Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć.

...życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć.

Książki muszą być ciężkie, bo w nich jest cały świat.

Książki muszą być ciężkie, bo w nich jest cały świat.

Ludzie boją się umierać, bo odczuwają lęk przed nieznanym.

Ludzie boją się umierać, bo odczuwają lęk przed nieznanym.

Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić. Staniesz się składem starych śmierdzących myśli, jeśli ich nie wypowiesz.

Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić. Staniesz się składem starych śmierdzących myśli, jeśli ich nie wypowiesz.

(...) im więcej dostajesz po buzi, tym więcej możesz wytrzymać. Nie wolno tracić nadziei.

(...) im więcej dostajesz po buzi, tym więcej możesz wytrzymać. Nie wolno tracić nadziei.

Jeśli weźmiesz w podróż książkę (...) wydarzy się coś dziwnego: ksążka zacznie gromadzić twoje wspomnienia. Potem wystarczy ją otworzyć i znów znajdziesz się tam, gdzie ją wtedy czytałaś. Ledwie przeczytasz pierwsze słowa, wrócą do ciebie obrazy, zapachy, smak lodów, które wówczas jadłaś... Wierz mi ksążka jest jak muchołapka. Wspomnienia najlepiej trzymają się kart pokrytych drukiem.

Jeśli weźmiesz w podróż książkę (...) wydarzy się coś dziwnego: ksążka zacznie gromadzić twoje wspomnienia. Potem wystarczy ją otworzyć i znów znajdziesz się tam, gdzie ją wtedy czytałaś. Ledwie przeczytasz pierwsze słowa, wrócą do ciebie obrazy, zapachy, smak lodów, które wówczas jadłaś... Wierz mi ksążka jest jak muchołapka. Wspomnienia najlepiej trzymają się kart pokrytych d...

Dusza. To chyba odpowiednie określenie. Niewidzialna siła kierująca ciałem.

Dusza. To chyba odpowiednie określenie. Niewidzialna siła kierująca ciałem.

Każde z nas ma w sobie trochę dziecka, czy tego chcemy, czy nie

Każde z nas ma w sobie trochę dziecka, czy tego chcemy, czy nie

Nad trawnikiem zawisła kula ognia, przeraźliwie jasna, wżerająca się w ciemność nocy jak żywe stworzenie. Kula była ogromna, tak ogromna, że Meggie była przekonana, iż za chwilę wszystko tutaj stanie w płomieniach- trawa, leżak i sam Smolipaluch. Ale ten obrócił się wokół własnej osi niby tańczące dziecko i wypluł drugą kulę ognia. Wyrzucił ją wysoko w niebo, jakby chciał podpalić gwiazdy. Potem zapalił drugą pochodnią i przesunął płomieniami po obnażonym ramieniu. Był szczęśliwy jak dziecko bawiące się ze swoim ulubieńcem. Ogień lizał jego skórę niby żywa, pełzająca, płomienista istota, którą Smolipaluch uczynił swoim przyjacielem, która go pieściła, tańczyła dla niego i odpędzała noc. Podrzucił pochodnię wysoko w górę, w to miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą wisiała kula ognia, chwycił ją, zapalił następną, żonglował trzema, czterema, pięcioma zapalonymi pochodniami. Ich płomienie wirowały wokół niego, tańczyły wraz z nim, nie czyniąc mu najmniejszej krzywdy: oto Smolipaluch Pogromca Płomieni, Wypluwacz Iskier, Przyjaciel ognia[...]

Nad trawnikiem zawisła kula ognia, przeraźliwie jasna, wżerająca się w ciemność nocy jak żywe stworzenie. Kula była ogromna, tak ogromna, że Meggie była przekonana, iż za chwilę wszystko tutaj stanie w płomieniach- trawa, leżak i sam Smolipaluch. Ale ten obrócił się wokół własnej osi niby tańczące dziecko i wypluł drugą kulę ognia. Wyrzucił ją wysoko w niebo, jakby chciał podpa...

- Słyszysz jak cicho?- powiedział Smolipaluch, wyłączając magnetofon. Cisza nocna wypełniła uszy Meggie jak wata. Żaden listek nie drgnął, słychać było tylko trzask płonących pochodni i granie świerszczy. Smolipaluch z powrotem włączył muzykę. - Umówiłem się na dzisiaj z wiatrem- powiedział.- Bo musisz wiedzieć, że jeśli wiatr wbije sobie do głowy, że będzie się bawił ogniem, to nawet ja nie potrafię go poskromić. Ale dał mi słowo honoru, że dzisiejszego wieczoru będzie się zachowywał spokojnie i nie popsuje nam zabawy. To mówiąc, chwycił jedną z pochodni tkwiących między szczebelkami leżaka. Pociągnął łyk z butli ze światłem księżyca i wypluł białawą substancję do wielkiego wazonu. Następnie zanurzył w wiadrze trzymaną w ręku pochodnię, po czym wyciągnął ją i dotknął ociekającą głownią do jednej z jej płonących sióstr. Płomień buchnął tak gwałtownie, że Meggie aż się wzdrygnęła. Teraz Smolipaluch przytknął do ust drugą butlę, napełnił sobie płynem usta, aż mu się wydęły policzki, po czym głęboko wciągnął nosem powietrze, napiął ciało jak łuk i wypluł to, co miał w ustach, ponad płonącą pochodnię.

- Słyszysz jak cicho?- powiedział Smolipaluch, wyłączając magnetofon. Cisza nocna wypełniła uszy Meggie jak wata. Żaden listek nie drgnął, słychać było tylko trzask płonących pochodni i granie świerszczy. Smolipaluch z powrotem włączył muzykę. - Umówiłem się na dzisiaj z wiatrem- powiedział.- Bo musisz wiedzieć, że jeśli wiatr wbije sobie do głowy, że będzie się baw...

Czy wszyscy moi koledzy i koleżanki, to tylko ogród dzikich zwierząt?

Czy wszyscy moi koledzy i koleżanki, to tylko ogród dzikich zwierząt?

choćby cie smażono w smole, nie mów, co się dzieje w szkole

choćby cie smażono w smole, nie mów, co się dzieje w szkole

Jestem jeszcze z tobą, myślę o tobie i doskonale wyznaję w twoich sprawach. Wszystko będzie dobrze.

Jestem jeszcze z tobą, myślę o tobie i doskonale wyznaję w twoich sprawach. Wszystko będzie dobrze.