoje życie na walkach, zabawach i ukrywaniu się. Książka zdecydowanie nie jest dla przeznaczona dla osób o słabych nerwach, po pierwsze poznajemy perspektywę pozbawionego duszy monstra lubiącego się w t0trur0waniu, 0kaleczaniu i dręczeniu wampirów prowadząc na nich okrutne eksperymenty. Czy na zn3caniu się nad zwierzętami, było parę innych scen, które definitywnie dają do zrozumienia, że nie jest to słodko pierdząca historia o miłości wampira do śmiertelnej dziewczyny, tutaj sprawa przedstawia się bardziej skomplikowanie.

Na uwagę zasługuje gotycki klimat, jejku aż czuć było iż ta historia jest inna, przez co bardziej wyjątkowa. Umywają się do niej inne historie, ten ciężki, mroczny i nasycony tajemnicą i grozą klimat był wprost wybuchową mieszanką. W końcu jak mnie ktoś zapyta o książkę o wampirach to nie będę wyobrażała sobie błyszczącego Edwarda. J.R.Ward ma naturalny dar do pisania, ta historia od początku miała coś w sobie. Chociaż z łatwością można odgadnąć iż wydana była ponad dekadę temu, to uwierzcie mi w niczym jej to nie wadzi aby stanąć na podium. Jeśli już zaczniesz czytać, to nie odłożysz póki nie skończysz.

Podoba mi się jak autorka przedstawiła relację Bractwa widać, że ten tom jest zaledwie wstępem do większej serii przez co poruszyła autorka masę wątków, które znajdą swoje rozwiązanie prawdopodobnie w następnych częściach, ale już wiem, że chcę i potrzebuję więcej. Po pierwsze poznałam zbyt lakonicznie braci abym mogła ich w pełni zrozumieć. A dodatkowa doza tajemnic i sekretów nadała jej tylko pikanterii, czyż nie mam racji?

Mogłabym się doczepić do samej relacji Wratha i Beth twierdząc iż po pierwsze za szybko TO się stało,a po drugie zbyt mało się poznali aby w moim odczuciu zrobić krok naprzód. Ale nie jestem od doszukiwania się dziury w całym, po drugie nie musiałam całą książkę marudzić i stęczęć „no kiedy oni się w końcu pocałują”. Cóż ja na to poradzę, że jestem romantyczką.

Bractwo Czarnego Sztyletu. Mroczny Kochanek– J.R. Ward

Nie będę ściemniała, książka okazała się być dla mnie fenomenalna, połknęłam ją w dwa dni, a po dwóch dniach znowu do niej wróciłam. Po pierwsze; ogromnie cenię wydawnictwo Nową Baśń, którzy przywrócili tej serii drugie życie. Często ...

Rozwiń

Zwiń

" Nie można zgasić ognia, który w tobie płonie. Rozpali się na nowo z pierwszym oddechem, który weźmiesz, kiedy już uporasz się z tym wszystkim. To właśnie jest w tobie niemożliwie piękne".

Każdym skrawkiem duszy odczuwałam emocje wypływające, kłębiące się w bohaterce i te głęboko przez nią skrywane. Ta historia poruszyła mnie dogłębnie. Strata, której doznała December spadła na nią jak i na jej rodzinę niczym grom z jasnego nieba. Ciężko jest zaakceptować utratę stałej części swojego życia. Części, która utrzymywała jej rodzinę w całości, a był nią jej tata. Gdy zabrakło tej stabilności runęło wszystko co jak do tej pory Ember znała. Jej rodzina, tak jak i ona poddała się żałobie, rozpaczy, a smutek wylewał się z nich topiąc radość czy chęci do życia. W tym bólu każdy radził sobie inaczej. W tak ciężkim dla niej momencie okazuje się, że nieszczęścia chodzą parami. Może to okrutny i mściwy los, a może przeznaczenie, ale akurat w najgorszym dla niej momencie, jej jedyną opoką i wsparciem okazał się najbardziej popularny chłopak, Josh Walker, gwiazda hokeja. I w tym chaosie bólu i szaleństwie on pomagał jej odnaleźć siebie, ale każda bajka kiedyś musi się skończyć...

Dość łatwo było mi ocenić tę książkę, ot zwykły romans, może i uronię parę łez, ale wiecie to nie takie proste. Ta historia napakowana została ogromną dawką strasznie dołujących uczuć, ten smutek wyczuwalny był z każdym zdaniem. Ale to było w tym właśnie najpiękniejsze, romans nie przyćmił głównego wątku, którym jest strata, tego co czują rodziny, których bliscy zg1neli broniąc ojczyzny, tego jak ciężko jest poskładać strzaskaną duszę.

" - Jak to możliwe, że kochany się tak bardzo, a mimo to nie możemy być razem? Dlaczego tak wspaniałą miłość jak nasza tak bardzo rani nas oboje?
- Może choć tak wyjątkowa I silna, nie może trwać wiecznie. Może mamy płonąć tak jasno, aby oświetlić sobie ścieżki? Chociaż nie zdołamy znaleźć sposobu na podtrzymanie tego ognia".

Już po Iron Flame zauważyłam, że autorka ma tendencję do omijania co rusz pewnych scen, mocno przez nie przeskakuje skupiając się tylko na niektórych aspektach, a reszta rozwiązuje się sama. Czy było to bardzo irytujące, poniekąd tak, ale nie jest to zbyt irytujące. Sceny zbliżeń Josha i Ember były momentami zabawne, a zwłaszcza co niektóre określenia. Dość dużo powtórzeń o pragnieniach Em w stosunku do Josha, oj brudne myśli miała przez większą część książki.

Ta historia została przepięknie przedstawiona, jest strasznie krótka, przez co przeczytanie jej stanowi kwestię paru godzin,ale gwarantuję, że ogromnie warto zagłębić się w tę opowieść. Ember chwilami działała jak na autopilocie, wykonywała czynności, bo tego się od niej wymagało, bo wiedziała, że jest jedyną, która może zastąpić mamę. Autorka stworzyła postaci ogromnie prawdziwe, ich czyny, uczucia i emocje były wręcz namacalne, czułam się jakbym stanowiła część tej historii. Lecz chyba na największą uwagę zasługuje relacja miłosna bohaterów, chemia między nimi była aż nadto wyczuwalna i to już od samego początku. Nie zabrakło też miłosnych rozterek, które dodały historii pikanterii, oj jak mi wtedy serce szybciej biło.

Należy też wspomnieć o relacji rodzeństwa, Ember ma młodszą siostrę i braciszka, to tutaj zaczynają się schody, o tyle łatwo jest wcielić się w opiekunkę dla 7 latka, tak już dla nastolatki, której brakło wzoru do naśladowania, która poszukiwała pocieszenia w chwilowych uniesieniach i która nie miała do kogo zwrócić się o pomoc, a jej przykład wskazuje, że nie każdy tak łatwo jest w stanie żyć dalej. Ta historia nie skupia się wyłącznie na Ember, ale na wielu postaciach, które przechodzą przez życie zmagając się z swoją przeszłością, traumą, stratą na własnych warunkach. Niektórym przychodzi to łatwiej, ale wsparcie w takich chwilach jest strasznie ważne.

" Nie można zgasić ognia, który w tobie płonie. Rozpali się na nowo z pierwszym oddechem, który weźmiesz, kiedy już uporasz się z tym wszystkim. To właśnie jest w tobie niemożliwie piękne".

