Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, duże rozczarowanie.
Oceny 10/10, polecajki na grupach czytelniczych, ochy i achy- chyba czytałam inną książkę.
"Potwór..." jest książką niestety zwyczajnie nudną. Przez niemal całą pierwszą połowę nic się nie dzieje, nie wiadomo, gdzie fabuła zmierza. Ekspozycja na ekspozycji (pojawia się nawet postać, która służy tylko do tego, by ktoś mógł jej wytłumaczyć coś, co wszyscy w świecie wiedzą..."czyż nie wiesz, że...."). Sam styl sprawia, że nie można się wciągnąć w lekturę - zdania kompletnie pozbawione rytmu, sztuczne dialogi, niepotrzebne przymiotniki i metafory.
Nie polecam.

Niestety, duże rozczarowanie.
Oceny 10/10, polecajki na grupach czytelniczych, ochy i achy- chyba czytałam inną książkę.
"Potwór..." jest książką niestety zwyczajnie nudną. Przez niemal całą pierwszą połowę nic się nie dzieje, nie wiadomo, gdzie fabuła zmierza. Ekspozycja na ekspozycji (pojawia się nawet postać, która służy tylko do tego, by ktoś mógł jej wytłumaczyć coś,...

Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie rozumiem, skąd jest tutaj tyle wspaniałych ocen, bo książka jest naprawdę bardzo kiepska i pod względem technicznym i pod względem fabularnym.
Roi się od powtórzeń, błędów logicznych i stylistycznych. Jest miliard wątków nic nie wnoszących do fabuły, zbędne informacje, powtórzenia do znudzenia tych samych (na samym początku dwa razy autorka podkreśla, że MATKA LEŻY PIJANA NA KANAPIE w przeciągu dwóch stron!). Główna bohaterka jest niespójna - raz krzyczy, zaraz "jest w szoku" (mimo, że nic się nie stało), zaraz po tym mówi grobowym, zimnym głosem, by znowu wpaść w histerię.
Jest zbyt wiele opisów - dowiadujemy się, że np. jedna z wychowawczyń domu dziecka kocha swoją pracę i dzieci, ale po jej akcjach widać tylko okrucieństwo i chłód wobec wychowanki. Autorka lubi też zmieniać perspektywę narratorską "z czapy" - w jednym akapicie narrator "siedzi" w głowie głównej bohaterki, by potem "przeskoczyć" do umysłu postaci drugi- lub trzecioplanowej, bez żadnego ostrzeżenia czy zmiany rozdziału.
Już nie wspomnę, że tytułowej "matki prostytutki" jest w książce bardzo mało i sam fakt bycia przez nią prostytutką tutaj nie znaczy aż tak wiele. Równie dobrze książka mogłaby się nazywać "jej matka zwyrolka" - już bardziej by pasowało. Tak jakby nie ważne było to, że ona była złą osobą. Bycie prostytutką wg autorki = degeneracja i źródło wszelkiego zła.
I największy minus tej pozycji - widać, że autorka kompletnie nie zna się na poruszanych tematach. Nie wie, jak działa depresja, jak choroba sieroca, nie wie, jak wygląda praca psychologów "od zaplecza". Robi wielką krzywdę powielając krzywdzące schematy na temat chorób psychicznych...

Naprawdę, bardzo mocno nie polecam i żałuję czasu spędzonego nad tym "dziełem"...

Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie rozumiem, skąd jest tutaj tyle wspaniałych ocen, bo książka jest naprawdę bardzo kiepska i pod względem technicznym i pod względem fabularnym.
Roi się od powtórzeń, błędów logicznych i stylistycznych. Jest miliard wątków nic nie wnoszących do fabuły, zbędne informacje, powtórzenia do znudzenia tych samych (na samym początku dwa razy autorka...

Całą książkę czekałam, aż ktoś przypierniczy Wendy w twarz :)
A tak na poważnie, książka stanowi bardzo satysfakcjonujące zakończenie serii. Co prawda śmierci Kruszyny i księdza się spodziewałam, ale poza tym fabuła interesująca, a zakończenie bardzo fajne.

Całą książkę czekałam, aż ktoś przypierniczy Wendy w twarz :)
A tak na poważnie, książka stanowi bardzo satysfakcjonujące zakończenie serii. Co prawda śmierci Kruszyny i księdza się spodziewałam, ale poza tym fabuła interesująca, a zakończenie bardzo fajne.