Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dając Karen Page pracę sekretarki w pierwszym numerze „Daredevila” z 1964, Stan Lee przypieczętował jej los. W jego wydaniu była typową miłostką ery komiksowego szowinizmu – uroczą, niewinną i bezwolną blondyneczką zapatrzoną w silnych mężczyzn – a kolejni scenarzyści uczynili z jej życiorysu brutalną operę mydlaną, sytuując ją w podwójnej roli odpowiedzialnej za wszystkie nieszczęścia ofiary. Zanim Page zginie w 1999, zdąży zostać… karierowiczką, narkomanką, aktorką porno i zdrajczynią. Loeb i Sale odczarowują ten wizerunek.

Ciąg dalszy: http://gorna-polka.pl/daredevil-zolty-listy-do-karen/

Dając Karen Page pracę sekretarki w pierwszym numerze „Daredevila” z 1964, Stan Lee przypieczętował jej los. W jego wydaniu była typową miłostką ery komiksowego szowinizmu – uroczą, niewinną i bezwolną blondyneczką zapatrzoną w silnych mężczyzn – a kolejni scenarzyści uczynili z jej życiorysu brutalną operę mydlaną, sytuując ją w podwójnej roli odpowiedzialnej za wszystkie...

Wydawca nazywa Kunicką „niezwykle elegancką damą polskiej piosenki”, a 300-stronicowa rozmowa piosenkarki z Kamilą Drecką pokazuje, że nie jest to hasło użyte na wyrost. Już sam tytuł - „Świat nie jest taki zły” - jest dobrą reklamą jej treści. Jakież to odświeżające przeczytać tak szczerą, pozytywną i bezpretensjonalną książkę w czasach, gdy każda dłuższa rozmowa artysty z dziennikarzem rości sobie prawo do bycia „rozliczeniową”, „demaskującą”, „szczerą do bólu”, „spowiedzią” czy innym „wywiadem-rzeką”. Tutaj tej pretensji nie ma, jest za to silna afirmacja życia – swoista deklaracja zrealizowanej kobiety, która jesień swojego życia przemierza z podniesioną głową.

Wydawca nazywa Kunicką „niezwykle elegancką damą polskiej piosenki”, a 300-stronicowa rozmowa piosenkarki z Kamilą Drecką pokazuje, że nie jest to hasło użyte na wyrost. Już sam tytuł - „Świat nie jest taki zły” - jest dobrą reklamą jej treści. Jakież to odświeżające przeczytać tak szczerą, pozytywną i bezpretensjonalną książkę w czasach, gdy każda dłuższa rozmowa artysty z...

„Nie jestem krytykiem filmowym, ale…”; „Nie jestem znawcą teatru, ale…”; „Nie jestem krytykiem kulinarnym, ale…”; „Nie znam się na muzyce, ale…”; „Nie jestem medioznawcą, ale…” – takie stwierdzenia można znaleźć w „Ćwiartce raz” co kilkanaście, kilkadziesiąt stron. Po lekturze książki Karoliny Korwin-Piotrowskiej rodzi się więc pytanie: kim jest autorka i na czym tak naprawdę się zna, że postanowiła ją napisać? Odpowiedź będzie zarazem oczywistą złośliwością, jak i pewnym rozgrzeszeniem – otóż jest dziennikarką, a zna się przede wszystkim na… pisaniu. Dlatego, choć na kartach „Ćwiartki…” niejednokrotnie przeinacza fakty i stawia banalne diagnozy, rzadko zahaczając o merytoryczną analizę, jej książka ma pewną wartość kronikarską. Dalszy ciąg tutaj: http://bit.ly/1iUZHDc

„Nie jestem krytykiem filmowym, ale…”; „Nie jestem znawcą teatru, ale…”; „Nie jestem krytykiem kulinarnym, ale…”; „Nie znam się na muzyce, ale…”; „Nie jestem medioznawcą, ale…” – takie stwierdzenia można znaleźć w „Ćwiartce raz” co kilkanaście, kilkadziesiąt stron. Po lekturze książki Karoliny Korwin-Piotrowskiej rodzi się więc pytanie: kim jest autorka i na czym tak...