Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma chyba osoby, która nie kojarzyłaby nazwisko Casanovy.

Casanova to przydomek bawidamka, uwodziciela i kobieciarza, a na temat jego podbojów miłosnych krążą legendy niegdyś zapewne opowiadane po cichu przy zgaszonym świetle i z wypiekami na twarzy.

Casanova, a właściwie Giovanni Giacomo Casanova - kawaler de Seingalt - był słynnym awanturnikiem, podróżnikiem i literatem. Jest autorem pamiętników, w których rozpościera przed czytelnikiem barwne życie w osiemnastowiecznych stolicach europejskich, w tym...w Warszawie. Przyjmowano go na dworach wielkich tego świata: carycy Katarzyny, Fryderyka Wielkiego, Stanisława Augusta Poniatowskiego. Czym sobie zaskarbił na te względy?

Casanova był przystojnym, wysokim mężczyzną o atletycznej budowie ciała i śniadej cerze. Jak pisze Tadeusz Evert we wstępie (Od tłumacza) do Pamiętników, miał wysokie czoło, żywe i bystre spojrzenie, z lekka nieufne i niespokojne, co nadawało mu trochę dziki wyraz.

Ale nie tylko powierzchowność Casanovy budziła emocje wśród grona niewiast. Miał również elektryzujący, niespokojny charakter, był bardzo emocjonalny, łatwo wpadał w gniew, jak i wybuchał śmiechem. Poza tym miał niezwykle jasny umysł, fenomenalną pamięć i szerokie pole zainteresowań.

Wiele mitów narosło wokół postaci Casanovy. Przede wszystkim na temat ilości jego kochanek. Owszem, z jego Pamiętników wyłania się osoba niezwykle kochliwa, jednak bohater nasz oddawał się swojej miłości w całości i z wielką żarliwością. W Pamiętnikach, wbrew pozorom, Casanova nie imponuje nadmierną liczbą kochanek. Badacze nawet obliczyli, że Casanova wspomina o intymnych stosunkach ze 122 kobietami.

Poza tym nie każdy wie, że ten słynny Casanova kojarzący się z rozpasaniem i rozwiązłością, był...księdzem.

Tych i wielu innych ciekawych rzeczy dowiesz się czytając pamiętniki Casanovy, które pokazują oprócz fantazyjności i awanturniczości tego niezwykłego Włocha, także fenomenalny obraz epoki i całego europejskiego społeczeństwa, od panien lekkich obyczajów, poprzez zakonników i mniszek po królów, magnatów i księży.

Nie ma chyba osoby, która nie kojarzyłaby nazwisko Casanovy.

Casanova to przydomek bawidamka, uwodziciela i kobieciarza, a na temat jego podbojów miłosnych krążą legendy niegdyś zapewne opowiadane po cichu przy zgaszonym świetle i z wypiekami na twarzy.

Casanova, a właściwie Giovanni Giacomo Casanova - kawaler de Seingalt - był słynnym awanturnikiem, podróżnikiem i...

Jaka jest miłość? Wzniosła i patetyczna? A może burzliwa, gorąca, albo piękna? Wprost przeciwnie. Po prostu śmieszna.

Tak przynajmniej jawi nam się to jedno z najtrudniej definiowalnych uczuć w książce Milana Kundery pod tytułem „Śmieszne miłości”.

„Śmieszne miłości” to zbiór siedmiu opowiadań prezentujących różne odcienie miłości. W pierwszym pod tytułem „Nikt nie będzie się śmiał” poznajemy wykładowcę historii malarstwa, pana Klimę, który uparcie odmawia pomocy Zatureckiemu i jako stary kawalarz-huncwot unika nagabującego go, czym ściąga na siebie nieszczęście. Żart przestaje być śmieszny, a kochanka Klimy – Klara – jest coraz mniej zadowolona z przebiegu wydarzeń.

