Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy raz zetknęłam się z prozą Piotra Milewskiego podczas lektury jego "Dzienników japońskich". Lektura tamtej książki wywarła na mnie duże wrażenie, wzmocniła chęć wyjazdu do Kraju Kwitnącej Wiśni. Dlatego, kiedy po powrocie z ojczyzny gejsz i samurajów usłyszałam, że Pan Piotr pisze kolejną książkę, której bohaterem ma być Dolne Miasto, nie mogłam się doczekać.
Dolne Miasto w Tokio wywarło na mnie największe wrażenie, najbardziej przypadło mi do gustu. Klimat Shitamachi jest naprawdę wyjątkowy.
Książka "Tokio. Opowieści z Dolnego Miasta" spełniła moje oczekiwania. Oczami Autora mogłam jeszcze raz zobaczyć klimatyczne miejsca, wąskie uliczki, ludzi w ich naturalnym środowisku. Wraz z kolejnymi rozdziałami przenosiłam się do japońskiej stolicy, zarówno do teraźniejszości jak i do przeszłości.
Piotr Milewski posiada ogromną, szczegółową wiedzę na różne tematy związane z Tokio, od historii, wierzeń, architektury po współczesne struktury i powiązania społeczne. Swoją wiedzę i doświadczenia przelał na karty książki, ale to nie Autor jest jej bohaterem. Bohaterem jest Dolne Miasto i ludzie, którzy w nim żyją i mieszkają.
Książkę Piotra Milewskiego polecam każdemu, kto interesuje się kulturą japońską. Zapewniam, że droga od ostatniej strony do kupna biletu może okazać się bardzo krótka, albowiem Milewski "zaraża" pasją do Tokio, mimo iż ma ono również swoje ciemne strony. Miło będzie wybrać się tam ponownie i zobaczyć miejsca, które oficjalnie zniknęły z map, nie istnieją w popularnych przewodnikach, a które warto zobaczyć i chłonąć ich klimat.

Pierwszy raz zetknęłam się z prozą Piotra Milewskiego podczas lektury jego "Dzienników japońskich". Lektura tamtej książki wywarła na mnie duże wrażenie, wzmocniła chęć wyjazdu do Kraju Kwitnącej Wiśni. Dlatego, kiedy po powrocie z ojczyzny gejsz i samurajów usłyszałam, że Pan Piotr pisze kolejną książkę, której bohaterem ma być Dolne Miasto, nie mogłam się doczekać.
Dolne...

"Moja martwa dziewczyna" na pewno przykuwa uwagę potencjalnych czytelników zarówno tytułem jak i okładką. O co tu chodzi? Uspokajam, że na pewno nie o nekrofilię. ;)
Autor wykreował świat, w którym mieszają się świat żywych ze światem umarłych, z przewagą tego drugiego, w końcu akcja odbywa się na cmentarzu pełnym "zwykłych" szczątków oraz całą gamą nieumarłych istot. Autor bazuje na folklorze słowiańskim, ale czerpie również z innych źródeł. Istny tygiel narodów, no, w tym przypadku stworzeń.
Głównym bohaterem powieści jest Piotr, człowiek, zakochany w Jutce, którą odwiedza na cmentarzu, gdzie mieszka jego zombie. Już na początku książki dowiadujemy się, że Piotrek musi dzielić się ukochaną z północnicą. Do tego dochodzi tajemnicze morderstwo. Trup na cmentarzu nie powinien nikogo dziwić, ale okoliczności popełnienia zbrodni wskazują, że to nie było zwyczajne morderstwo. Szalone trio pod postacią Jutki, Piotra i Kaśki podejmuje się śledztwa w tej sprawie.
Dużym atutem powieści są bohaterowie. Może te postacie nie są zbyt skomplikowane, ale przynoszą radość. I o to właśnie chodzi w dobre rozrywce.
Okraszone humorem, wątkiem romantycznym i scenami erotycznymi poszukiwania przestępcy, plus lekkie pióro Autora sprawiają, że "Moja martwa dziewczyna" to świetna lektura. Niemniej, nie można zarzucić jej płytkości. Autor przedstawia świat oczami człowieka, za pomocą swoich postaci pokazuje świat, w którym miłość między osobnikami tej samej płci oraz poliamoria to nic złego.
Mi "Moja martwa dziewczyna" przypadła do gustu. Polecam każdemu, kto chce miło spędzić popołudnie lub dłuższe wieczory przy lekturze.

"Moja martwa dziewczyna" na pewno przykuwa uwagę potencjalnych czytelników zarówno tytułem jak i okładką. O co tu chodzi? Uspokajam, że na pewno nie o nekrofilię. ;)
Autor wykreował świat, w którym mieszają się świat żywych ze światem umarłych, z przewagą tego drugiego, w końcu akcja odbywa się na cmentarzu pełnym "zwykłych" szczątków oraz całą gamą nieumarłych istot. Autor...

To, co najbardziej lubię w prozie Aleksandry Bednarskiej jest jej niepowtarzalny styl. Nie znalazłam jeszcze na polskim rynku wydawniczym drugiego autora czy autorki, którzy pisaliby w podobny sposób. Niepowtarzalne, pomysłowe porównania i metafory, klimat tak gęsty, że gdyby ktoś próbował ciąć go siekierą, ta wbiłaby się w powietrze i ani drgnęła.

"Brudne sprawki wujaszka Hana" to dziewięć opowiadań, które łączą tytułowy wujaszek oraz niepojęta ludzkimi zmysłami groza. Świat żywych miesza się ze światem umarłych. Bohaterowie są z jednej strony rzeczywiści i naturalni, ale z drugiej mierzą się z rzeczami niepojętymi w sposób całkiem spokojny. Jakby to była normalka.
Wszystkie opowiadania mi się podobały i wywarły wrażenie, ale gdybym miała wskazać ulubione byłyby to: "Zjedz mnie i wypij", opowiadanie tak dobre i szalone, że nie sposób o nim zapomnieć, a trawi się je dłużej niż mocny kwas trawi ludzkie włosy.

Bednarska zabiera czytelnika w podróż do Azji, gdzie wspaniałe smaki i zapachy mieszają się z odorem rozkładu i strachu. Robi to w sposób, moim zdaniem, wyjątkowy i specyficzny tylko dla Niej. W dodatku z tych opowiadań można się trochę dowiedzieć o kulturze Dalekiego Wschodu. (Autorka doskonale zna się na rzeczy, jest ekspertem). Z pewnością warto mieć na Bednarską oko i czekać na jej kolejne książki.

To, co najbardziej lubię w prozie Aleksandry Bednarskiej jest jej niepowtarzalny styl. Nie znalazłam jeszcze na polskim rynku wydawniczym drugiego autora czy autorki, którzy pisaliby w podobny sposób. Niepowtarzalne, pomysłowe porównania i metafory, klimat tak gęsty, że gdyby ktoś próbował ciąć go siekierą, ta wbiłaby się w powietrze i ani drgnęła.

"Brudne sprawki wujaszka...