Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiepskie, a szkoda, bo tematyka z potencjałem. Właściwie nie wiadomo, czy autorka – bohaterka chwali się czy żali. We mnie wzbudziła antypatię, co też nie pomaga w odbiorze lektury. To moja druga książka z serii (pierwszą była "Jestem żoną terrorysty"), moim zdaniem dużo słabsza i raczej nie pokuszę się o przeczytanie kolejnych.

Kiepskie, a szkoda, bo tematyka z potencjałem. Właściwie nie wiadomo, czy autorka – bohaterka chwali się czy żali. We mnie wzbudziła antypatię, co też nie pomaga w odbiorze lektury. To moja druga książka z serii (pierwszą była "Jestem żoną terrorysty"), moim zdaniem dużo słabsza i raczej nie pokuszę się o przeczytanie kolejnych.

Książka jest napisana prostym językiem, "dla każdego", przypuszczam jednak, że osoby nieszczególnie interesujące się zaburzeniami psychicznymi może znużyć. Ja lubię taką tematykę, a przypadek Milligana uważam za fascynujący, toteż książkę przeczytałam niemal z zapartym tchem ;) Szczególnie zaciekawiły mnie fragmenty opisujące, jak choroba wygląda "od środka", z perspektywy Billy'ego.

Nie będę wydawać sądów, bo to, czy czytelnik uzna bohatera za ofiarę czy kata, wychodzi poza ramy "opinii o książce". To temat na dyskusję, a nie recenzję. Moim zdaniem najważniejszym, ogólnym wnioskiem płynącym z tej historii jest to, że wciąż bardzo mało wiemy o ludzkim mózgu.

Książka jest napisana prostym językiem, "dla każdego", przypuszczam jednak, że osoby nieszczególnie interesujące się zaburzeniami psychicznymi może znużyć. Ja lubię taką tematykę, a przypadek Milligana uważam za fascynujący, toteż książkę przeczytałam niemal z zapartym tchem ;) Szczególnie zaciekawiły mnie fragmenty opisujące, jak choroba wygląda "od środka", z...

Wstrząsająca!

Wstrząsająca!