Każdym skrawkiem duszy odczuwałam emocje wypływające, kłębiące się w bohaterce i te głęboko przez n...

Rozwiń

Zwiń

Tron królowej słońca jest mieszanką dobrze nam znanych motywów, ale i też gwarantuje coś ogromnie wyjątkowego i nowego. Podobieństwo do tak wielu innych serii jest oczywiście widoczne,ale autorka chociaż czerpała z nich inspiracje nie zabrakło jej talentu aby stworzyć wyjątkową historię. Pięknie łączy ze sobą motywy, które pokochałam w dworach Sarah J. Maas czy sagi o złotej niewolnicy Raven Kennedy. Należy podkreślić iż jest to ogromnie udany wstęp do czegoś większego, ta historia ma potencjał i został jak do tej pory świetnie wykreowany, autorka pozostawiła wiele otwartych furtek dając nam ogromne pole do snucia przeróżnych teorii. Grała na emocjach i nie bała się stąpać po cienkim lodzie czy lawirować wokół delikatnych tematów. A do tego ta historia przepełniona jest ciekawą i wartką akcją, która trzymała nas w swych sidłach do samego końca.

Tron królowej słońca stanowi połączenie mocno pożądanych w literaturze motywów, fae, masa pięknych, boskich Adonisów czekających na każde skinienie Lor, wolno kształtujący się wątek enemies-to-lovers, a w dodatku turnieje; rywalizacje pretendentek do tronu królowej, brutalną opowieść o odwadze, poświęceniu i ogromnej miłości. A do tego rebelia, walka o wolność, nierówne traktowanie, niedola i fatalne warunki życia. Przez rozdziały przechodziłam niczym burza. Już od samego początku było brutalnie i wulgarnie, dzięki czemu wiedziałam, że autorka nie zamierza patyczkować się z czytelnikiem, ona wręcz drastycznie przemieliła moje serducho i z resztek podała kolacje, oczywiście nawiązuję teraz do Kingsman Złoty Krąg. Zakończenie nie jest czymś zaskakującym, ale wciąż pozytywnie dobrze go wspominam.

Często powtarzam, że brakuje na rynku odważnych historii, w których to autorzy zamiast wybielać postaci, starają się wyciągnąć na wierzch co rusz bardziej pikantne i brudne sekrety, czy stworzyć ogromnie prawdziwą historię, której bliżej do rzeczywistości niż bajki. Tron królowej słońca poniekąd właśnie taki jest. Po pierwsze bohaterka całkowicie nieidealna, wręcz wydaje się zwyczajna do szpiku kości, ale pod maskami skrywa oblicze sprytnej i mądrej kobiety, która sama kreuje swój los. Autorka nie boi się podkreślić iż to mężczyzna jest tym, który rządzi, manipuluje i nagina świat do swojej woli a kobieta to przygoda, przeszkoda lub droga do celu. W tej historii nie ma bohaterów, każdy ma na swoim sumieniu coś, jedni kryją się z tym lepiej niż inni, ale to wciąż potwory o pięknych twarzach.

Często marzymy o innym życiu, chcemy stanowić część innego świata, stać się kimś całkowicie innym, ale ta historia pokazuje, że niewola ma wiele twarzy. Można być zaślepionym i ograniczonym przez życie, rodzinę, społeczeństwo na tak wielu płaszczyznach często nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Uranos przepełniony jest chciwością i żądzą fae, pomimo tego iż ten świat wciąż stanowi dla mnie zagadkę, to wiem, że na żadnym etapie nie będę czuła rozczarowania. Nisha J. Tuli oddała w ręce czytelników historię, która potrafi w ciągu paru zdań zmieść z planszy. Nie było chwili abym nie czuła współczucia dla Lor, która porównywana była do szczura, odpadka, nic nie wartego bytu, którego powinno się odesłać skąd przybyła. Jak mówię do bólu brutalna historia skupiająca się na podziałach klasowych.

Nasza główna bohaterka, Lor spędziła najlepsze lata swojego dzieciństwa w piekle. W miejscu tak potwornym i wstrętnym, wręcz opuszczonym przez bogów. Turniej; te zadania zostały bardzo dobrze poprowadzone, nie brakowało dreszczyku adrenaliny, w ogromnych nerwach czytałam jak Lor starała się podołać wyzwaniom pomimo swojego braku wykształcenia czy fizycznego przygotowania. A my wraz z nią po nitce do celu zaczynamy zauważać przeróżne sygnały. Narracja prowadzona jest z perspektywy dwóch postaci, Lor jak i Nadira, księcia, o którym to dużo nie powiem aby czasem czegoś nie palnąć, ale wiem jedno, przyjdzie mu odegrać ogromną rolę w życiu naszej bohaterki. Ten tom to tylko wstęp do czegoś większego, ale jestem pewna, że autorka jeszcze nie jeden raz postanowi mnie zaskoczyć.

Tron królowej słońca jest mieszanką dobrze nam znanych motywów, ale i też gwarantuje coś ogromnie wyjątkowego i nowego. Podobieństwo do tak wielu innych serii jest oczywiście widoczne,ale autorka chociaż czerpała z nich inspiracje nie zabrakło jej talentu aby stworzyć wyjątkową historię. P...

Rozwiń

Zwiń

Chyba od dawna nie czytałam książki, która aż tak bardzo by mi się nie spodobała, a mówię to z ogromnym bólem serca. Dosłownie do 270 strony historia miała jakiś potencjał, ale z biegiem czasu czułam się psychicznie wymęczona. Z początku strasznie ciągnęło mnie aby poznać tę książkę, ale na przestrzeni stron zaczęły pojawiać się fragmenty, które zapaliły u mnie czerwone światełko, przez nie wiecznie byłam w gotowości bojąc się jakich kolejnych wydarzeń znowu będę świadkiem. Ale czytałam dalej licząc, że może za chwilkę będzie lepiej.

Zanim zacznę recenzję chcę podkreślić iż w książce poruszone są bardzo drażliwe i delikatne tematy: sam0b0jstwo, publiczne egzekucje, t0rtury czy seksualne odniesienia, które nie nadają się dla młodszych czytelników.

„Chciałabym udowodnić sobie, a także swojemu ojcu, nie nie jestem już dziewczynką z popiołów i zniszczeń. Jestem od niej silniejsza. Jestem silniejsza od wszystkich płomieni”.

Zaczynając od plusów:
moją uwagę przykuła budowa świata, a właściwie jego kreacja, która była całkiem udana. Nie jest on niczym wybitnie kreatywnym ani odkrywczym, nie został też odpowiednio dobrze rozwinięty, co jest zmorą romantasy, ale jak na pierwszy tom jest znośnie. Jak to bywa w książkach z pogranicza fantastyki autorka zaprezentowała dość nietuzinkowy system magiczny (ale znowu koślawo ukazany, bo skupiał się praktycznie na jednej postaci, czyli Rielle a o innych zapomniano). Historia tego królestwa również była intrygująca, a raczej te sekrety i kłamstwa, którymi nas karmiono, dlatego chciałam wiedzieć więcej o wojnie z aniołami czy powodu utworzenia bramy oddzielającej dwa światy, czy tego jak w ogóle wyglądała rzeczywistość Eliany? Bo wiem, że źle, ale nie umiem poskładać w całość strzępka informacji, które dostałam.

