Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie przerost formy nad treścią. Niby autorka posiadła bogate zaplecze do napisania tejże książki, ale na dobrą sprawę nic z tego nie wyszło, ponieważ pomysł na głównego bohatera i na fabułę nie jest niczym nowym. Znowu pojawia się młody chłopak, który nic o sobie nie wie, ale wszyscy wokół niego owszem i ponadto walczą o niego i wyrywają go sobie z rąk do rąk. Isny heros, który chłonie wiedzę i umiejętności niczym gąbka, ale nie potrafi sam udźwignąć swojego życia i cały czas jest od kogoś zależny, nie potrafiący okazać własnej woli.

Podczas lektury natknełam się na wiele banalnych fragmentów, po których miałam ochotę przestać czytać - przykładem może być wydarzenie, kiedy Takeo wyrusza zabić uwięzionych Ukrytych, mija wodę i dostrzega w niej ryby; zastanawia się wówczas, czy ryby potrafią śnić, marzyć. Okropne. W takich momentach miałam wrażenie, że nic nie trzyma się kupy.

Nie jestem pewna dla kogo jest ta książka, dla młodzieży, czy dla dorosłych... Sceny seksu są dostatecznie ułagodzone, choć wymuszone i autorka kompletnie sobie z nimi nie poradziła. Te sceny wręcz śmieszą. Wydawały mi się próbą ukazania wszystkich zakamarków świata - zwierzęcego pożądania, huci, itd. O ile w powieściach Kinga, czy Martina te sceny wplatane są w narrację naturalnie, tutaj autorka totalnie sobie z nimi nie poradziła, nie wiedziała kiedy je umieścić, siliła się na lekkość, ale niestety - klapa. Te sceny po prostu mnie śmieszyły, najbardziej zaś kochanie się pary głównych bohaterów przy trupie Iidy, co było dla mnie po prostu komiczne i pozbawione jakiejkolwiek motywacji. Wątpię, aby ktoś naprawdę tak postąpił, ale to w końcu - jak wspomina autorka we wstępie - totalna fikcja literacka. Mimo to... tego typu zagrania napawały mnie niechęcią.

Będąc jeszcze przy tym temacie, bohaterowie byli szablonowi, albo źli albo dobrzy, pozbawieni wyrazistości, szarzy, podobni do siebie. Jedynym plusem są opisy azjatyckiej przyrody, choć i tutaj autorka nie poradziła sobie z nimi, kiedy umieszczała je gdzie popadnie, nawet gdy akcja wymagała czegoś bardziej dramatycznego zamiast pięknych, poetyckich, lekkich opisów.

Porażką jest również tytułowa słowicza podłoga - Takeo przygotował się do jej przejścia, ale do niczego się to nie przydało. Podłoga jest i nic z tego nie wynika. Próbując analizować tytuł jako metaforę, bądź aluzję nie doszłam do żadnych wniosków, nie ma ukrytego dna.

Żałuję, że przeczytałam, ale liczyłam na jakiś zwrot na lepsze, którego się niestety nie doczekałam.

Zdecydowanie przerost formy nad treścią. Niby autorka posiadła bogate zaplecze do napisania tejże książki, ale na dobrą sprawę nic z tego nie wyszło, ponieważ pomysł na głównego bohatera i na fabułę nie jest niczym nowym. Znowu pojawia się młody chłopak, który nic o sobie nie wie, ale wszyscy wokół niego owszem i ponadto walczą o niego i wyrywają go sobie z rąk do rąk. Isny...