Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna. W trakcie czytania miałem niezły "ubaw" i zdecydowanie stwierdziłem, że muszę się "na nią załapać", wyłowić esencję, którą - czułem podskórnie - przesiąknięta jest każda strona książki. Jest w niej ukryta jakaś Prawda, przez duże P. Autor uchwycił życie nie siląc się na wielkie słowa, intelektualizm, nie podpierał się skomplikowaną filozofią - po prostu z perspektywy serca opisał sploty szalonych życiorysów kilku złaknionych tego życia postaci. Moim zdaniem wartość tej książki nie rozbija się o to, czy lubimy głównych bohaterów, czy nie. Można zarzucać wiele Deanowi i Salowi (pijaństwo, brak odpowiedzialności, nieróbstwo na początek), ale oni przede wszystkim są świetnymi zwierciadłami - każą nam przez cały czas kontemplować naturę czasu, sens naszej własnej drogi i wciąż zadają nam pytanie o nasze wartości. Miałem wrażenie jakby Sal mówił do mnie "Po co czytasz tę książkę, jest taka piękna pogoda, załap się na nią". Ale niestety, nawarstwione schematy, skostniałe przyzwyczajenia, narzucone obyczaje nie pozwalają mi na wiele rzeczy i podają słodki narkotyk w postaci wymówek: "to nieodpowiedzialne", "oni to zwykli pijacy, ja mam pracę w korporacji i jestem lepszy", "dziewczyny/faceci, narkotyki, przygody? Kto by chciał tak żyć?! Lubię być nudny". Wartością tej historii jest to, że chociaż trochę pozwala tę perspektywę skruszyć, przesunąć "aparat kontrolny na serce słońca" (Pink Floyd). Wielką mocą tej pozycji jest też to, że jest cholernie aktualna. Wystarczy spojrzeć na rzeczywistość, w której funkcjonujemy na co dzień - niebywałej obłudy potrzeba, by powiedzieć, że niemal całodobowa praca, wyrobnictwo, odgórne zagospodarowanie "ludzkiego kapitału" jest tym o czym marzymy, czego chcemy i czy jesteśmy na dobrej drodze by znaleźć TO COŚ i czy na pewno rozumiemy CZAS. Jak wspomniałem wcześniej - zachowanie bohaterów można krytykować (oczywiście głównie argumentami zaspanej, umoralniającej, przestraszonej klasy średniej), ale przecież od tego oni są! Nawet jeśli u źródła naszej duszy nie zgadzamy się wewnętrznie z postępowaniem Sala, czy Deana, to przynajmniej dokonujemy przy tym bardzo głębokiej samoanalizy - dokonujemy wartościowania tego, czego chcemy, czego nie chcemy, co cenimy - to jest ważne i to jest właśnie siłą tej książki. To nie jest prosty kryminał, w której detektyw ma być uroczy, a zbrodnia ciekawa - "W drodze" to bardzo dobry sposób na dostrzeżenie na stronach tej powieści samego siebie, naszych bliskich, naszych emocji i uczuć, ale też na kwestionowanie utartych schematów, które się do nas przykleiły... To jest literatura. To jest sztuka.

Świetna. W trakcie czytania miałem niezły "ubaw" i zdecydowanie stwierdziłem, że muszę się "na nią załapać", wyłowić esencję, którą - czułem podskórnie - przesiąknięta jest każda strona książki. Jest w niej ukryta jakaś Prawda, przez duże P. Autor uchwycił życie nie siląc się na wielkie słowa, intelektualizm, nie podpierał się skomplikowaną filozofią - po prostu z...