Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opisuje procesy jakie zachodzą w naszym mózgu podczas inwestowania. Ciekawa pozycja, szczególnie dla osób interesujących się neuroekonomią.

Opisuje procesy jakie zachodzą w naszym mózgu podczas inwestowania. Ciekawa pozycja, szczególnie dla osób interesujących się neuroekonomią.

- Eric-Emmanuel Schmitt i jego ‘Małe zbrodnie małżeńskie’
- Bardzo cenię sobie twórczość tego autora. Co więcej, uważam że jest to jego najlepsza książka.
- Bardzo przyjemna i, co jest już typowe, krótka. Przeczytałam w ciągu godziny i czułam niedosyt. Naprawdę chciałabym żeby miała jeszcze parę stron więcej.
- Ja też. Ale trzeba przyznać, że jest to kawał, albo raczej kawałek, dobrej roboty.
- Chyba jednak nie wpadłam w aż tak wielki zachwyt jak ty. Natomiast Schmitt pisze w niej w bardzo piękny sposób o miłości. Miłości dwojga ludzi, miłości pokrytej grubą warstwą kurzu, pełnej nudy, nieporozumień, zazdrości. O tym co pozostaje po 15 latach małżeństwa.
- Ale chyba jednak ta miłość pozostaje.
- To prawda.
- Trochę inna, mniej namiętna, nie już taka idealna jak na początku. Ale jakieś uczucie w nich jest. Poza tym, to co bardzo mi się spodobało, to te wszystkie kłamstwa, kłamstewka. Naprawdę śmiałam się czytając te ich coraz to nowsze wersje wydarzeń. Jak w życiu. Oszukujemy by nie zranić drugiej osoby, by było nam łatwiej.
- Opowieść prosta, ale dająca do myślenia. I, znów to podkreślę, w przepiękny sposób mówiąca o miłości. Pozwolę sobie zacytować mój ulubiony fragment:
„Co znaczy kochać mężczyznę? To znaczy kochać go na przekór sobie, na przekór niemu, na przekór całemu światu. To znaczy kochać go w sposób, na który nikt nie ma wpływu. Kocham twoje pragnienia, a nawet twoje awersje, kocham ból jaki mi zadajesz, ból którego nie odczuwam jako bólu, ból, o którym natychmiast zapominam, który nie pozostawia śladów. Kochać to znaczy mieć tę wytrzymałość, która pozwala przechodzić przez wszystkie stany, od cierpienia do radości, z tą samą intensywnością”
- To ja też zacytuję:
„ Nie jest rozsądne długo kochać, kochać bez przerwy to czyste szaleństwo. Rozum nakazuje kochać tak długo, jak jest to przyjemne. Oto miłosny racjonalizm: kochajmy się, dopóki mamy złudzenia, kiedy je stracimy, lepiej się rozstańmy. Gdy tylko ujrzymy przed sobą kogoś rzeczywistego, a nie kogoś, kogo sobie wyobrażamy, rozejdźmy się.”
- Każdy z nas wie, że kochać kogoś jest trudną sztuką. Trzeba się zmierzyć z wieloma problemami, wyrzeczeniami. Czasem trzeba odpuścić i wybaczyć nawet największe zbrodnie małżeńskie. I o tym właśnie jest ta książka.
- Zdecydowanie lektura obowiązkowa.

- Eric-Emmanuel Schmitt i jego ‘Małe zbrodnie małżeńskie’
- Bardzo cenię sobie twórczość tego autora. Co więcej, uważam że jest to jego najlepsza książka.
- Bardzo przyjemna i, co jest już typowe, krótka. Przeczytałam w ciągu godziny i czułam niedosyt. Naprawdę chciałabym żeby miała jeszcze parę stron więcej.
- Ja też. Ale trzeba przyznać, że jest to kawał, albo raczej...

