Polski sportowiec i autor książek o wspinaczce górskiej. Rodowity warszawiak. Przygodę ze sportem rozpoczynał od szermierki, a dokładnie od szpady. Wieloletni zawodnik Legii Warszawa, z którą zdobył Drużynowy Puchar Europy. Dwukrotny indywidualny mistrz Polski w szpadzie. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 r., gdzie w turnieju indywidualnym odpadł w ćwierćfinale. Drugą jego pasją była wspinaczka górska. W 1973 r. był uczestnikiem wyprawy będącej pierwszym polskim przejściem drogą Major na wschodniej ścianie Mount Blanc. Zaś 1976 r. był bliski wejścia nową drogą na szczyt K2 w Himalajach. Autor kilkunastu książek, m.in. "Shispare. Góra wyśniona" (Sport i Turystyka, 1976),"K2 8611 m. Ostatnia bariera" (Sport i Turystyka, 1980),"Na szczytach Himalajów" (ze Zbigniewem Kowalewskim, Sport i Turystyka, 1983),"Polskie Himalaje" (t. I-VI, Wydawnictwo Agora, 2008),"Wokół Annapurny i Dhaulagiri. Trasy i szczyty trekkingowe" (Wydawnictwo "Sklep Podróżnika", 2011).
Bardzo wartościowa pozycja. Kompendium wiedzy o polskim hilalaizmie. Napisana jednak bez polotu, bardzo "suchym językiem" przez co, dość ciężko się czyta. Wyjatek stanowią fragmenty wspomnień i relacji bohaterów. Rozdziały ułożone są dość chaotycznie, brak ciągłości między nimi.
Pomocne mogłyby być wyjaśnienia niektórych specjalistycznych pojęć lub odnośniki do słownika na końcu.
Piękne zdjecia, jednak niesamowicie irytował mnie fakt, że podpisy pod nimi zawierały opis całej wyprawy i zdradzały informacje o sukcesie lub niepowodzeniu, zanim było to opisane w tekście.
Przy opisie sylwetek polskich himalaistów przydały by się zdjęcia.
Jeżeli miałbym w kilku zdaniach napisać, czego możemy spodziewać się w książce „Polskie Himalaje” autorstwa Janusza Kurczaba, Wojciecha Fuska i Jerzego Porębskiego, to zacytowałbym fragment niezapomnianego przeboju Budki Suflera „Cień wielkiej góry”, który idealnie opisuje zawartość tej publikacji: „Góry wysokie, wiem co z wami walczyć każe. Ryzyko, śmierć - te są zawsze tutaj w parze. Największa rzecz - swego strachu mur obalić. Odpadnie stu, lecz następni pójdą dalej.”
Janusz Kurczab urodził się 6 września 1937 w Warszawie. Dwukrotny indywidualny (1961 i 1965) oraz czternastokrotnie drużynowy mistrz Polski w szpadzie, uczestnik igrzysk olimpijskich w 1960, współzdobywca z drużyną szpadową Legii Warszawa pierwszego w historii polskiego sportu drużynowego Pucharu Europy 1961. Autor wielu artykułów i książek o tematyce górskiej i wspinaczkowej, redaktor kwartalnika „Taternik” w latach 2003–2007, instruktor alpinizmu. Zmarł 11 kwietnia 2015. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wojciech Fusek urodził się w 1963 roku. Kształcił się na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oraz w stołecznej filii Papieskiej Akademii Teologicznej. Pracował jako nauczyciel w liceum ogólnokształcącym w Piasecznie, prowadził również firmę robót wysokościowych. W latach 1991 – 2016 pracował w „Gazecie Wyborczej”. W 2014 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Jerzy Porębski urodził się 28 lutego 1956 w Bielsko Białej. Reżyser filmów o tematyce górskiej, m.in. „Kukuczka” i „Zakopiańczycy”.
Książka jest skrótem wydanej kilkanaście lat temu sześciotomowej kolekcji. Opisuje ona w pigułce historię polskiego himalaizmu, od pierwszych prób zdobycia przez Polaków najwyższych gór świata w latach trzydziestych XX wieku, aż po czasy współczesne. W kolejnych rozdziałach autorzy opisują pierwsze wejścia naszych rodaków na niezdobyte wcześniej szczyty, najważniejsze wyprawy z udziałem Polaków, zarówno w grupie, jak i te samotne, oraz największe sukcesy polskich himalaistek. Przedostatnia część poświęcona jest najtragiczniejszym wypadkom z udziałem Polaków, natomiast w ostatnim rozdziale przedstawione są krótkie biografie najwybitniejszych polskich himalaistów.
Więcej na moim blogu: http://oczytany.eu/janusz-kurczab-jerzy-porebski-wojciech-fusek-polskie-himalaje/