Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sub specie aethernitas

"Święty" - dziś ten termin, to słowo, nosi pejoratywne piętno, ma raczej wydźwięk negatywny. Mówi się: "nie bądź taki święty" mając na myśli: nie bądź taki doskonały, nie udawaj, jesteś tak jak my grzesznikiem.
To prawda, żaden człowiek nie rodzi się świętym, jednakże człowiek swym życiem może nieustannie wzrastać ku świętości, stopniowo do niej dojrzewać. Święci to ludzie tacy jak my, z krwi i kości, grzeszni, tak jak my podatni na pokusy tego świata. Jednakże każdy z nich w pewnym momencie swego życia dokonał radykalnego przewartościowania. Porzuciwszy dotychczasową drogę życia, postanowili oddać swoje życie służbie Bogu i innym ludziom.
Dla ludzi zanurzonych w świecie zdają się oni być wariatami, odszczepieńcami. Dla świata liczy się stan posiadania, popularność, ilość wyświetleń, majątek, którym mogę pochwalić się innym, tutaj pieniądz jest surogatem mojej wartości. To ile mam samochodów, jaki mam dom, jaki metraż mieszkania i w jakiej dzielnicy, gdzie i jak często jeżdżę na wakacje. to wszystko jest ważniejsze od tego, kim tak naprawdę jestem, co noszę w sercu i co mogę innym ofiarować z siebie, aby mogli się rozwijać, wzrastać duchowo.
W perspektywie świętości to tak nie działa. Bóg pozwala dostąpić świętości nawet najbardziej zatwardziałym grzesznikom, mordercom, (takim jak Szaweł, który po spotkaniu Jezusa w drodze do Damaszku nawrócił się, by zostać Pawłem) a człowiekowi, który trzykrotnie się go wyparł, św. Piotrowi, powierzył misję kierowania swoją wspólnotą. Dlaczego więc miałby nie pozwolić i nam dostąpić tego zaszczytu?
Bóg nieustannie stawia przed nami pytanie o naszą świętość, każdego dnia możemy się do niej zbliżać. Bo nie jest tak, że świętymi są tylko ci, którzy zostali wyniesieni na ołtarze. O olbrzymiej większości świętych nie mamy pojęcia, są to ludzie anonimowi. Kto wie, może osobiście znasz kogoś, kto w oczach Boga jest święty, kto swym skromnym życiem daje świadectwo Prawdzie, kto dając innym siebie, swym przykładem wspomaga ich we wzrastaniu ku świętości.
Kardynał Grzegorz Ryś w niezwykle ciekawy sposób wprowadza nas w świat zdawałoby się niedostępny, nieosiągalny dla zwykłego człowieka, niezainteresowanego świętością, który żyje tak jak inni, chce mieć to wszystko co posiadają, być tak pięknym, wysportowanym, bogatym. Jednakże czytając kolejne rozdziały tej książki odkryjemy, że święci to ludzie tacy jak my, z tą różnicą, że nie chcą już imponować innym stanem swego konta, oni chcą imponować Bogu służąc najbardziej potrzebującym, oddając życie za innych. Narażając się w oczach świata na śmieszność, kpinę, umniejszyli się, poniżyli, wybrali świętość.

Sub specie aethernitas

"Święty" - dziś ten termin, to słowo, nosi pejoratywne piętno, ma raczej wydźwięk negatywny. Mówi się: "nie bądź taki święty" mając na myśli: nie bądź taki doskonały, nie udawaj, jesteś tak jak my grzesznikiem.
To prawda, żaden człowiek nie rodzi się świętym, jednakże człowiek swym życiem może nieustannie wzrastać ku świętości, stopniowo...

Najczęściej otwieramy się na nowych myślicieli, na ich myśl, przez przypadek, ujrzawszy gdzieś na bibliotecznej półce nieznane nam wcześniej nazwisko, sięgamy po pozycję, której tytuł, lub inny zewnętrzny aspekt przykuł naszą uwagę. Tak właśnie było w tym przypadku. Nazwisko Pani profesor Skargi nie raz obiło mi się o uszy, nigdy jednak nie nosiłem się z zamiarem sięgnięcia po jej twórczość, zagłębienia się w jej myśl, w to, co ma do powiedzenia. Mógłbym powiedzieć, że żałuję, iż dopiero teraz odkryłem niezwykle frapujący świat, który ma do zaoferowania czytelnikowi twórczość Pan Barbary. Nie jest to wszak pierwszy raz, gdy przypadek decyduje o moim otwarciu na twórczość danego myśliciela, dlatego nie żałuję, ponieważ nie raz jeszcze los postawi przede mną twórców i ich myśli, które dotąd są mi nieznane. Na tym właśnie polega wielkie szczęście myśliciela, zawsze bowiem w swych poszukiwaniach może on natrafić na myśl nową, myśl ożywczą, nadającą nowy sens, wzbogacającą do tej pory nabytą wiedzę.

