Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowieka można znacznie lepiej poznać, obserwując jego reakcje wtedy, kiedy przegrywa, niż wówczas, gdy wygrywa.

Człowieka można znacznie lepiej poznać, obserwując jego reakcje wtedy, kiedy przegrywa, niż wówczas, gdy wygrywa.

Zapominamy, jak ważny jest dotyk, a jest nam do życia niezbędny.

Zapominamy, jak ważny jest dotyk, a jest nam do życia niezbędny.

- Pan się jakoś nazywa? - Nie. - Aha. A mnie na imię Antonio. - Wiem. - Ale to nie jest moje prawdziwe imię. - Nie jest? - Nie. Pożyczam od dziadka, na czas podróży po Ameryce Łacińskiej. Moje polskie imię jest dla was trudne do wymówienia i niemożliwe do zapamiętania. - Aaa...ha. - Wojciech. - Że co ??? - To moje imię. - Okropne - powiedział z rozbrajającą szczerością. - Bohhzi...? - Wojciech. - Fuj, fuj, fuj. Trudniuśkie.

- Pan się jakoś nazywa? - Nie. - Aha. A mnie na imię Antonio. - Wiem. - Ale to nie jest moje prawdziwe imię. - Nie jest? - Nie. Pożyczam od dziadka, na czas podróży po Ameryce Łacińskiej. Moje polskie imię jest dla was trudne do wymówienia i niemożliwe do zapamiętania. - Aaa...ha. - Wojciech. - Że co ??? - To moje imię. - Okropne - powiedział z rozbrajającą szczerością. - Bohhz...

W czasach PRL-u mówiło się"Chcesz być pyłem-lataj Iłem

W czasach PRL-u mówiło się"Chcesz być pyłem-lataj Iłem

Bardzo chciałem ich obfotografować, niestety, miejscowy kacyk stanowczo się nie zgadzał. (...) Wieczorem przy moim ognisku siedziała cała starszyzna z rodzinami. (...). - Wylecz go - powiedział szaman, wskazując dyskretnie na jedno z niemowląt -a jutro pójdziemy do wiosku i ci wszystko pokażę. (...) Nie miałem pojęcia, co mu jest (...). Postanowiłem więc podać wapno. (...) Wziąłem do ręki plastikowy pomarańczowy kubeczek. Zaczerpnąłem nim trochę wody z kociołka stojącego przy ognisku. (...) Następnie uchwyciłem kubek za denko w taki sposób, by zmieścić w dłoni także małą wojskową latarkę o niezwykle silnym promieniu. Zapaliłem światło, a plastikowy kubek rozbłysnął w ciemności jak pomarańczona latarnia (...). Nachyliłem się nad nim tak, by na mojej twarzy pojawiły się niesamowite trupie cienie. (...) Indianie tego numeru nie znali. Gdyby nosili portki, toby w nie w ty momencie narobili. Wapno, jak to wapno, bywa sprzedawane w płachtach folii alumuniowej, która bardzo ładnie błyszczy i jeszcze lepiej szeleści. Na dodatek każda tabletka zamknięta jest w szczelnej komorze wypełnionej powietrzem pod ciśnieniem - tworzą się widowiskowe wybrzuszenia, bąble, wewnątrz których... coś się rusza. Potrząsałem tą płachtą, wydając za jej pomocą rytmiczne grzechoty, szelesty, błyski... Mruczałem coś pod nosem, sam nie wiem co, ale pewnie jakieś mantry i hokusy-pokusy. Tupałem nerwowo lewą stopą, że aż szedł kurz, który tworzył na tle ogniska tajemnicze kształty... Wreszcie rozerwałem folię, wyjąłem jedną bielusieńką tabletkę, przytrzymałem w górze dla lepszego efektu, trochę jak ksiądz opłatek, i... upuściłem do mego pomarańczowego kielicha. Kiedy wapno zanurzone w ciepłej wodzie zaczęło syczeć i buzować, wszyscy Indianie (z szamanem włącznie!) odskoczyli. Miałem widzów w kieszeni! Teraz już na pewno nikt nie wróci do kasy prosić o zwrot za bilety. Przeciwnie - jutro rano będe miał świetne recenzje.

Bardzo chciałem ich obfotografować, niestety, miejscowy kacyk stanowczo się nie zgadzał. (...) Wieczorem przy moim ognisku siedziała cała starszyzna z rodzinami. (...). - Wylecz go - powiedział szaman, wskazując dyskretnie na jedno z niemowląt -a jutro pójdziemy do wiosku i ci wszystko pokażę. (...) Nie miałem pojęcia, co mu jest (...). Postanowiłem więc podać wapno. (...) Wzią...

