Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby miało być śmiesznie. Trochę było. Nosowska nabija się i sarkastycznie "szydzi" na przykład z pojawiania się w śniadaniówkach osób totalnie znanych z niczego i robienia wszystkiego, nawet jak się na tym nie zna, albo na zasadzie "zareklamuję na instagramie kabanosy, ale nieważne, że jestem wegetarianką". Z drugiej strony, w sumie, sama pisze książkę, więc wychyla się do popularności. Trochę hipokryzja, trochę jednak pięknie ujmuje to, co mnie w dzisiejszym świecie irytuje, więc jej wybaczam. Przynajmniej jest równą babką.
Jednak chwilami włączało się jej "pitu-pitu", czyli pisanie o czymkolwiek, byle napisać.
Toteż ja nie będę z "pitu-pitu" korzystała i więcej nic nie zamierzam pisać, bo nie wiem co.

Niby miało być śmiesznie. Trochę było. Nosowska nabija się i sarkastycznie "szydzi" na przykład z pojawiania się w śniadaniówkach osób totalnie znanych z niczego i robienia wszystkiego, nawet jak się na tym nie zna, albo na zasadzie "zareklamuję na instagramie kabanosy, ale nieważne, że jestem wegetarianką". Z drugiej strony, w sumie, sama pisze książkę, więc wychyla się do...

Po namyśle odjęłam jedną gwiazdkę, ale jednak nie zamierzam odjąć ich więcej. Faktycznie, przyjemna, Andrew to świetnie prosperująca postać, wciągająca i seksowna.
Jednak lektura jest zdecydowanie za krótka. Pochłonęłam tę i drugą część w jeden wieczór i wciąż czuję niedosyt. Rozpoczęłam część trzecią, która, na szczęście ma już trochę więcej stronic do przekartkowania :)

Po namyśle odjęłam jedną gwiazdkę, ale jednak nie zamierzam odjąć ich więcej. Faktycznie, przyjemna, Andrew to świetnie prosperująca postać, wciągająca i seksowna.
Jednak lektura jest zdecydowanie za krótka. Pochłonęłam tę i drugą część w jeden wieczór i wciąż czuję niedosyt. Rozpoczęłam część trzecią, która, na szczęście ma już trochę więcej stronic do przekartkowania :)

Książkę pozwolę sobie ocenić z perspektywy czytelniczki-stewardessy. Zboczenie zawodowe powoduje, że każda książką o tematyce lotniczej automatycznie staje się dla mnie ciekawa. Opis trochę mnie zniechęcił, ponieważ fabuła powieści jest zdecydowanie stereotypowa - pilot i stewardessa, romans, miłość, namiętny seks. Myślę, że co druga osoba tak widzi wnętrze naszego zawodu. No więc trochę poirytowana zaczęłam czytanie, bo czułam, jakby ktoś mnie posądzał i oceniał, natychmiast urodziły się we mnie jakieś takie wewnętrzne, dziwne odczucia. Mimo to, kartka za kartką zaczęłam chłonąć lekturę, chwilami się rumieniąc i początkowo widząc tu tylko zwykły erotyk, przeklinając, że jest sto razy lepszy od „50 twarzy Grey’a” i zasługuje na ekranizację, a potem znowu irytowałam się, że ktoś pochopnie, stereotypowo oceni mój zawód. I tak, z targającymi mną emocjami szłam strona za stroną, z trudem przerywając by chociaż napić się wody. Gdzieś w momencie, w którym Gillian obudziła się w hotelowym pokoju, z bukietem róż pod drzwiami - poczułam wreszcie motylki w brzuchu i autentycznie zauroczyłam się w Jake’u. Uśmiechnęłam się pod nosem, jakbym co najmniej sama te kwiaty dostała. Uświadomiłam sobie, że to nie jest erotyk, a po prostu dosyć erotycznie szczegółowy romans. Wewnętrzna walka Jake’a z uczuciem wobec Gillian - była dla mnie tak wciągająca, że z trudem wierzyłam, że taki twardziel i cham jak on jeszcze się przed tym broni, brzmiało to dosyć oklepanie, taki trochę kolejny Christian Grey, który boi się obdarzyć kogoś zaufaniem. Ale nie przeszkodziło mi to w dalszej lekturze. Kolejne wydarzenia były dla mnie kompletną zagadką. Uwielbiam, gdy czytam i wydaje mi się, że przewidziałam wizję Autora. W tej książce Autorka stronę za stroną uświadamiała mi jak bardzo się myliłam.. Gillian zdenerwowała mnie zdradą emocjonalną wobec Jake’a. Na równi z nim miałam problem, by jej wybaczyć to, czego dokonała. Nie takiego obrotu sprawy się spodziewałam. Myślałam, że skończy się tragicznie, już zdążyłam ronić łzy, gdy nagle widzę happy end. Chwilę później tragedia, serce mi pękało i cierpiałam z nieszczęśliwej miłości nie tylko z bohaterką, ale razem z bohaterem. Czułam się zraniona z dwóch różnych stron. No powiem szczerze, że niby banał, ale bardzo, ale to bardzo się wczułam w lekturę. Chyba nigdy nie wtopiłam się tak bardzo w bohaterów. Najlepszym trickiem autorki było stworzenie literackiego telewizora. Czytałam o „Turbulencji” w „Turbulencji”, potem odczytałam ponownie ich pierwsze spotkanie, na sekundę się wręcz zgubiłam. Uważam tą książkę za naprawdę dopracowaną powieść.

Książkę pozwolę sobie ocenić z perspektywy czytelniczki-stewardessy. Zboczenie zawodowe powoduje, że każda książką o tematyce lotniczej automatycznie staje się dla mnie ciekawa. Opis trochę mnie zniechęcił, ponieważ fabuła powieści jest zdecydowanie stereotypowa - pilot i stewardessa, romans, miłość, namiętny seks. Myślę, że co druga osoba tak widzi wnętrze naszego zawodu....