Marcin, którego poznajemy w „Złotym jabłku wiecznej tęsknoty” to stale podbijający damskie serca mężczyzna kochający przygody i awanturki. Marcin pomaga swojemu rozwiedzionemu znajomemu w znalezieniu damy na jedną noc. Oczywiście Marcin, jako człowiek twardo stąpający po ziemi stara się wyrwać kilka kobiet naraz – a nuż jedna się skusi.

„Fałszywy autostop” to historia pary – dziewczyny i chłopaka, którzy w trakcie wyjazdu zaczęli udawać zupełnie obcych sobie ludzi. Chłopiec wdał się w rolę kierowcy samochodu, który zabiera ze sobą wyzwoloną i pewną siebie autostopowiczkę, zupełnie różną od dobrodusznej i niepewnej siebie bohaterki. Przedstawienie to jednak powoli wyrywa się spod kontroli...

Akcja „Sympozjonu” dzieje się w pokoju lekarskim w czasie nocnego dyżuru piątki lekarzy i sióstr. Nagle na stół ląduje wino, atmosfera staje się coraz bardziej frywolna...dowiadujemy się o ukrytych i mniej ukrytych zauroczeniach i miłościach oraz związanymi z tym pomyłkami.

„Niechaj dawno zmarli ustąpią miejsca świeżo zmarłym” jawi nam niezwykłą historię dwojga osób, którzy po piętnastu latach przypadkowo spotykają się. On – niedoszły samobójca, niegdyś mocno zakochany w niej, ona – wdowa, która wracała właśnie z cmentarza, gdzie dowiaduje się, że grób jej męża został niespodziewanie usunięty. Jak to mówią – stara miłość nie rdzewieje. Czy tak będzie i tym razem?

Doktora Havla z opowiadania „Doktor Havel w dwadzieścia lat później” znamy już z „Sympozjum”. Havel wyjeżdża na kurację do uzdrowiska, gdzie poznaje postrzelonego redaktora czasopisma uzdrowiskowego. Panowie zaprzyjaźniają się, Havel znany jako koneser damskich wdzięków daje rady redaktorowi, czym nieźle mąci mu w głowie.

„Edward i Bóg” opowiada historię nauczyciela z małego miasteczka, który by podbić serce religijnej Alicji chcącej zachować dziewictwo do ślubu, sam udaje wielce pobożnego. Jego wiara podyktowana jest jedynie chęcią zdobycia dziewictwa swej ukochanej, jednak w tych stalinowskich czasach jest źle zrozumiana...

Milan Kundera w niezwykle realistyczny, prosty, a zarazem ironiczny sposób obrazuje różne rodzaje miłości w siedmiu historiach, z których przedziera się typowo czeski, gorzki humor. „Śmieszne miłości” pokazuje nieraz absurdalne poczynania zakochanych, nieprzemyślane decyzje i dziwne zrządzenia losu. Polecam gorąco na długie, smętne i zimowe wieczory.

Jaka jest miłość? Wzniosła i patetyczna? A może burzliwa, gorąca, albo piękna? Wprost przeciwnie. Po prostu śmieszna.

Tak przynajmniej jawi nam się to jedno z najtrudniej definiowalnych uczuć w książce Milana Kundery pod tytułem „Śmieszne miłości”.

„Śmieszne miłości” to zbiór siedmiu opowiadań prezentujących różne odcienie miłości. W pierwszym pod tytułem „Nikt nie będzie...

Kiedy byłam w trakcie czytania „Drogi artysty” Julii Cameron spostrzegł to mój ojciec. Pokazałam mu okładkę i oznajmiłam ni to z dumą ni z lekkim zażenowaniem: „tato, odnajduję w sobie artystę!”

Ten na to: „ty zawsze byłaś artystką”. W związku z tym, czy artystce jest potrzebny kurs odkrywania i rozwijania własnej kreatywności?