- Kiedyś tu wrócę, Angelino. Spotkamy się znowu. - To nie będzie łatwe, Antonio. Chcę, aby moje plemię, to co z niego zostało, odeszło głębiej w dżunglę. Pójdziemy na Dzikie Ziemie. Znajdziemy tam nowe kobiety i zbudujemy nowe wioski. Zbierzemy całą resztę Carapana. Tak daleko od Białych, jak się da. Kiedy powrócisz, nas już tu nie będzie. - Dlaczego? Źle wam tu? - Jesteśmy zbyt blisko świata. Niedawno byli tu doctores. Przeszli za pierwszą kataraktę. Zaszczepili moich ludzi i wyjechali. Zostawili katar. My tu nigdy wcześniej nie mieliśmy kataru, chyba że ktoś płakał albo się ślinił z gorączki. A szczepionki to ja mam własne. Nawet lepsze. Małe dzieci szczepi się jadem mrówek. Dorosły Carapana, kiedy zostanie ukąszony, to go po prostu boli, ale ani noga nie puchnie, tak jak tobie, ani nie dostaje maligny. Tak samo szczepię na węże. Nacinam skórę i wcieram jad zmieszany z popiołem. Codziennie po odrobince. Carapana pokąsany przez wężą skręca się przez parę dni, ale nie umiera. Ty byś umarł w siedem sekund. - I to jest powód do odejścia? Kilku doktorów? - Byli też misjonarze. Wykarczowali pole za wioską, postawili kaplicę, a potem zaprosili Carapana na pogadankę. Okazało się, że ten ich nowy Bóg jest taki sam jak nasza Pachamama i że kaplica niepotrzeba, bo my już się modlimy jak należy. Ale oni nie popuszczą. - Co to znaczy? - Będą wracać i napierać. Dlatego pamiętaj, zrób tak, by nikt, kto usłyszy twoje Opowieści, nie odnalazł drogi na Dzikie Ziemie. Mitú łatwo znaleźć. Zaczną węszyć, szukać. Przywiozą aparaty fotograficzne, ubrania, proszki, co piorą i trują ryby. Lekarstwa, które leczą te kilka chorób, na które ja nie mam sposobu, a przy okazji wiele innych chorób, na które oni sami nie mają rady. Zacznie się Czas Umierania. Pamiętaj, zatrzyj ślady, zmień ułożenie terenu, a naszą rzekę nazywaj Anaconda.

- Kiedyś tu wrócę, Angelino. Spotkamy się znowu. - To nie będzie łatwe, Antonio. Chcę, aby moje plemię, to co z niego zostało, odeszło głębiej w dżunglę. Pójdziemy na Dzikie Ziemie. Znajdziemy tam nowe kobiety i zbudujemy nowe wioski. Zbierzemy całą resztę Carapana. Tak daleko od Białych, jak się da. Kiedy powrócisz, nas już tu nie będzie. - Dlaczego? Źle wam tu? - Jesteśmy zby...

Niedawno nawet mieli tam takiego jednego. Japończyk. Mówił, że szuka orchidei, ale okazało się, że to zboczeniec. Zataszczyliśmy mu do puszczy z dziesięć skrzynek aguardiente. Upijał się codziennie, a potem łaził po lesie i rysował w zeszycie jakieś takie dziwadła. Ponoć robaki, jak sobie robią pinga-pinga.

Niedawno nawet mieli tam takiego jednego. Japończyk. Mówił, że szuka orchidei, ale okazało się, że to zboczeniec. Zataszczyliśmy mu do puszczy z dziesięć skrzynek aguardiente. Upijał się codziennie, a potem łaził po lesie i rysował w zeszycie jakieś takie dziwadła. Ponoć robaki, jak sobie robią pinga-pinga.

- Dobra, stary, spróbujmy to przeanalizować – powiedział, odkładając rozzłoszczonego niemowlaka. - Zesrałeś się porządnie. W dodatku pewnie jesteś głodny. Innymi słowy, kryzys z obu końców. Pytanie, od którego końca zacząć (...).

- Dobra, stary, spróbujmy to przeanalizować – powiedział, odkładając rozzłoszczonego niemowlaka. - Zesrałeś się porządnie. W dodatku pewnie jesteś głodny. Innymi słowy, kryzys z obu końców. Pytanie, od którego końca zacząć (...).

(...) dobrze się czujesz? Bo mówię ci najświętszą prawdę, wyglądasz jak podgrzany nieboszczyk.

(...) dobrze się czujesz? Bo mówię ci najświętszą prawdę, wyglądasz jak podgrzany nieboszczyk.