Ślad i obecność jest drugą pozycją autorstwa Barbary Skargi, z którą miałem przyjemność się zapoznać. Rzecz w swym rdzeniu jest pokłosiem polemiki Derridy z Husserlem, w której to polemice Skarga postanowiła wziąć pośredni udział. Według Derridy, znanego dekonstrukcjonisty obecność jest mitem, istnieją tylko ślady, i to wyłącznie na ich podstawie możemy domyślać się "obecności", ujmuję to słowo w cudzysłów, ponieważ w ujęciu Derridy, obecność jest nieosiągalna, nieujmowaną tu i teraz, istnieje tylko ślad, jako fragment pozwalający "obecność" odtworzyć, domyślić się jej, ale zawsze za pomocą tego śladu, jako zawsze przeszłą. W fenomenologii Husserla obecność jest rdzeniem, jest fundamentem, na którym konstytuuje się ja transcendentalne, nie ma bowiem w fenomenologii możliwości konstytucji sensu bez podmiotowego ja, które musi być nieustannie obecne, które musi uczestniczyć w każdym procesie konstytuującym poznanie. Jednak ów spór jest tylko zaczynem, czynnikiem pobudzającym Skargę do własnej refleksji. I tak wychodząc od powyższego sporu, Pani profesor buduje własną strukturę myślową, której punktem centralnym staje się człowiek. To bowiem człowiek w głównej mierze jest centrum zarówno śladu, jak i obecności, to w człowieku ogniskuje myśl, z której oba pojęcia wyrosły.
Kto zna twórczość Pani profesor Skargi, nie będzie zaskoczony żywotnością jej myśli, tym jak niezwykłych zagadnień tutaj dotyka. Dla tych zaś, którzy z twórczością Pani filozof nie są jeszcze obeznani, jako słowa zachęty powiem tylko: warto wzbogacać swój zasób intelektualny o nowe myśli, o nowych, nieznanych nam dotąd myślicieli, odświeża to bowiem nasz umysł, poszerza nasze horyzonty, nie pozwala zaskorupieć, zabetonować naszego umysłu.

Najczęściej otwieramy się na nowych myślicieli, na ich myśl, przez przypadek, ujrzawszy gdzieś na bibliotecznej półce nieznane nam wcześniej nazwisko, sięgamy po pozycję, której tytuł, lub inny zewnętrzny aspekt przykuł naszą uwagę. Tak właśnie było w tym przypadku. Nazwisko Pani profesor Skargi nie raz obiło mi się o uszy, nigdy jednak nie nosiłem się z zamiarem sięgnięcia...

Niniejsza pozycja jest filozoficzną próbą uchwycenia tożsamości, ludzkiej egzystencji, trwania. Autorka myśląc wspólnie z wielkimi antenatami jak Levinas, Heidegger, Husserl etc. stara się wydobyć dla współczesności istotę, eidos ludzkiej tożsamości, to co tę tożsamość konstytuuje. Pani profesor, jak na filozofa przystało, bardzo skrupulatnie bada zadane sobie zagadnienie. Tożsamość w ujęciu Skargi nie jest zwykłym trwaniem, czy dasein (Heidegger), Il y a (Levinas), strumieniem świadomości (Husserl, Ingarden), jest to coś więcej, coś głębiej. To, co konstytuuje się na powierzchni naszego Ja, jest tylko cząstkowym odbiciem tego, co głębiej. Owszem, dla wszechświata jesteśmy zmarszczką na wodzie, efemerydą, jednak ta zmarszczka jest tylko powierzchnią, w istocie nasze bycie jest bardziej złożonym procesem. Człowiek w swym byciu, w swej egzystencji jest in statu nascendi, jest nigdy nieukończonym projektem, który nieustannie się rozbudowuje, rozwija, wszystko, co go otacza, z czym się sprzęga, ma nań wpływ, kształtuje go, a śmierć nie jest tu końcem, jest etapem. Jak zaznacza autorka, nie jest tak, jak w Sein und Zeit pisał Heidegger, że dasein jest sein zum tode, bo ta śmierć nie jest nieustannie w polu mojej świadomości, jest ona raczej zepchnięta na dalszy plan, w głąb horyzontu świadomości, przesłonięta przez powszedniość, przez to, co doczesne, co tu i teraz.
Tożsamość i różnica to pozycja szczególnie warta polecenia osobom zainteresowanym filozofią człowieka, ludzkiej głębi, zainteresowanym personalizmem oraz egzystencjalizmem. Tak jak autorka zaznaczyła we wstępie, książka stanowi integralną całość, jednak to druga jej część zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Polecam serdecznie każdemu, komu nie są obce sprawy ludzkiej głębi.

Niniejsza pozycja jest filozoficzną próbą uchwycenia tożsamości, ludzkiej egzystencji, trwania. Autorka myśląc wspólnie z wielkimi antenatami jak Levinas, Heidegger, Husserl etc. stara się wydobyć dla współczesności istotę, eidos ludzkiej tożsamości, to co tę tożsamość konstytuuje. Pani profesor, jak na filozofa przystało, bardzo skrupulatnie bada zadane sobie zagadnienie....