Prolog wrzuca czytelnika w sam środek akcji, albo raczej w sam koniec i oferuje ogrom przeróżnych emocji, ale zdecydowanie na pierwszy plan wysuwa się ciekawość, jak doszło do tych wydarzeń, dlaczego jacyś bohaterowie musieli zostać poświęceni oraz najważniejsze: co dalej? Historia przepełniona jest gwałtownością, dzieje się tutaj dużo drastycznych scen, co było odważnym zagraniem. Poruszyła autorka ciężką tematykę 2mi3rci bliskich osób, nienawiści do samego siebie czy winy. Rozdziały przedstawione naprzemiennie raz z perspektywy Eliany a potem Rielle, trochę za krótkie czasem były te rozdziały więc jednym ciągiem czytałam perspektywę jednej postaci, a potem wracała do poprzedniej aby wyrównać. Taką metodę polecam też innym.

„Nie można mnie złamać ani ugiąć.
Nigdy nie milknę.
Jestem wszędzie”.

Co mi się nie podobało?
Powierzchowne i płytkie bohaterki. W trakcie wykonywania prób w turnieju, Rielle przywdziewała ogromnie piękne kreacje, które więcej miały ukazywać ciała niż być praktycznym odzieniem, które gwarantowałoby jej swobodę ruchów. Chociaż dzięki magii nawet z dekoltem do pępka mogła czuć się dobrze Oczywiście nie muszę chyba pisać iż bohaterki były nad wyraz przepiękne o idealnych proporcjach twarzy, każdy je pożądał.

Ramy czasowe: mogłoby się wydawać, że będzie to najprostszy aspekt tej historii, nic bardziej mylnego. Geneza wydarzeń była o tyle nielogiczna iż często łapałam się za głowę próbując ją zrozumieć, dwa różne światy, które dzieli ogromna przepaść w czasie, bo aż 1000 lat. Zresztą dla mnie to nielogiczne iż po tak długim czasie ludzie wciąż pamiętaliby o dawnych królach, czy wciąż wspominali ich rządy... Jak mówię, zbyt dużo dziur i nielogicznych aspektów.

„Ludzie tacy jak my nie walczą o własną nadzieję. Tylko o wszystkich innych”

„- Jeśli nie jestem potworem to jaką mam wymówkę dla tych wszystkich rzeczy, które zrobiłam? (...)
- Wszyscy jesteśmy istotami z mroku. Ale jeśli pozostaniemy w ciemności, będzie po nas. Dlatego musimy dążyć do światła, a ty właśnie to robisz. (…)
Wara nie wystarczy, żeby utrzymać się przy życiu.
Ale jeśli dasz jej dość czasu, potrafi wygrać wojny”

Jak to mówimy krowa, która dużo muczy, mało mleka daje i tak było w przypadku Eliany. Dziewczyna pokładała zbyt dużą wiarę czy miłość w samą siebie, wywyższając swe mikro zdolności w walce i w życiu uczuciowym. Tak naprawdę w głębi duszy polegała zawsze na szczęściu i pomocy innych, którzy byli w stanie oddać za nią życie, a sama przy pierwszej lepszej okazji brała nogi za pas. A swoim sojusznikom gwarantuje zdradę, kłamstwa i sekrety. Musiała na każdym kroku podkreślać, że utraciła resztki człowieczeństwa przez to kim musiała się stać, przez treningi, które miały stworzyć z niej zab0jczynię. Jest w stanie walczyć i zab1jać, aby potem nosić wyryte imiona i twarze tych ludzi w pamięć. Lecz najgorsza z tego wszystkiego jest jej denna i płytka osobowość. Niestety nie polubiłam jej, może wypominanie i obrażanie innych za to co musieli robić aby przeżyć, tak na mnie negatywnie podziałało, ale ona strasznie straciła w moich oczach przez to jaka nieczuła była.
Turniej, a tak właściwie te parę prób, w których musiała uczestniczyć Ri były ogromnie, wręcz groteskowo zabawne, poziom ich trudności sięgnął dna. Nie czułam żadnych, nawet najmniejszych uczuć gdy czytałam jak przychodziło jej zmierzyć się w walce o „życie” gdzie tak naprawdę nigdy nie była zagrożona... Ludzie pokochali ją za nic, chociaż nawet nie była księżniczką, nazywali ją swoją królową. Ogólnie uważam, że jakiekolwiek wydarzenia w tej książce były bo musiały być, ale jeśli zastanowić się nad ich sensem, to nie ma żadnego. Brak tu ciągu przyczynowo-skutkowego, przynajmniej ja go nie widzę, bohaterowie gdzieś idą, nagle kogoś spotykają, nagle zaczynają coś robić, nagle walczą, uciekają... to wszystko było opisane tak bez polotu, tak po macoszemu.

Romans: niestety takowy był, ale ja go kompletnie nie czuję. Rola Audricka sprowadzała się do tak zwanego pieska, który lata za swoją ukochaną i jest na każde jej skinienie. Facet miał zerową osobowość, jedynie był uległy i skory do oddania życie za nią. Tak można sklasyfikować każdą poboczną postać. Corien jednakże trochę mnie intrygował, ale to dlatego, że chciałam wiedzieć co zrobił, niestety on należy do tego typu bohaterów, których lepiej kijem nie ruszać. Wygląda całkiem miło, ale w środku jest potworem. Pojawia się tutaj wątek trójkąta miłosnego, dlatego chyba więcej chemii czułam w stosunku do Ri i Coriena, niż Ri i Audricka. A Wilk i El, tego nawet nie skomentuję. Połowę książki warczą na siebie, a w drugiej połowie, on ją kocha, albo kochał od początku...

Chyba od dawna nie czytałam książki, która aż tak bardzo by mi się nie spodobała, a mówię to z ogromnym bólem serca. Dosłownie do 270 strony historia miała jakiś potencjał, ale z biegiem czasu czułam się psychicznie wymęczona. Z początku strasznie ciągnęło mnie aby poznać tę książkę, ale n...

Rozwiń

Zwiń

Często uciekamy od swojego dotychczasowego życia, pozostawiając za sobą nierozwiązaną przeszłość Zrobienie tego pierwszego kroku jest zarazem najważniejsze i najtrudniejsze, jedyne co nie pozwalało Holly się poddać i upaść to były jej marzenia jak i pasja do robienia w życiu tego co zawsze chciała. Nikt nie jest w stanie odebrać ci tego co pragniesz, ale jest w stanie ci to obrzydzić.

Nikt tak jak Ada Tulińska nie ubiera prawdziwego, okrutnego życia i nie potrafi tak jak ona stworzyć pięknej, zabawnej i wzruszającej historii, koło której nikt nie przejdzie obojętnie. Z jej historii często wybrzmiewają życiowe lekcje, wiele osób potrafi podkopać twoją wiarę w siebie, wyniszczając cię, ale tylko ty jesteś kowalem swojego losu, nie daj się stłamsić.

W tej historii marzycielami są Holly i Dave Reid, wilczy inwestor, który nie przebiera w środkach aby osiągnąć swój cel, oraz niebywale zawzięta i uparta właścicielka galerii sztuki, która nie da się tak łatwo pozbyć z własnego lokalu. Pomimo usilnych prób Wilczego Inwestora aby przejąć jej lokal, w tym Dave pokazał jej swoją pasję do majstrowanie przy korkach, ale wpadł po uszy gdy przyszło mu zmierzyć się z uporem Holly. Trafił swój na swego. W życiu nie zawsze chodzi tylko o pieniądze.

