Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo mi się spodobała ta książka. Serię rozpoczęłam od drugiej części, ale mimo to ,,Ruiny'' trzymały w napięciu, a opis edukacji Willa u Halta był wprost wspaniały! Jest dużo o prawdziwej przyjaźni i wzajemnym wsparciu, poświęceniu dla innych, odwagi i strachu oraz humoru, szczególnie ze strony Halta i Gilana. Podobała mi się również bardzo przemiana Horace'a.
Jednym słowem: polecam!

Bardzo mi się spodobała ta książka. Serię rozpoczęłam od drugiej części, ale mimo to ,,Ruiny'' trzymały w napięciu, a opis edukacji Willa u Halta był wprost wspaniały! Jest dużo o prawdziwej przyjaźni i wzajemnym wsparciu, poświęceniu dla innych, odwagi i strachu oraz humoru, szczególnie ze strony Halta i Gilana. Podobała mi się również bardzo przemiana Horace'a.
Jednym...

Co tu dużo mówić? Rozczarowała mnie. O ile Złodziejka Książek jest moim zdaniem najpiękniejszą książką na świecie, o ile ta wydała mi się zrobiona ,,na odwal się'', po prostu by zarobić trochę kasy. Nie podobało mi się, nudne i bez polotu. Dla mnie książki są po to, abym przeżywała coś niezwykłego, niecodziennego, a nie czytała o paru przeciętnych tygodniach z życia nastolatka. Czytałam na siłę. Gdybym była Zusakiem, wstydziłabym się tej książki. Nie polecam. Jestem pewna, że nigdy ani do niej nie wrócę, ani nie przeczytam drugiej książki.
Ale mimo to kocham Zusaka za Złodziejkę. :)

Co tu dużo mówić? Rozczarowała mnie. O ile Złodziejka Książek jest moim zdaniem najpiękniejszą książką na świecie, o ile ta wydała mi się zrobiona ,,na odwal się'', po prostu by zarobić trochę kasy. Nie podobało mi się, nudne i bez polotu. Dla mnie książki są po to, abym przeżywała coś niezwykłego, niecodziennego, a nie czytała o paru przeciętnych tygodniach z życia...

Świat Zofii. Od dawna chciałam ją przeczytać, od kiedy przeczytałam książkę tego samego autora, ,,Tajemnicę Dżokera''. Sądziłam, że jeszcze bardziej wychwalany, światowy bestseller będzie ,,cudowną podróżą w głąb historii filozofii, i po przeczytaniu muszę przyznać, że... rozczarowałam się. Nie tyle, żeby ,,Świat Zofii'' był złą książką, ale poza wykładami filozofii i odrobiną (bardzo ciekawej) fabuły nic w niej nie ma. Wykłady Alberta strasznie mi się dłużyły, Zofia była bardzo nieuprzejma, zarówno w stosunku do matki, jak i swojego nauczyciela (,,ty klaunie!''- no jak tak można powiedzieć do niemal nieznajomego człowieka?) uważa się za lepszą od Jorunn dzięki filozofii, no po prostu nie odpowiada mi to. Choć oczywiście, ciągła ignoracja i wyzywanie matki może być zwyczajnie przyjęte w Norwegii za normalne.
Najbardziej rozczarowało mnie jednak zakończenie: nie dość, że matka pozwala odejść swojej córce z zupełnie obcym człowiekiem, to jeszcze wymyślono coś takiego, jak obecność w... innym wymiarze? Świecie? Gdzie piętnastolatka nigdy nie porozmawia już ze swoją matką? Może nie rozumiem, że dla nich to lepsze niż tkwienie w świadomosci majora, może jestem za młoda i nie znam się na filozofii, ale nie spodobało mi się to zakończenie.
Mimo wszystko jednak dalej lubię Gaardera, ale do świata Zofii raczej już nie wrócę. Może ew. gdy zacznę się uczyć filozofii...

Świat Zofii. Od dawna chciałam ją przeczytać, od kiedy przeczytałam książkę tego samego autora, ,,Tajemnicę Dżokera''. Sądziłam, że jeszcze bardziej wychwalany, światowy bestseller będzie ,,cudowną podróżą w głąb historii filozofii, i po przeczytaniu muszę przyznać, że... rozczarowałam się. Nie tyle, żeby ,,Świat Zofii'' był złą książką, ale poza wykładami filozofii i...