Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzisiaj jestem po lekturze książki, i nie wiem od czego zacząć. Zatem od początku. Zanim zagłębiłam się samą treść tomu, zahipnotyzowała mnie uroda tej publikacji. Rzeczywiście książka wydana jest na najwyższym poziomie - począwszy od formatu, jakości okładki, papieru etc. Jednak to, co szczególnie zrobiło na mnie pierwsze wrażenie to uroda oprawy graficznej, na którą składa się m.in. 50 niesamowitych ilustracji - przyporządkowanych do każdego wiersza - każdy w trzech wersjach językowych. Cudo!!!!
Co do samej twórczości Karoliny Kusek- znam doskonale jej poezje i należę do grupy ,,fascynatów" jej twórczością od ponad 30 lat. Każdy wiersz tej autorki jest w stanie wydobyć tak wielkie piękno i wykrzesać tysiące emocji, że nie sposób obojętnie wrócić do ,,świata prozy" nie mając w pamięci przesłania poetki.
Teraz przejdę do wierszy z tomu ,,Dzieci Marsa". Karolina Kusek tylko potwierdziła jak szeroka gama problemów i dramatów dzieci jest białą plamą w myśleniu dorosłych i świata współczesnego. Wiersze odnoszą się i do czasów wojny i problemów współczesnych, w których obserwatorem i narratorem jest DZIECKO. To dla nas DOROSŁYCH lektura obowiązkowa!!!

Dzisiaj jestem po lekturze książki, i nie wiem od czego zacząć. Zatem od początku. Zanim zagłębiłam się samą treść tomu, zahipnotyzowała mnie uroda tej publikacji. Rzeczywiście książka wydana jest na najwyższym poziomie - począwszy od formatu, jakości okładki, papieru etc. Jednak to, co szczególnie zrobiło na mnie pierwsze wrażenie to uroda oprawy graficznej, na którą...

Po tej lekturze zrozumiałam, dlaczego twórczość Karoliny Kusek jest tak niezwykła i fascynuję się jej poezją od ponad 30 lat. Na jej wrażliwość - szczególnie dot. spraw dziecka, oraz zachwytem nad pięknem natury i jego nierozerwalnych prawideł, płynęła ogromna doza przeżyć poetki - jako dziecka wojny, dramatów rodzinnych i nader silnego kręgosłupa patriotycznego. Jest to obligatoryjna pozycja dla badaczy literatury, którzy analizują twórczość Karoliny Kusek. Książka jest znakomicie napisana i uporządkowana tematycznie.

Po tej lekturze zrozumiałam, dlaczego twórczość Karoliny Kusek jest tak niezwykła i fascynuję się jej poezją od ponad 30 lat. Na jej wrażliwość - szczególnie dot. spraw dziecka, oraz zachwytem nad pięknem natury i jego nierozerwalnych prawideł, płynęła ogromna doza przeżyć poetki - jako dziecka wojny, dramatów rodzinnych i nader silnego kręgosłupa patriotycznego. Jest to...

Jestem oszołomiona tym dziełem, i nie rozumiem, dlaczego autorka nie otrzymała z nie najważniejszych nagród literackich w kraju i na świecie. Każdy z wierszy (50) czytałam z zapartym tchem i przy okazji wylałam ,,morze łez". To poezja dla dorosłych, w której poetka wskazuje m.in na niewyobrażalny dramat dzieci w czasie wojen i problemów we współczesnym świecie. Ponieważ książka została wydana w czterech wersjach językowych (polski-angielski-francuski-niemiecki)książka ta powinna zostać promowana na całym świecie.

---------------------------------------------------------------

Świat Dziecka

Objęłam spojrzeniem ŚWIAT DZIECKA,
co z daleka wyglądał
jak kolorowa piłeczka.

Lecz ja w tej orbicie jego,
w kole tęczy,
zobaczyłam i te spoza widma jej obręcze –

CZERŃ i SZAROŚĆ

Katastroficzne szyny w dziecięcego świata torach.

Co bez zwrotnicy i ślepym okiem semafora.

-------------------------------------------------------------

Dzieci Starego Doktora

Skazano WAS na zagładę.

Miast DZIECIOM życie ratować,
Ty, uczyłeś je jak odejść z godnością, bez lęku,

DOKTORZE.


O ironio losu!


Szły czwórkami w stronę PRZEZNACZENIA.
W zdeptanych trzewikach.
W znoszonych ubraniach.
Każde z ulubioną zabawką w ręce.

Ot, jak z sierocińca DZIECI.

Jeden z chłopców niósł flagę.
Drugi grał na skrzypeczkach.

Ty z Nimi jak zawsze, jak co dzień.
Sercem w stronę każdego DZIECKA.

Z kagankiem myśli, z której wybijał słup płomienia…
Drogi WAM nikt nie zagrodził.

W niebo ulatywały odgłosy kroków.
Po ziemi wlokła się jak chałat smuga cienia.

---------------------------------------------------------

Pomniki

Nie przed jednym pomnikiem
składałam biało-czerwone róże.

Nie przed jednym pomnikiem
klęczałam w łez kałuży.

Lecz tylko przed tym pomniczkiem,
w którym w anioła zmieniła się
granitowa skała,

spłonęła kartka,
na której miast kołysanki
tren pisałam.

---------------------------------------------------------

Dziecko niczyje

Wiem, że masz matkę, lecz tak daleką,
że obraz jej twarzy już ci się zmącił.
A choć ma ona serce jak dworzec -

Ty masz w nim tylko chłodny kącik.

Wiem, że masz ojca, choć nie przy sobie,
bo raz jest w dołku, raz w siódmym niebie.
Świat mu się w głowie całkiem pokręcił.
Nie ma w nim miejsca
dla ciebie.

Krzyknij poetko: - TO NASZE DZIECKO!
Ono wszak wśród nas żyje.
Bo coraz więcej jest takich dzieci,
o których się mówi
NICZYJE!

I ty, mój, synu, dojrzyj to dziecko,
w tym tuneliku bez świateł…
Zapal mu lampkę
i podaj rękę.

Stań mu się bratem.





------------------------------------------------------
Pochylam pióro...

Pochylam pióro –
czoło poetów,
przed DZIEĆMI z tych nieludzkich czasów,
których krok dobiegł kresu
poprzez śniegi i gąszcze syberyjskich lasów,

co uleciały na skrzydełkach orląt
w przestrzenie bez granic,
przed DZIEĆMI co w hełmach przestrzelonych
padły jak ,,kamienie rzucone na szaniec”.

Pochylam pióro –
czoło poetów,
przed DZIEĆMI z tą czarną w źrenicach rozpaczą,
które świat ogrodził drutem
pomiędzy ścianami: śmierci i płaczu.

Pochylam pióro –
czoło poetów,
przed DZIEĆMI, po których ślad w polach minowych
co miały na szyi wisiorki z granatów
i trotylem wypchany plecaczek...

Przed DZIEĆMI, które dotąd świat opłakuje.
Przed DZIEĆMI, po których nikt, prócz MATEK, nie płacze.

Jestem oszołomiona tym dziełem, i nie rozumiem, dlaczego autorka nie otrzymała z nie najważniejszych nagród literackich w kraju i na świecie. Każdy z wierszy (50) czytałam z zapartym tchem i przy okazji wylałam ,,morze łez". To poezja dla dorosłych, w której poetka wskazuje m.in na niewyobrażalny dramat dzieci w czasie wojen i problemów we współczesnym świecie. Ponieważ...