Babskie wieczory, picie drinków i koktajli w barach, imprezy do białego rana, czy wyrywanie mężczyzn na ładny uśmiech to domena Holly. Błąd! Zazwyczaj w książkach to dziewczyna poznaje koleżankę i nagle przyjaciółki na całe życie. Ale w tej książce mamy odwróconą rolę, w końcu ktoś ukazał świetną, przyjacielską relacje, Reid z jego wieloletnim partnerem biznesowym, zero podtekstu seksualnego (no oprócz takiej jednej sceny w restauracji) pędzali dużo czasu razem jedząc czy pijąc dziwne mikstury. A w dodatku wspólne docinki, czy dość wstydliwe wpadki napawały mnie radością, jakie to było przezabawne, a w dodatku tak realne. W końcu mogłam być świadkiem normalnej wymiany zdań przyjaciół, którzy ufają sobie jak dwa łyse konie.

Jeśli myślisz, że historia dzieje się w jakimkolwiek polskim mieście to niestety spotka cię rozczarowanie. W końcu oderwałam się od świata, który dość dobrze znam i zostałam dzięki Adzie wrzucona do Nowego Jorku. Jak ja kocham jak ta autorka buduje swoje światy, masz zaledwie namiastkę tego życia, a już wiesz, że to miejsce byłoby ci pisane.

Relacja miłosna.
Jest to slow burn, nie mówimy tu o żadnym dzikim pożądaniu czy rwaniu ubrań na strzępy, czy innych 'cudownych' określeniach jakie pojawiają się w romansach. Nie, autorka zawsze skupia się na tym aby bohaterowie poznali się z każdej strony, też z tej negatywnej. Z początku głęboko zakorzeniona nienawiść, która z czasem zmienia się w zaufanie. W tej książce aż iskrzyło od napięcia, chemia między bohaterami była aż wyczuwalna, ale autorka zaskarbiła sobie sympatię czytelników właśnie tym, że bohaterowie mają osobowość, ale i głowę na karku. Nawet nie mogę zapomnieć o korespondencji SMS tej dwójki, czy wspólnego czytaniu książki z gatunku monster romance. Na tę historię składa się tak dużo scen, od których naprawdę serce romantyczki urośnie do wielkich rozmiarów. Wieczory spędzone na oglądaniu i recenzowaniu niszowych produkcji, w tym horrorów o krwiożerczych zegarach było przecudowne i przezabawne. Czekam na kolejną książkę autorki.

Często uciekamy od swojego dotychczasowego życia, pozostawiając za sobą nierozwiązaną przeszłość Zrobienie tego pierwszego kroku jest zarazem najważniejsze i najtrudniejsze, jedyne co nie pozwalało Holly się poddać i upaść to były jej marzenia jak i pasja do robienia w życiu tego co zawsze...

Rozwiń

Zwiń

Nie da się opisać słowami co czułam gdy dowiedziałam się, że po 8 latach na nowo wrócę do tej serii. Trzymając w rękach swój egzemplarz książki mogłam na nowo otworzyć zardzewiałą furtkę i poznać kolejny tom tym razem oczami Zu, która moim zdaniem zawsze miała więcej do opowiedzenia. Mroczne umysły to seria mojej młodości, to coś genialnego, opakowanego w piękną okładkę i posiadającą ogromnie smutną, wzruszającą i brutalną treść.

„Żołnierze nazywają was dzikusami. Nie dzieciakami, nie Psi, nie dziwolągami. Dzikusami! Traktują nas jak dzikie zwierzęta, na które polują dla sportu (…) W przeszłości pozwoliłam, by mnie krzywdzili. Próbowali złamać i byli cho... blisko, ale teraz już nikomu na to nie pozwolę”

Tajemnicza od początku do końca. Dla tych, którzy są niedoinformowani książki tej autorki obfitują w obraz okropnej, nędznej, wstrętnej rzeczywistości, gdzie to właśnie dzieci odczuły katastrofalne skutki decyzji dorosłych. Każde dziecko, które wykazuje jakiekolwiek nadnaturalne zdolności musi być zesłane do obozów. Wyzywani od zwierząt, potworów mierzą się z ignorancją i ludzką ślepotą. Umieszczeni w małej przestrzeni, odizolowani, zastraszani, maltretowani i głodzeni walczyli o każdy jeden dzień mając nadzieję, że pewnego dnia rząd, społeczeństwo i własna rodzina zaakceptuje ich. Nie napiętnuje i nie ześle znów do piekła. Niestety to wciąż tylko bajki, a w rzeczywistości traktowani są nadal jako gorszy sort. Bez względu na to co zrobią.

'Nie mogę zmienić świata, mogę zmienić tylko siebie...”

Wydarzenia przeskakują pomiędzy różnymi okresami w czasie. Bracken karmi nas szczątkowymi informacjami, czy wspomnieniami Zu, które są satysfakcjonujące, ale niewystarczające. Podobało mi się wręcz zagranie autorki, aby opowiedzieć (tak po części ) tę historię od końca.. Jako, że jest to kontynuacja trylogii Mroczne Umysły, uważam że nieznajomość trylogii nie będzie dla nikogo ciężarem czy przeszkodą. Mamy dość mało nawiązań do poprzedniej trylogii, one są, ale nie ma aż tak streszczonej fabuły pod hasłem :previously on... Te historie są połączone, ale czytanie ich oddzielnie to nie grzech.

„Dzieci natychmiast je zaakceptowały; nazwy, które sami sobie nadaliśmy, zawsze miały większe znaczenie niż etykiety narzucone przez dorosłych”

Ta historia rozpoczyna się z dużego C, czyli autorka wrzuca nas, czytelników wprost w sam środek konfliktu. Mniej więcej wygląda to tak jakbyś przegapił/* początek filmu, film leci dalej nie zwracając uwagi czy czynnie śledzisz fabułę, której nie możesz oczywiście cofnąć jedynie patrzeć na to jak rozwija się i liczyć na to, że znowu nie zawali się świat na głowy bohaterów. Szczerze i bezapelacyjnie uwielbiam to jak wykreowana została Zu, Suzume Kimura, dziewczyna przeszła przez piekło, wyzbyła się więzi z bliskimi gdyż uważała, że to będzie jedyny sposób aby zagwarantować im godne życie. W dodatku nareszcie po takim czasie odnalazła swój głos.

„Przyjechaliśmy tu razem to i wyjedziemy razem”
Ta książka właśnie taka jest, pełna poświęceń oraz ogromnie trwałych związków czy relacji, tworzą rodzinę, gdyż wybrali siebie, to nie geny decydują o miłości. A potem mamy Romana, inaczej Rambo, który wiecznie w zabawny sposób przekręcał powiedzonka, czy Priye, której cięty język jest ostry jak żyleta. Ogromnie ubarwili tę historię i pomimo tego, że mieli zbyt wiele tajemnic, dzielnie dźwigali książkę na swych barkach.

Pomimo tego iż nie mogłam liczyć na nudę, tak twierdzę iż w pewnym momencie ta historia była mocno chaotyczna. Tak w 3/4 książki dopadło mnie wrażenie jakby pewne sceny były upchnięte na siłę, momentami bohaterowie zbaczali z kursu, krążyli jak muchy we mgle i nie wiedzieli co robić. Powtarzali te same błędy. Początek zapowiadał się naprawdę obiecująco, ale im dalej w las tym było inaczej. W paru scenach coś aż krzyczało, że będzie dobrze, nie bójcie się, wybaczcie, ale zabrakło tu realizmu, pomimo tego iż uważam, że ta historia pod względem wulgarnego języka i drastycznych scen różni się od trylogii, to wciąż trochę za mało. Wszystko wydarzenia opierały się na szczęściu, przez co miałam wrażenie, że ta fabuła nigdy nie idzie naprzód.

