Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'a kto czytał ten trąba" - i tak się kończy czytanie lektur.

'a kto czytał ten trąba" - i tak się kończy czytanie lektur.

Jestem zdziwiony, że ją przeczytałem, bo żadnej akcji tam nie ma. Napisana dość lekko i może to przez to. Niestety, główny bohater nie dał się polubić. Jego narzekania dało się znieść na początku, ale później, gdy prawie na każdej stronie nazywał kogoś "idiotą", zacząłem czytać ją w męczarniach. Rozumiem, że taki po prostu był ten bohater, ale to już rola pisarza, abym czytał o bohaterach, których z charakteru nie lubię. W tej powieści Salingerowi się to nie udało.

Darujcie sobie komentarze o treści "to nie zmierzch, trzeba użyć mózgu". Zrozumieć zrozumiałem, ale główny bohater jest tak markotną i ciągle niezadowoloną beksą, że na dłuższą metę, nie da się tego pochłonąć w całości i trzeba rozłożyć to sobie na raty.

Jestem zdziwiony, że ją przeczytałem, bo żadnej akcji tam nie ma. Napisana dość lekko i może to przez to. Niestety, główny bohater nie dał się polubić. Jego narzekania dało się znieść na początku, ale później, gdy prawie na każdej stronie nazywał kogoś "idiotą", zacząłem czytać ją w męczarniach. Rozumiem, że taki po prostu był ten bohater, ale to już rola pisarza, abym...

Naprawdę, naprawdę bardzo chciałem dać wyższą ocenę. W "Cyklu demonicznym" spodobał mi się pomysł. Demony. Spodobało mi się dorastanie z bohaterem. Nie przeszkadzały mi nawet nawiązania do seksu, które pojawiały się co 6 stronę.

To, że poznałem młodego bohatera w pierwszej książce cyklu było dla mnie czymś naturalnym. Problem pojawił się w "Pustynnej Włóczni 1". Po ciekawym zakończeniu w "Malowanym człowieku" nastąpiło zatrzymanie akcji, bo Brett za cel obrał sobie opisanie dziejów innych bohaterów. A ja powiem tak - guzik mnie to obchodzi. Przebolałbym to, gdyby nie mieszał przeszłości z kontynuacją porzuconego wątku, bo przez to nie mogłem nic pominąć.
No ale jakoś przebrnąłem przez te włócznie. I przyszedł czas na "Wojnę w blasku dnia". I powiedziałem sobie DOŚĆ.

Jeśli Brett tak bardzo chciał mnie poinformować o dzieciństwie bohaterów, to mógł to zrobić w pierwszej księdze, na samym początku. I tak powoli, powoli turlać tę kulę śniegową. Niestety, on postanowił rozbijać ją w każdych pierwszych księgach.

I tak oto "Wojna w blasku dnia" ostudziła moje zapędy co do tej książki. Bardzo chciałem poznać dalsze losy bohaterów. Może wrócę do niej jako bardzo stary pan, który będzie czytał tę książkę na bujanym fotelu. Może wtedy będę miał wystarczająco dużo cierpliwości na tę książkę.

Naprawdę, naprawdę bardzo chciałem dać wyższą ocenę. W "Cyklu demonicznym" spodobał mi się pomysł. Demony. Spodobało mi się dorastanie z bohaterem. Nie przeszkadzały mi nawet nawiązania do seksu, które pojawiały się co 6 stronę.

To, że poznałem młodego bohatera w pierwszej książce cyklu było dla mnie czymś naturalnym. Problem pojawił się w "Pustynnej Włóczni 1". Po...