Jesteśmy społecznością, która kocha książki

tfw zostal ci jeszcze minimum rok anglistyki a juz masz uraz na cale zycie do powiesci sentymentalnych
mam marzenie cofnac sie w czasie do 1854 i pobic sie na pięści z marią susanną cummins. nathaniel hawthorne by mi dopingowal

tfw zostal ci jeszcze minimum rok anglistyki a juz masz uraz na cale zycie do powiesci sentymentalnych
mam marzenie cofnac sie w czasie do 1854 i pobic sie na pięści z marią susanną cummins. nathaniel hawthorne by mi dopingowal

A nagroda najbardziej bezbarwnej książki, którą udało mi się dorwać od dłuższego czasu, leci do~
Mówię poważnie. Albo to ze mną jest coś nie tak, albo tam się nic nie dzieje. W sensie że nic-nic. Wiem o czym mówię, czytałam ciekawsze obyczajówki dla grzecznych nastolatek sprzed kilkudziesięciu lat.
(I przewidziałam akcję następnych stu stron po pierwszym zdaniu xD Schematyczne młodzieżówki fantastyczne są pięknem, w kwestii zaskakiwania potrafią przebić kryminały z tańszego działu).

A nagroda najbardziej bezbarwnej książki, którą udało mi się dorwać od dłuższego czasu, leci do~
Mówię poważnie. Albo to ze mną jest coś nie tak, albo tam się nic nie dzieje. W sensie że nic-nic. Wiem o czym mówię, czytałam ciekawsze obyczajówki dla grzecznych nastolatek sprzed kilkudziesięciu lat.
(I przewidziałam akcję następnych stu stron po pierwszym zdaniu xD...

Mam z tą książką jeden problem - nie mam bladego pojęcia, czy ją polecam, czy nie.
Nie zrozumcie mnie źle, bohater dalej zachowuje się jak Cierpiący i Skrzywdzony Przez Los buc, świat przedstawiony dalej nie powala detalami, a targetem idealnym wydają się być nastoletnie fanki Tokyo Ghoula/Owari/jakichkolwiek innych animango w tym guście, ale powieść dosłownie się połyka. Te czterysta stron mignęło mi w sekundę, jednocześnie zapadając w pamięć. W dodatku polubiłam bohaterów. Łącznie z tym bucem z problemami emocjonalnymi. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale wylewanie pomyj na zarówno tę, jak i następną część, idzie mi ciężej niż myślałam, że będzie. Gdybym miała wymieniać oczywiste wady, byłyby nimi:
- Patos, edgyowatość i tego typu sprawy.
- Stworzenie postaci "do hejtu" (kto czytał, wie). Serio? Przecież gołym okiem widać, że Annalise istnieje tylko po to, żeby stanowić kontrast dla idealnego i nieskazitelnego Gabriela. W sumie to mi jej trochę szkoda.
- Te wszystkie deathflagi, padanie randomów co chwila etc. Jasne, że te elementy mogą dodać napięcia akcji, ale tylko jak autor posługuje się nimi umiejętnie.
- Ta sama sprawa z kanibalizmem i torturami psychicznymi/fizycznymi.
I tak dalej.
Gdybym miała ocenić książkę obiektywnie, wleciałyby cztery gwiazdki. Ale czytało mi się tak przyjemnie, że dodam dwa oczka. Kurczę, z jednej strony niektóre elementy po prostu kłują w oczy, ale jaram się na myśl o trzeciej części. Albo autorka sama w sobie jest czarodziejką, albo odezwała się moja wewnętrzna nastolatka z tumblra i z blogiem na onecie (nie żadnego, ale czułam się jak jedna z nich podczas lektury, serio). Jeśli miałabym to jakoś podsumować, to na pewno nie warto chwytać za drugą część, jeśli pierwsza kogoś zirytowała do granic możliwości. Jednak jeśli "Zła krew" was wciągnęła, to bierzcie się za nią jak najszybciej, bo jej kontynuacja robi to jeszcze skuteczniej.

Mam z tą książką jeden problem - nie mam bladego pojęcia, czy ją polecam, czy nie.
Nie zrozumcie mnie źle, bohater dalej zachowuje się jak Cierpiący i Skrzywdzony Przez Los buc, świat przedstawiony dalej nie powala detalami, a targetem idealnym wydają się być nastoletnie fanki Tokyo Ghoula/Owari/jakichkolwiek innych animango w tym guście, ale powieść dosłownie się połyka....