Najbardziej irytujące jest otwarte zakończenie tej książki, nie jest to spojler, ta historia po prostu nigdy nie będzie miała szczęśliwego zakończenia. Zawsze pojawi się ktoś lub wyjdą na jaw nowe, okropne informacje, które zaburzą ten w miarę wypracowany spokój. To historia z gatunku dystopii, która świetnie obrazuje mroczną stronę świata, więc jest szansa, że kiedyś autorka dopisze tom 5.

Nie da się opisać słowami co czułam gdy dowiedziałam się, że po 8 latach na nowo wrócę do tej serii. Trzymając w rękach swój egzemplarz książki mogłam na nowo otworzyć zardzewiałą furtkę i poznać kolejny tom tym razem oczami Zu, która moim zdaniem zawsze miała więcej do opowiedzenia. Mrocz...

Rozwiń

Zwiń

„Chciał jedynie, żeby pozwolono mu przeżyć. Chciał być kimś, a nie nikim. Nie umrzeć za to tylko, że jest po prostu sobą”.

Ułomność, uprzedzenia czy ograniczenia ludzkie doprowadzają do wzajemnej niechęci i pogardy. Jedni nienawidzą drugich i tak w kółko, każdy tkwi w niechęci do siebie samego, ale zmuszeni są do wdziania maski i odgrywania ról jakie zesłał im los. Ta konkretna historia uwiecznia to co brzydkie w człowieku, wywołując czasem na wierzch ukryte piękno podszyte strachem, przymusem czy pragnieniem aby stać się kimś zupełnie innym, kimś lepszym. Nieograniczona chęć władzy. Ujrzenia swych wrogów na kolanach, płaczących się było siłą napędzającą każdą ich decyzje, krok. Aby osiągnąć to czego nie udało się dokonać innym byli zdolni do wszystkiego, ten pęd aby w końcu spełnić swoje przeznaczenie, aby nareszcie niespokojny duch mógł zaznać spokoju było silniejsze od bólu.

W trakcie ponad600 stron targały mną przeróżne emocje. Nie jest to książka do poduszki, czy w trakcie jednego nudnego wieczoru, gdyż Shelley Parker-Chan zmusza czytelnika do stawienia czoła okrutnej brutalnej męskiej sile, niesprawiedliwościom jak i wszelkim ludzkim maską skrywającym potworów. Ta historia skupia się w głównej mierze na kwestiach genderowych, m.in. tego, że ciało jest wyłącznie narzędziem, które ma służyć do wykonania zadania, łatwo jest manipulować innymi dostrajając się do ich ukrytych, wstydliwych potrzeb. Książka napompowana jest akcją, każdy rozdział przynosił nowe rewelacje, nowe informacje, które często wplątywanie mimochodem miały tak ogromne znaczenie. Poznałam bliżej bohaterów, skrywane w nich emocje, uczucia w końcu wyszły na wierzch, z radością spoglądałam jak wznoszą się jak i upadają.


„Znał takie spojrzenia. Czuł je na sobie przez całe życie: wzrok mówiący wyraźnie, że w oczach innych ludzi nie jest nawet osobą, ale zwykłym przedmiotem. (...)chciał, by chłopak poczuł, czym jest wzgarda i odtrącenie. Chciał by poznał smak cierpienia wywołanego przez obrzydzenie całego świata”.
Spotykamy całą rzeszę postaci kobiet jak i mężczyzn, którzy zmuszeni byli do odgrywania swoich ról, dlatego tak przyjemnie było mi śledzić perspektywę tych paru bohaterów, dzięki czemu czułam, że ta historia jest rzeczywiście żywa, pełna pasji, gniewu oraz namiętności. Pomimo tego, że Shelley nie wdraża się w dosadne opisy scen brutalności, wulgarnej siły to i tak wiele razy musiała odetchnąć od nadmiaru emocji, ciężko jest czytać takie sceny, w których bohaterowie przeświadczeni są o swojej niższości, którzy nie byli traktowani niczym człowiek lecz kawał mięsa. Ogromnie chciałabym też zwrócić uwagę na Królową Soli, której genialny, bystry umysł skrywany był pod tonami makijażu, fałdami ubrań tylko po to aby nie przyćmić męża, któremu brakowało rozumu.

Na przestrzeni obu tomów najbardziej w mojej pamięci zapadnie postać Ouyanga, generała, eunucha, który nie tylko akceptował ból, ale zadawał go sobie dzień w dzień aby dźwigać brzemię podjętych decyzji. A to tylko przybliżało go nieuchronnie do obranego celu, nie patrzył na koszta czy konsekwencje swojej zemsty. Stał się wręcz martwą powłoką, która bezwolnie wykonywała podstawowe czynności, a w głębi duszy, naprawdę głęboko pogrzebał samego siebie. Odebrano mu coś więcej niż męskość, ale życie, wybór jak i wolność. Nie jestem postaciami z tej historii i daleko mi do nich, dlatego tak ciężko jest mi w ogóle zrozumieć Wang Baoxinga, nie byłabym w stanie nigdy dokonać czy mówić tego co on, aby dopełnić swojego planu.

„Zamieszkiwała swoje ciało, kryła się cal pod powierzchnią, nosiła je jak marionetkę, z poczuciem własności i dumy, lecz nigdy się z nim w pełni nie identyfikowała”.

Opowieść skupiona na wojaczce, naradach wojennych, ustalaniu planu działania, kolejnego kroku aby być zawsze przed przeciwnikiem. Obserwowałam jak działa umysł Zhu, obserwowałam z zamiłowaniem jak pomału trybiki jego/jej geniuszu ukazują przed nami jego/jej wielkość. Podobało mi się obserwowanie jak Zhu, taka niepozorna istotka potrafiła zmierzyć się z przeciwnikiem, często wychodząc z tego obronną ręką. Więc, zdecydowanie ukierunkowanie tej historii głównie na politykę jak i wojaczkę było strzałem w dziesiątkę. Shelley bardzo dobrze dryfuje między akcją, a walką, a należy zaznaczyć, że oprócz Ouyanga bohaterowie nie posługiwali się bronią, nie mieli doświadczenia bojowego, byli jednak zdeterminowani i pełni pasji, a ich zemsta była bardzo wyrafinowana. Dążyli do zniszczenia wroga od środka, a wszelkie dworskie intrygi, knowania zostały bardzo dobrze dopieszczone.

Żeby nie było samych plusów, muszę też wspomnieć o wadach, w paru momentach miałam wrażenie jakby fabuła stanęła, nie rozumiałam ciągu wydarzeń, który był momentami zbyt chaotyczny. Pewne sceny nie zostały odpowiednio dobrze rozwinięte i często bazowałam na domysłach.  Lecz pomimo tego tłumaczenie tej książki jest naprawdę bardzo dobre, te książkę czyta się błyskawicznie I jak tylko załapiesz rytm tak już do końca czytasz i podziwiasz geniusz Shelley Parker-Chan, obserwując biernie los, który spotyka postaci, bezlitosny i okrutny. Wiedź, że ta książka nie bierze jeńców.

