Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogę się zgodzić, co do stwierdzenia, że owa książka jest zaskakująca pod pewnymi względami, ale do mnie nie przemówiła, przynajmniej w większej swojej części, a dlaczego, no cóż. UWAGA SPOLIER: Na miłość boską, choć wiem, że jest to nic innego jak fikcja literacka, ale jak można zachwycać się syndromem sztokholmskim i nazywać ten przypadek mianem wielkiej miłości? Trzydziesto cztero letni hrabia porywa osiemnasto letnią lady w przed dzień jej ślubu z jej mało wyraźnym przyjacielem z dzieciństwa Edwardem, który powrócił z wojny i mówi jej wprost, że w młodości podkochiwał się w jej matce, choć ta kwestia jest odrobinę zagmatwana, jednak w moim odczuciu zalatuje chorobą psychiczną
Oczywiście po trudach i znojach ona się w nim zakochuje i żyli długi i szczęśliwie. ;/ Syndrom? Tak, syndrom!!! Pomijając powyżej wymienione spostrzeżenie, osobiście nie odczuwam zachwytu, gdy muszę czytać, jak pięciu mężczyzn gwałci kobietę. Sięgam po romans historyczny, wierząc święcie, że główny bohater wyratuje swoją lubą przed tragedią, a tu niestety kuku, wręcz mnie trzęsło. Gdybym chciała o tym czytać, wiem po jaki rodzaj literatury sięgnąć. Na sam koniec dodam, że zabrakło mi rozwinięcia wątku ukarania przyrodniego brata hrabiego, który to odpowiadał za gwałt o którym wcześniej wspomniałam.
Pomijając wyżej wymienione negatywne spostrzeżenia, książka jest wciągająca i szybko się ją czyta, zawiera w sobie również i dobre fragmenty o których nie będę się rozpisywać, musicie przekonać się sami. ;)

Mogę się zgodzić, co do stwierdzenia, że owa książka jest zaskakująca pod pewnymi względami, ale do mnie nie przemówiła, przynajmniej w większej swojej części, a dlaczego, no cóż. UWAGA SPOLIER: Na miłość boską, choć wiem, że jest to nic innego jak fikcja literacka, ale jak można zachwycać się syndromem sztokholmskim i nazywać ten przypadek mianem wielkiej miłości?...