Każdy człowiek czujący w sobie potrzebę tworzenia stykał się z wieloma wątpliwościami. Wirtuozi i mistrzowie zaczynali naukę swojego fachu nieraz w wieku 5-7 lat. Czy nie jestem już za stara? Czy jestem dość dobra? A może swoimi bazgrołami tylko siebie ośmieszę? Poza tym powinnam zabrać się za poważne rzeczy, w końcu muszę z czegoś żyć, a życie artysty jest pełne wyrzeczeń, bólu i upokorzenia.

Brzmi znajomo? Wygląda na to, że potrzebujesz „odblokować się”, tchnąć odrobinę wiary w swoje możliwości i wyjść z marazmu, który ogranicza Twoją twórczą duszę.

Julia Cameron w swojej książce proponuje kurs, dzięki któremu zablokowani przez porażki czy krytykę artyści – malarze, poeci, ceramicy, pisarze, filmowcy, aktorzy i inne twórcze jednostki – mogli z powrotem odnaleźć w sobie czystą, niczym nie skrępowaną radość tworzenia.

Najważniejszym pytaniem może być – czy da się nauczyć kreatywności? Czy za pomocą kilku ćwiczeń można zostać artystą, chociaż do tej pory niczego nie stworzyłeś? Autorka podręcznika, uważa, że tak. Jak sama pisze – od trzydziestu lat z powodzeniem prowadzi duchowe warsztaty, które mają na celu wyzwolenie w ludziach kreatywności. Nie ma znaczenia ile masz lat, czym się zajmujesz, czy bycie artystą to Twoja ścieżka kariery, czy tylko hobby lub marzenie. „Nigdy nie jest za późno, by rozwijać się twórczo i nigdy nie jest to zbyt samolubne ani głupie”.

Teraz Cameron proponuje swój kurs w formie podręcznika, w którym zawarła wszystkie wskazówki dotyczące tego, jak przywrócić swoją wenę i zacząć rozwijać się twórczo.

„Droga artysty” to 12-tygodniowy kurs odkrywania i rozwijania własnej kreatywności, dzięki któremu odzyskasz poczucie bezpieczeństwa, tożsamość, moc sprawczą, spójność wewnętrzną, możliwość, poczucie siły, zmysł współczucia, instynkt samozachowawczy, poczucie autonomii oraz wiarę.

Najważniejszymi działaniami kursu są dwie rzeczy – poranne strony oraz randki artystyczne. Codziennie rano należy przelać wszystkie swoje myśli na trzy strony papieru i raz w tygodniu wybrać się ze swoim wewnętrznym artystą na randkę. Te dwa zadania należy wykonywać jak najdłużej, także po zakończeniu kursu.

Początkowo każdy może czuć opór przed takim „marnotrawstwem czasu”, jednak po dłuższym przemyśleniu okazuje się, że to ma sens. Przelanie swych myśli na papier spowoduje, że wyrzucisz z siebie wszystkie negatywne emocje, a samotna randka bywa niezwykle przyjemna i na pewno pozytywnie wpływa na samopoczucie.

Niestety nie wykonałam ćwiczeń z kursu proponowanego przez Julię Cameron. Po samym jednak przeczytaniu podręcznika zrozumiałam, że żaden artysta nie powinien tworzyć dla innych, tylko przede wszystkim dla siebie. Twórczość to przede wszystkim zabawa, więc bawmy się jak niczym nieskrępowane dzieci w piaskownicy!

Kiedy byłam w trakcie czytania „Drogi artysty” Julii Cameron spostrzegł to mój ojciec. Pokazałam mu okładkę i oznajmiłam ni to z dumą ni z lekkim zażenowaniem: „tato, odnajduję w sobie artystę!”

Ten na to: „ty zawsze byłaś artystką”. W związku z tym, czy artystce jest potrzebny kurs odkrywania i rozwijania własnej kreatywności?

Każdy człowiek czujący w sobie potrzebę...