„Chciał jedynie, żeby pozwolono mu przeżyć. Chciał być kimś, a nie nikim. Nie umrzeć za to tylko, że jest po prostu sobą”.

Ułomność, uprzedzenia czy ograniczenia ludzkie doprowadzają do wzajemnej niechęci i pogardy. Jedni nienawidzą drugich i tak w kółko, każdy tkwi w niechęci do siebie s...

Rozwiń

Zwiń

„Obserwuję cię jak każdego dnia starasz się sprostać wymaganiom najróżniejszych osób. Bierzesz na siebie coraz więcej. Czasem jestem zmęczony samym patrzeniem na ciebie. Zastanawiam się jak się wtedy czujesz”?

Mona Kasten udowadnia, że nie jest autorką jednego gatunku, wyszła naprzeciw oczekiwaniom czytelników i sprezentowała całkowicie nową, fantastyczną historię. Początek książki obfituje w dość szeroko rozwinięte nazewnictwo. Autorka przybliża nam dzieje losów bogów Tuahe De Danann, którzy dawno temu wkroczyli do Irlandii i od tamtej pory przekazują zdolności swoim potomkom. Losy każdego z nich przeznaczone są do wielkich jak i małych czynów, ale jedno jest pewne muszą za wszelką cenę rywalizować jak i walczyć o swoją pozycje, a sojusze są dość kruche.
Nie ukrywam ciężko jest spamiętać co niektóre nazwy. Świat a raczej jego polityka wydaje się mocno zawiła i jak do tej pory poznałam ledwo ćwiartkę tego co autorka chciała przekazać. Ciężko jest mi też określić tę historię, ale przede wszystkim w moim mniemaniu to młodzieżówka z elementami fantastycznymi. Zbyt wiele kwestii zostało nierozwiniętych i chyba za mocno wpleciono politykę oraz rebelię, które autorka ukazała tak po łebkach. Irytuje mnie iż tak szybko ta historia dobiegła końca, przez co czuję jakbym otrzymała niewystarczającą dawkę informacji. W końcu nie wiem kto jest ich przeciwnikiem, czego chcą?

Zoey uczęszcza do Akademii Everfall, w której potomkowie bogów poszerzają swoje umiejętności, bez względu czy ich dar jest mniej lub bardziej potężny. Do szkoły zostają przyjęci już od 15-16 roku życia, ale wszystko też uzależnione jest kiedy objawił się ich dar. Podzieleni są na poszczególne domy: Dom Brązowych Wilków, Dom Srebrnych Kruków oraz Dom Złotych Liści. Sam pomysł na fabułę wydaje się być ciekawy, ale w paru momentach nie umiałam wyzbyć się uczucia, że „Fallen Princess” przypomina mi Winx czy Tajemnice Domu Anubisa. System magiczny, podział na szkoły, to wszystko sprowadza się do tego,że historia wydawała mi się znajoma, lecz nie sądzę aby to była jej wada, wręcz autorka ciekawie wykreowała swój świat. W raz z bohaterką staramy się odkryć prawdę, $mierć chłopaka nie wydaje się zbiegiem okoliczności, a droga do prawdy jest ogromnie niebezpieczna.

„Przez ostatnie kilka lat dzień w dzień dążyłam do perfekcji i nigdy nie zaryzykowałabym zachowania, za które mogłabym otrzymać ostrzeżenie. Ale teraz? Straciłam dom. Reputację (…) Matka wolałaby żebym miała inną magiczną moc. Niewiele zostało mi do stracenia”.

Ciężko było mi z początku polubić Zoey, to raczej kwestia jej nastawienia, ciągle żyła w przekonaniu, że mając wpływową matkę zasiadającą w radzie jest nietykalna. Tak też było. Aczkolwiek, bardziej irytowało mnie jej ślepe podążanie za ludźmi, którzy skromnie rzec ujmując ''mieli ją w głębokim poważaniu”. Autorka zaskarbiła sobie moją sympatię tym, że właśnie stworzyła postać tak bardzo prawdziwą, która poszukuje atencji ze strony swojego środowiska, tej odrobiny ciepła, jakiegoś uczucia, które jak do tej pory dawali jej znajomi. Przyjemnie było oglądać to jak rozwijała skrzydła, jak z biegiem czasu stała się silna i samowystarczalna, przestała patrzeć na świat w pastelowych kolorach, ale w końcu podciągnęła suknię, zdjęła pantofelki i ruszyła w bój. Zoey zaczęła walczyć, pomału zaczęła stawiać odważne kroki aby pogodzić się ze swoim losem. Jej relacja z matką przedstawia ogromnie wzruszające momenty, w końcu ciężko jest sprostać oczekiwaniom matki, która obecnie widzi w tobie zmarnowany potencjał czy rozczarowanie. Z księżniczki w potwora, tak można określić drogę Zoey.

„ - Jak leciało to przysłowie? Krowa, która dużo ryczy mało mleka daje.
- Z przyjemnością udowodnię, że się mylisz.
- Tylko na to czekam. Lubie mleko.
To była prawdopodobnie jedna z najgłupszych dyskusji, w jakiej kiedykolwiek uczestniczyłam”.

Uwielbiam postaci poboczne, naprawdę ich uwielbiam, nigdy nie mogłam zarzucić autorce tego, że źle kreowała swoje postaci, bo zawsze poświęcała dużo uwagi aby rozwinąć ich osobowość. Zresztą ubóstwiam tę odrobinę humoru, która się pojawiła. Tak właściwie każdy czymś się wyróżniał, w tej historii brak jest schematycznych postaci, każdy kieruje się własnym dobrem i ciekawe jest odkrywanie drugiego dno kryjącego się w tej historii. W „Fallen Princess' mamy ukazany motyw radzenia sobie po stracie ukochanej osoby, ukazuje wyboistą drogę od zaprzeczenia, złości do akceptacji. Zbyt wiele osób żyje na marginesie bo nie są wystarczająco fajni.

„Kiedy podniósł wzrok, zaparło mi dech w płucach. W jego oczach była rozpacz, której nigdy wcześniej nie widziałam. Nie chciał poddać tej walki, ale był bliski tego – i ta myśl rozwalała go kompletnie. Nie pozwolę ci odejść, Zoey. Nigdy”.
Dylan jest Żniwiarzem, z którym musi współpracować Zoey, chłopak zmusza ją do zdjęcia różowych gogli z oczu aby w końcu zmierzyła się z rzeczywistością. Podobało mi się jak zmuszał ją do myślenia, kwestionowania tego co ją otacza.

Jak wcześniej wspomniałam dość pobieżnie poznajemy ten świat, aczkolwiek chyba mogę zdradzić, że pojawiają się dearg due, czyli wampiry, a raczej ich namiastka. Czekam na kolejne tomy z serii, gdyż czuję ogromny niedosyt i chcę się przekonać jak autorka rozwiąże pewne wątki.

„Obserwuję cię jak każdego dnia starasz się sprostać wymaganiom najróżniejszych osób. Bierzesz na siebie coraz więcej. Czasem jestem zmęczony samym patrzeniem na ciebie. Zastanawiam się jak się wtedy czujesz”?

Mona Kasten udowadnia, że nie jest autorką jednego gatunku, wyszła naprzeciw oc...