- Przysyła mnie señor Ambrosio z Urzędu Celnego, mój przyjaciel. - Ambrosio, mój przyjaciel, pana przysyła? - Tak, mój przyjaciel. - I mój. - Mój też. - Czyli nasz przyjaciel Ambrosio. - Nasz. - A w jakiej sprawie przysyła pana mój i pana przyjaciel Ambrosio? - W dyskretnej. - Aaaaę... ? - Pan lata do Mitú. - Nie latam. Tam teraz nikt nie lata. Poza wojskiem. Ale słucham dalej? - No więc pan nie lata do Mitú, ale ja potrzebuję polecieć. Najlepiej którymś z pańskich samolotów, którymi pan tam nie lata.

- Przysyła mnie señor Ambrosio z Urzędu Celnego, mój przyjaciel. - Ambrosio, mój przyjaciel, pana przysyła? - Tak, mój przyjaciel. - I mój. - Mój też. - Czyli nasz przyjaciel Ambrosio. - Nasz. - A w jakiej sprawie przysyła pana mój i pana przyjaciel Ambrosio? - W dyskretnej. - Aaaaę... ? - Pan lata do Mitú. - Nie latam. Tam teraz nikt nie lata. Poza wojskiem. Ale słucham dalej?...

Urządzenia elektryczne z reguły działają znacznie lepiej gdy w ich pobliżu znajdzie się ludzka istota wyposażona w penis.

Urządzenia elektryczne z reguły działają znacznie lepiej gdy w ich pobliżu znajdzie się ludzka istota wyposażona w penis.

Wziąłem na chybił trafił jakąś księgę. - Mistrzu, nie jest zapisana! - Jakże? Widzę, że jest w niej pismo, czytaj. - Nie przeczytam. To nie są litery alfabetu i nie jest po grecku, poznałbym. Zda się, że to robaki, wężyki, łajno much... - Aha, to po arabsku.

Wziąłem na chybił trafił jakąś księgę. - Mistrzu, nie jest zapisana! - Jakże? Widzę, że jest w niej pismo, czytaj. - Nie przeczytam. To nie są litery alfabetu i nie jest po grecku, poznałbym. Zda się, że to robaki, wężyki, łajno much... - Aha, to po arabsku.

- Ładniuśkie - nieznajomy wskazał palcem moje skarpetki, które schły na belce. - Skarpetki - objaśniłem. - Zaszyffka - poprawił mnie. - Co? - Zaszyffka. Tu - puknął palcem w cerę na pięcie. - Aaa, to. No przetarło się, więc zacerowałem. To jest cera. - Skóra? - Nie. Cera. - A cera to nie skóra? - Cera... Aaa, rzeczywiście na skóre mówi się czasami "cera", ale to jest inna cera. - Fuj, fuj, fuj. Trudniuśkie. - Co jest trudniuśkie? - Hiszpański. - E tam. Jak chcesz, to cię będę uczył. - Ucz, gringo. W tym momencie nieznajomy wstał, przeszedł w najciemniejszy kąt chałupy i zdjął coś, co wisiało pod strzechą. - Patrz. Też mam! - przystawił mi do nosa starą skarpetkę zawiązaną na supeł. Coś w niej było schowane; jakieś przedmioty. A na pięcie, podobnie jak u mnie, miała sporą cerę. - Moja własna zaszyffka... ce-ra. Umiesz zaszyffkować, gringo. - Mówi się: cerować. No, ale i ty umiesz, jak widzę. - Sam wymyśliłem! - Kiedy to powiedział, był z siebie bardzo dumny. Jeszcze przez chwilę pokazywał mi tę cerę, a ja grzecznie podziwiałem ścieg. Następnie z szacunkiem ucałował skarpetkę i przytroczył ją sobie do paska. - Co tam jest? - zapytałem. - Takie... nic, gringo. - A dlaczego całujesz skarpetkę? - Bo... To jest woreczek ze świętościami.

- Ładniuśkie - nieznajomy wskazał palcem moje skarpetki, które schły na belce. - Skarpetki - objaśniłem. - Zaszyffka - poprawił mnie. - Co? - Zaszyffka. Tu - puknął palcem w cerę na pięcie. - Aaa, to. No przetarło się, więc zacerowałem. To jest cera. - Skóra? - Nie. Cera. - A cera to nie skóra? - Cera... Aaa, rzeczywiście na skóre mówi się czasami "cera", ale to jest inna cera....

- Do­my­ślam się, że nie na­mó­wię cię na zie­lo­ną her­ba­tę, więc za­pa­rzy­łam tę two­ją trut­kę.

- Do­my­ślam się, że nie na­mó­wię cię na zie­lo­ną her­ba­tę, więc za­pa­rzy­łam tę two­ją trut­kę.