- Neuroanatomia
- Już sam tytuł odstrasza 99% społeczeństwa..
- FitzGeralda, Gruenera i Mtui
- Nazwiska jakże piękne i pewnie nieznane. Dobrze, od razu muszę się przyznać, że nie przeczytałam całej. Głównie przejrzałam obrazki. Choć pewne informacje nawet mnie, laika, zainteresowały.
- Ja, niestety bądź stety, musiałam przebrnąć przez całą.
- To może ja zacznę. Będę wypowiadała się jako osoba, która nie jest zainteresowana neurologią, anatomią człowieka, czy ogólnie medycyną. Natomiast muszę powiedzieć, że książka mi się spodobała. W sensie wizualnym oczywiście. Bogato ilustrowana, dużo zdjęć, obrazów MR. Wydaje się naprawdę czytelna. Drugą rzeczą są wskazówki dla studenta na początku każdego rozdziału i podsumowania na końcu. Na pewno ułatwia to naukę. A tego typu atlasy właśnie do tego służą.
- Zgodzę się z tobą. Jest bardzo dużo ilustracji i obrazów MR. Jest to rzecz święta jeżeli chcemy nauczyć się neuroanatomi człowieka. Z drugiej strony taka ilość potrafi utrudnić sprawę. Gdy miałam jedną rzecz zilustrowaną na kilka sposobów, gubiłam się. I musiałam wtedy sięgnąć po inne pomoce naukowe. Natomiast wiem, że nie wszyscy mieli taki problem
- Jest to na pewno sprawa indywidualna.
- Dokładnie. Co do wskazówek dla studenta. Szczerze? Nie skorzystałam z nich ani razu. Za to podsumowania ratowały mi życie, gdy przed egzaminami chciałam sobie powtórzyć pewne podstawowe informacje.
- Co myślisz o samym uporządkowaniu książki? Czy rozdziały ułożone są w sensowny sposób czy raczej panuje chaos? Jest to istotna informacja, a ja niestety nie potrafię odpowiedzieć na takie pytania.
- Po tak długim obcowaniu z tą książką wydaje mi się że rozdziały są w bardzo dobrej kolejności. Co myślałam po pierwszym zetknięciu? Nie pamiętam.
- Warto jeszcze powiedzieć o panelach klinicznych. Znajdują się w większości rozdziałów i dotyczą chorób neurologicznych. Świetna sprawa i jak dla mnie najbardziej interesująca. Poza tym słowniczek. Naprawdę przydatny.
- To może jeszcze na koniec. Jeżeli macie taką możliwość korzystajcie z wydania oryginalnego, które jest aktualniejsze. Oczywiście warunkiem jest świetna znajomość angielskiego.
-Podsumowując. Jest to dość dobrze zrobiony atlas neuroanatomii człowieka. Na pewno kopalnia wiedzy dla osób zainteresowanych. A przede wszystkim można się z niej nauczyć.
- Czego jestem doskonałym przykładem.

- Neuroanatomia
- Już sam tytuł odstrasza 99% społeczeństwa..
- FitzGeralda, Gruenera i Mtui
- Nazwiska jakże piękne i pewnie nieznane. Dobrze, od razu muszę się przyznać, że nie przeczytałam całej. Głównie przejrzałam obrazki. Choć pewne informacje nawet mnie, laika, zainteresowały.
- Ja, niestety bądź stety, musiałam przebrnąć przez całą.
- To może ja zacznę. Będę...