Rozwiń

Zwiń

Nie ukrywam „Iron Flame” to cegła jakich mało, drobna czcionka, ogromny format, ale czas spędzony w trakcie poznawania każdej kolejnej strony jest nie do opisania Nie jest to literatura wysokich lotów, ma naprawdę dużo wad, wiele razy wręcz ciskałam gromami z oczu, ale i tak przeczytam kolejne książki z serii Empireum. Nie brak drastycznych, romantycznych czy ogromnie ważnych chwil, zapadają w pamięć i przynoszą ten dreszczyk emocji, który tak uwielbiam u Rebekki. Iron Flame mówi o tym jak bardzo destrukcyjna może być miłość, przedstawia losy tych którzy są w stanie poświęcić się aby inni mogli żyć. W dodatku pokazuje, że warto doceniać każdą, nawet najmniejszą chwilę, gdyż łatwo jest utracić to o co tak bardzo walczymy. Nareszcie rodzeństwo Sorrengail otrzymało więcej czasu aby zacieśnić relację, to samo dotyczy się przyjaciół Vi, którym zależy na niej, pomimo jej starań aby ich od siebie odsunąć. Będą zmuszeni stawić czoła prawdziwe, przejrzeć kłamstwa i opowiedzieć się po jednej ze stron. Niestety nie za każdymi decyzjami stoją słuszne uczynki.

Co pokochałam?
Zdecydowanie największą zasługą tej książki są: smoki. Nie ukrywam, ale za każdym razem gdy chociaż mimochodem ktokolwiek z tej trójki zabierał głos wybuchałam śmiechem, są doprawdy cudowni jak i ogromnie cenię ich relację. Tairn zmagał się z wybuchami nastoletniej Andarny, której humorki pasowały do jego własnych, w końcu jabłko pada niedaleko od jabłoni. Oraz Sgaeyl ta smoczyca definitywnie należy do moich ulubionych, tym bardziej informacji, których się o niej dowiedziałam zmiotły mnie z planszy.

Tej historii towarzyszy świetny klimat, jak zawsze w ogromnych emocjach śledziłam poczynania Vi w kwestii przetrwania w Basgiacie, poświęciła ogrom czasu poszukiwaniom aby coś wykraść jak i odkryć zatajaną od lat prawdę. Musiała zaryzykować i zaufać bliskim pomimo obawy nie tylko o swoje życie. Wszyscy starają się przetrwać pomimo tego, że nie są gotowi na to co nadchodzi, w dodatku czas również nie jest po ich stronie. W dodatku w tym tomie jest więcej brutalności, nowe zajęcia są brutalne, wiele osób stało się pozbawionymi czynnika ludzkiego istotami owładniętymi rządzą zemsty, pojawia się cała masa nowych przeciwników.

Topór w szafie
Życie u boku jednego z najpotężniejszych i najgroźniejszych ludzi nie może być nudne, czego doświadcza Vi. Musi stawiać czoła sekretom swojego ukochanego, który niechętnie dzieli się z nią swoją przeszłością, w końcu musi ona zadawać odpowiednie pytania, na co ona nie jest w ogóle gotowa. Niestety, ale Violet obsesyjnie starała się zmienić Xadena, narzucając mu jaki ma być. Nie mógł posiadać własnych sekretów, wiecznie musiał jej coś udowadniać czy walczyć o jej atencję, gdyż w innym wypadku musiał wybierać: ją, albo swoje sekrety. Tak właściwie jest on jedyną osobą w tym „związku” która nie tylko się starała, ale i coś czuła, jego wyznania miłosne były piękne, starał się i kochał ją ponad wszystko, nie wymagał od Vi udowadniania swojej miłości. Chociaż nie ukrywam jego zachowanie w pewnym momencie było mocno toksyczne, co oczywiście wytknęła mu Vi porównując go do Daina. Wydaje mi się, że Vi zbyt mocno wyidealizowała Xadena, stworzyła fałszywy obraz w swojej główce jakim człowiekiem on jest, przez co później wszystko ją irytowało jak i jej przeszkadzało, zdecydowanie łamały mi serce sceny, w których Xaden musiał przypominać sobie o tym, że ona go kocha:
„less than a minute” kto wie, ten wie.

Relacja bohaterów
Ciężko jest mi w jakikolwiek sposób nazwać to coś między nimi, odważę się stweirdzić całkowity downgrade pod względem jakiekolwiek emocjonalnej relacji. Po pierwsze, wszelkie ważne rozmowy były ucinane aby w ich miejsce wcisnąć sceny łóżkowe, gdyż jak możecie się spodziewać Xaden jak i Vi nie dorośli do prowadzenia normalnych dialogów, wszystko trzeba było rozwiązać kłótnią, obrażaniem się, ucieczką, a najlepiej kończąc wszystko w jego sypialni. Czysto platoniczna relacja sprowadzająca się wyłącznie do pociągu fizycznego, podkreślane jak bosko wyrzeźbione są jego mięśnie, jaki on piękny no i ten jego zapach mydła o poranku...

W tym tomie autorka nie szczędziła nam całej masy nowych postaci, mam nadzieję, że stworzyła ich nie po to aby później nam ich odebrać... Z czasem ich natłok potrafi przytłoczyć, więc radzę dobrze zapamiętać ich sobie, aby z czasem nie tracić czasu na przypominajkę kim oni są. Lecz tak właściwie zostali zepchnięci na dalszy plan i pojawiali się gdy byli niezbędni. Cieszę się, że tak właściwie każda z postaci ma swój charakter, osobowość, dzięki czemu nie są nudni ani schematyczni.

Czego nie polubiłam?

Violet w 4th Wing: silna, sprytna, która żonglowała ironią i sarkazmem przy tym będąc na tyle odważną aby skopać tyłki każdemu swojemu wrogowi wykorzystując swój największy atut czyli umysł. Violet w IF: płaczliwa, smętna, irytująca, słaba witalnie, wiecznie marudząca dziewczynka.
Wydaje mi się, że dziewczynę przytłoczyło dosłownie wszystko, na jej barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność, jest jedyną w stanie odkryć prawdę w dodatku posiada niebywałą moc, widziała za dużo śmi3rci bliskich, ledwo sama uporała się z traumą, a musi stawić czoła kolejnym problemom. Dlatego nie dziwicie mi się, że to właśnie największe rozczarowanie poczułam w stosunku do niej. Była moją idolką, lecz nie mam pojęcia dokąd obecnie zmierza autorka kreując w taki sposób Violet. Rozczarowały mnie jej decyzje, jej brak rozsądku, dziecinne zachowanie, jakby nie była sobą. W pierwszej części często Vi podkreśla jak to szkoda, że w pobliżu nie ma Xadena, który przyszedłby jej z pomocą. Jakby kiedykolwiek wcześniej (oprócz tych paru sytuacji) rzeczywiście go potrzebowała.

Schematy

Kolejna sprawa powtarzające się schematy, wydarzenia, słowa, cała ta książka sprowadza się do jednego i tego samego. Część pierwsza jak i druga nie ewoluuje, wręcz stoimy w miejscu. Czasem mimochodem w akcję wplątywane są co rusz ciekawsze momenty, ale czy były aż tak ekscytujące jak przy pierwszym tomie? Nie sadzę. W dodatku nieustanne powtórzenia, ta część sprowadza się do wiecznie tych samych opisów, problemów jak i rozterek. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy w ciągu 699 stron Violet miała wybity, lub prawie wybity bark, ile razy doznała kontuzji, ile to razy miała okaleczone czy posiniaczone ciało.

Tłumaczenie, korekta, redakcja...

Niebywale opornie szło mi czytanie tej książki, nie umiałam całkowicie wkręcić się w fabułę, przekład wyszedł momentami mocno nienaturalnie. Te zdania nie miały sensu. Po angielsku owszem, ale po polsku nie. Musiałam zatrzymywać się, czytać zdania po parę razy, gdyż najzwyczajniej w świecie nie miały sensu, były błędne i nielogiczne. Płeć osób, istot była zmieniona, wydaje mi się że korekta powinna była wyłapać te błędy, gdyż cena książki obowiązuje nie tylko do pięknego wyglądu, chcę otrzymać dobrze dopracowany tekst, błędy się zdarzają owszem, ale nie w takiej ilości. Tłumaczenie co niektórych lepszych cytatów straciło na wartości, pierwszy lepszy z brzegu:
„My house. My chair. My woman” zastąpiło „Mój dom. Moje miejsce. Moja kobieta”
wybaczcie, ale miejsce w tym wypadku nie pasuje, niszczy kontekst jak i odbiera sens wypowiedzianym słowom.

Niestety tej książce brak logiki, wydarzenia są chaotyczne, postaci pojawiają się znikąd. Często w połowie akcji autorka zaczyna bardziej rozwijać zdania dodając od siebie postaci czy jakieś informacje, opisy są dość płytkie i mało szczegółowe. Niestety widać, że z tą książką Rebecca miała problem, sama stwierdziła, że była bliska wypaleniu. Wiele rzeczy nie trzyma się sensu, jedynie dowiesz się jakiś konkretów wraz z biegiem kolejnych rozdziałów, gdyż odpowiedzi pojawiają się parędziesiąt stron dalej. Miałam wrażenie jakby czasem Vi zapominała o celu swojej misji, zajmowała się innymi rzeczami a dopiero później do nich wracała. Pierwsza część, czyli nauka w Basgiacie rozszerzona jest do parunastu tygodni, lecz proszę zauważ, że w tej książce każdy tydzień sprowadza się do 3 dni, soboty, niedzieli oraz czwartku. Jakby reszta dni w ogóle nie istniała.

Nie ukrywam „Iron Flame” to cegła jakich mało, drobna czcionka, ogromny format, ale czas spędzony w trakcie poznawania każdej kolejnej strony jest nie do opisania Nie jest to literatura wysokich lotów, ma naprawdę dużo wad, wiele razy wręcz ciskałam gromami z oczu, ale i tak przeczytam kol...

Rozwiń

Zwiń

„Nie szukałam cię. Chciałam poszukać siebie. Ale tu jesteś i znajdując cię, chyba trafiłam na samą siebie”.

Są książki, które potrafią wstrząsnąć czytelnikiem zmuszając go do zmierzenia się często z brutalną rzeczywistością, z tym jak okrutny potrafi być człowiek, oraz jak bardzo nasze zachowania, słowa potrafią ranić. Myślałam, że byłam gotowa na tę książkę, byłam w błędzie, ale potrzebowałam jej nawet bardziej niż myślałam. Ta historia w brutalny sposób każe nie tylko Sam zmierzyć się z przykrymi sytuacjami, wyciągnąć z nich wnioski przy tym otwierając oczy często na własne błędy, zniszczyła, zburzyła i zdewastowała mury, którymi się otaczałam przy tym lecząc części mnie samej. Ostatnim razy takie emocje odczuwałam czytając „Gwiazd naszych wina” Johna Greena czy „Zanim się pojawiłeś” Jojo Moyes więc ta książka naprawdę jest wyjątkowa. Sam w przeszłości popełniła błąd, za który przyszło jej surowo zapłacić teraz, ale z każdym dniem uczyła się wybaczać sobie, przekraczać granice własnych ograniczeń i otworzyła sobie możliwość stania się prawdziwą sobą. Udało jej się znaleźć odpowiednich ludzi, przy których nauczy się wznosić, nie opadać.

„Piszę. Ona słucha... Wreszcie mamy wiersz, który nie jest wielowyrazową formą przeprosin, ale mówi o żalu, drugiej szansie, głębokim lęku przed odrzuceniem zmieniającym cię w kogoś, kim wcale nie chcesz być. Mówi o tym, że kiedy zrozumiesz, kim się stałeś, bardzo chcesz – pragniesz z całej duszy – być kimś innym. Kimś lepszym”.

To nie jest zwyczajna książka, to piękna, burzliwa i wzruszająca opowieść o dziewczynie, która nauczyła się maskować, udawać, kłamać i żyć pod dyktando innych, której umysł nie pracuje znanymi nam schematami, która potrzebuje wsparcia, zrozumienia często sięgając po nie metodami znanymi tylko sobie. Dziewczyna okryła jakie pozytywne wrażenia wywierają na niej słowa, że przelewanie swoich emocji, uczuć, wrażeń na papier pomaga pogodzić się z każdym dniem, który nie musi być szary i nudny, a można z niego wyciągnąć naprawdę dużo piękna.

„Wreszcie mama zaprowadziła mnie do logopedy. Chodziłem raz na tydzień, ale raczej nie robiłem postępów. W końcu doszedłem do wniosku, że chyba łatwiej będzie przestać mówić... To mi dało coś, czego dotąd nie miałem. Chyba … dało mi głos”.

W książce poruszono kwestie toksycznych relacji, stosowania przemocy aby zasłużyć na chwilową aprobatę swoich koleżanek, o tym jak często jesteśmy zbyt słabi aby udźwignąć ciężar odpowiedzialności. O tym, że często krzyk potrafi być niesłyszalny, o tym że ciężko jest dać komuś drugą szansę, przebaczyć, zapomnieć. Jak okropna potrafi być samotność, oraz o tym, że w ciszy kryją się dobre rzeczy, a natłok myśli może prowadzić do zguby. O tym jak bardzo osoby, którym postanowiliśmy zaufać ranią nas, szufladkują i przypisują do konkretnej kategorii, o tym że często jest mniej nas, a więcej innych.

„Kiedy z nim jestem, nie czuję się chora, naznaczona ani uszkodzona. Czuję się normalna. Przy nim czuję się totalnie i zupełnie normalna”.

Podobał mi się wątek oddawania dobra, często lekki gest, zwrócenie czyjeś uwagi „hej, nie jesteś sam” potrafi zdziałać cuda. Ta książka pokazuje, że bardzo często upadamy, ale ważne jest aby nauczyć się podnosić. Ta książka oprócz pięknego wnętrza skradła moje serce tym jaka to mądra, zabawna i urocza była. Napisana jest w iście poetyckim stylu, rozmowy bohaterów, ich uzewnętrznianie się napawało mnie ogromnym zaskoczeniem jak i byłam pod wrażeniem. Sam na swojej drodze spotkała ludzi, którym zależy na niej samej, uczyli ją postrzegać świat, AJ uczył jej gry i pisania tak aby pokazywało kim jest W piękny sposób autorka przedstawiła wpływ Carolinie na Sam, która znalazła ją w chwili słabości i otworzyła przed nią drogę do „Zakątka Poetów” miejsca szczególnej wagi, które pomaga w chwilach słabości, radości.

„Nie szukałam cię. Chciałam poszukać siebie. Ale tu jesteś i znajdując cię, chyba trafiłam na samą siebie”.

Są książki, które potrafią wstrząsnąć czytelnikiem zmuszając go do zmierzenia się często z brutalną rzeczywistością, z tym jak okrutny potrafi być człowiek, oraz jak bardzo nasze za...

Rozwiń

Zwiń