- Książka Jonathan’a Littell Zapiski z Homs. Co o niej myślisz?
- Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że jest to reportaż pana Littell, który w styczniu 2012 przedostał się do zachodniej Syrii.
- Ja bym nie nazwała tego reportażem. Są to po prostu zapiski, notatki. Pozbawione jakichkolwiek upiększeń, stylizacji. Czysty dokument.
- Oczywiście masz rację. Sam Jonathan na pierwszej stronie pisze: „ To jest dokument, nie fikcja – możliwie najwierniejsza transkrypcja dwóch notatników, w których robiłem zapiski podczas nielegalnej podróży do Syrii w styczniu 2012 roku. […] zdają relację z krótkiego momentu, który przeminął niemal bez świadków z zewnątrz, z ostatnich dni rewolty części miasta Homs przeciwko reżimowi prezydenta Baszszara al-Asada, na krótko przed tym, jak została brutalnie stłumiona, a rozlew krwi – w chwili gdy to piszę – nadal trwa.”
- Tak. Jest to prawdziwa prostota. Czystość. A mimo to miałam wrażenie, że brałam udział w tych wydarzeniach. Mogłam się z tą książką utożsamić
- Czystość to chyba złe słowo. Poza tym mi właśnie ta, jak to ujęłaś, prawdziwa prostota przeszkadzała. Momentami przynajmniej. Miałam wrażenie że Jonathana wcale te wydarzenia nie ruszają.
- Skądże znowu! Chociaż oczywiście trzeba pamiętać, że są to głównie zapiski rozmów i dokładnie oddana rzeczywistość. Littell celowo nie rozpisywał się o swoich uczuciach, by pokazać nam – czytelnikom – ten prawdziwy dramat.
- Szczególnie, że bardzo mało mówiło się i mówi o konflikcie w Syrii.
- Niestety, ale to prawda. Jednak co jest gorsze, przynajmniej według mnie, to ta dostępność tego konfliktu w internecie. Przyznam się szczerze, że nie miałam pojęcia, że całe te okrucieństwa są na bieżąco nagrywane i wrzucane na youtube czy inne portale. Że Syryjczycy robią wszystko, by pokazać co tak naprawdę się tam dzieje.
- A zachód się tym nie przejmuje. I to jest chyba najgorsze. Ta obojętność krajów i ich mieszkańców na to co się dzieje obok. Natomiast chciałam jeszcze powiedzieć, że jest coś co mnie urzekło w tej książce najbardziej.
- To jak Littell pisał że jest głodny?
- To też. Ale przede wszystkim to jak rozmawiał z Syryjczykami. Bo naprawdę dużo rozmawiał, chodził po domach, zapisywał ich opowieści. A oni mówili, bardzo często również o śmierci bliskich, o tym w jaki sposób zginęli.
- I myślę, że tak możemy podsumować tę książkę. Zapiski z prawdziwego, ludzkiego dramatu

- Książka Jonathan’a Littell Zapiski z Homs. Co o niej myślisz?
- Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że jest to reportaż pana Littell, który w styczniu 2012 przedostał się do zachodniej Syrii.
- Ja bym nie nazwała tego reportażem. Są to po prostu zapiski, notatki. Pozbawione jakichkolwiek upiększeń, stylizacji. Czysty dokument.
- Oczywiście masz rację. Sam Jonathan na...

"Public relations to dziedzina bardzo rozległa; współczesne definicje traktują ją jako funkcję zarządzania, dlatego można by rozpatrywać wykorzystanie public relations w każdym aspekcie funkcjonowania firmy. Z tej przyczyny ze względu na rozmaitość narzędzi, jakie ta dziedzina wykorzystuje, niniejsza publikacja omawia tylko najważniejsze z nich. Dla potrzeb książki dokonano autorskiego wyboru, w związku z czym niektórym narzędziom poświęcono więcej uwagi, inne natomiast zostały tylko zasygnalizowane. Nie sposób, bowiem wyczerpać tematu w książce - przeglądzie zagadnień, pisanej z myślą o tych czytelnikach, którzy dzisiaj zdobywają wiedzę, ale już wkrótce wpływać będą na obraz polskiej gospodarki oraz jej konkurencyjność wobec innych krajów." (frag. wstępu)

"Public relations to dziedzina bardzo rozległa; współczesne definicje traktują ją jako funkcję zarządzania, dlatego można by rozpatrywać wykorzystanie public relations w każdym aspekcie funkcjonowania firmy. Z tej przyczyny ze względu na rozmaitość narzędzi, jakie ta dziedzina wykorzystuje, niniejsza publikacja omawia tylko najważniejsze z nich. Dla potrzeb książki dokonano...

Napisana w prosty, przystępny sposób. Zawiera najważniejsze informacje dotyczące wystąpień publicznych.

Napisana w prosty, przystępny sposób. Zawiera najważniejsze informacje dotyczące wystąpień publicznych.