Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Meszuge wydał książkę o przebudzeniu duchowym, rozwoju osobistym, świadomym życiu – czemu mnie to nie zaskoczyło? Nie mógłbym z czystym sumieniem twierdzić, że się tego spodziewałem i oczekiwałem, ale… Kiedy przeczytałem pierwszych kilkadziesiąt stron, zrozumiałem, że taka właśnie kolej rzeczy była najzupełniej naturalna, oczywista, może nawet przewidywalna. Jeśli nie dla wszystkich, to na pewno dla tych czytelników, którzy znają pozostałe książki Meszuge albo większość z nich.

Zmarnowane szanse, przegrane z kretesem życie, problemy z alkoholem, pierwsze, częściowe jeszcze rozwiązania i abstynencja, trzeźwość osiągnięta dzięki programowi 12 Kroków AA, dalszy rozwój osobisty, kolejne doświadczenia i przeżycia duchowe, wreszcie samoświadomość oraz kontakt z rzeczywistością na poziomie oszałamiającym. Proste? Pewnie, że proste! Tyle, że cała ta… procedura zajęła autorowi ze trzydzieści lat, a może i więcej. Czy to oznacza, że każdy, kto chciałby osiągnąć podobne efekty, musi się liczyć z tytaniczną pracą obliczoną na długie dziesięciolecia? Otóż nie! I na tym polega dar Meszuge – podczas lektury „Przebudzenia” rozpoznawałem (we własnym życiu) wiele przeszkód do sforsowania, czyli dziesiątki drzwi, które w normalnych warunkach musiałbym pewnie z ogromnym trudem wyważać, ale on pozostawiał je dla mnie już… nie, nie otwarte – uchylone.

Książka składa się z czterech zasadniczych części:
a) „Kim jesteś… kim jestem?” – pozornie jest to kilka stron o autorze, ale głównie okazja do zadania sobie paru fundamentalnych, nawet egzystencjalnych pytań.
b) „Duchowość i rzeczywistość” – wydawało mi się, że jest to główna część książki, ale chyba jednak nie; tu autor weryfikuje i pomaga weryfikować dziesiątki przekonań, to… duchowe okulary, które pomagają dostrzec łzy w deszczu.
c) „Solilokwia – rozmowy z sobą” – o ile poprzedni rozdział kończyłem stwierdzeniem: „teraz to ja już nic nie wiem albo bardzo niewiele, bo coś tam zaczyna mi świtać”, to tutaj jeszcze wyraźniej ujawniają się rozwiązania, podobnie jak w…
d) „Miscellanea albo silva rerum” – znacznie dłuższe, niż w poprzednim rozdziale, teksty zmuszające do przemyślenia i zajęcia stanowiska emocjonalnego i intelektualnego, ale nie tylko.

Choć, jak twierdzi Meszuge, doświadczenia, przeżycia duchowego nie można nikomu dać w prezencie, to jednak ofiaruje on czytelnikowi coś niesłychanie cennego: solidną dziurę w bruku oraz czas.

„Ale mówić, pisać, komunikować się zawsze warto i trzeba, bo kto wie, czy jakieś zdanie, a nawet pojedyncze słowo, nie stanie się katalizatorem, punktem zwrotnym, siłą sprawczą, wstrząsem, po prostu… dziurą w bruku”*.

Nie przeczytałem wszystkich książek wydanych w Polsce przez ostatnie pół wieku, nie chciałbym kogoś urazić (może o czymś po prostu nie wiem), w każdym razie wydaje mi się, że jesteśmy świadkami wydarzenia, którego znaczenie nie sposób przecenić – po raz pierwszy i nareszcie doczekaliśmy się niereligijnej książki o duchowości, przebudzeniu i rozwoju osobistym polskiego autora, w polskich klimatach i mentalności. A Meszuge, swoim „Przebudzeniem”, choć nie tylko nim, wstąpił do grona Wielkich Współczesnych Pisarzy Polskich.



--
* Meszuge, „Przebudzenie: Droga do świadomego życia”, Wydawnictwo Druga Strona, 2014, s. 62.

Meszuge wydał książkę o przebudzeniu duchowym, rozwoju osobistym, świadomym życiu – czemu mnie to nie zaskoczyło? Nie mógłbym z czystym sumieniem twierdzić, że się tego spodziewałem i oczekiwałem, ale… Kiedy przeczytałem pierwszych kilkadziesiąt stron, zrozumiałem, że taka właśnie kolej rzeczy była najzupełniej naturalna, oczywista, może nawet przewidywalna. Jeśli nie dla...

Zaskoczył mnie stary pijak‭!


Zaczęło się bardzo dawno temu.‭ ‬Może od prób zrozumienia życia dalekiego krewnego,‭ ‬życia‭ ‬które dla całej rodziny było kompletnie niepojęte,‭ ‬a‭ ‬może jeszcze wcześniej,‭ ‬kiedy z błyszczącymi z podniecenia oczami‭ ‬czytałem‭ „‬My,‭ ‬dzieci z Dworca ZOO‭”‬ i‭ „‬Pamiętnik narkomanki‭”‬.‭ ‬Po prostu wciągnęły mnie historie ludzi uzależnionych,‭ ‬alkoholików,‭ ‬narkomanów,‭ ‬hazardzistów‭ („‬Gracz‭” ‬Dostojewskiego jednak nieco mnie rozczarował‭)‬.

W drugiej połowie roku‭ ‬2011‭ ‬moje zainteresowanie tematem zaczęło słabnąć‭; ‬problem w rodzinie został rozwiązany,‭ ‬a ja,‭ ‬po lekturze dwóch książek Meszuge,‭ ‬wiedziałem już właściwie wszystko,‭ ‬a przynajmniej tak mi się wydawało.


Całkiem niedawno znajomi wyciągnęli mnie na film‭ „‬Pod mocnym aniołem‭”‬ (czytałem książkę Pilcha pod tym samym tytułem i przyznam,‭ ‬że mnie nie zachwyciła‭)‬ – jako,‭ ‬że‭ ‬mieli dobre chęci,‭ ‬nie wiedzieli,‭ ‬że fascynacja pijakami i ćpunami mi przeszła,‭ ‬więc,‭ ‬nie chcąc im robić przykrości,‭ ‬zgodziłem się.‭ ‬O filmie pisał nie będę,‭ ‬nie ten portal,‭ ‬powiem tylko,‭ ‬że próby epatowanie widza detalami ludzkiej fizjologii uważam za chwyt poniżej pasa i ze sztuką‭ ‬filmową,‭ ‬czy jakąkolwiek,‭ ‬niewiele mający wspólnego.‭ ‬Wychodząc z kina‭ ‬usłyszałem fragment rozmowy,‭ ‬coś o liście ważnych książek w Stanach,‭ ‬o Anonimowych Alkoholikach‭… ‬Dzięki Google szybko znalazłem to,‭ ‬o czym mówili:‭ ‬w czerwcu‭ ‬2012‭ ‬roku Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych opublikowała oficjalnie listę‭ ‬książek,‭ ‬które ukształtowały Amerykę‭ ‬[1‭]‬.‭ ‬Według bibliotekarza Kongresu,‭ ‬Jamesa Billingtona,‭ ‬nie chodziło o książki najlepsze czy najlepiej się sprzedające,‭ ‬ale o te,‭ ‬które miały znaczący wpływ na naród amerykański.‭ ‬Lista zawiera w sumie‭ ‬osiemdziesiąt osiem pozycji,‭ ‬a na pięćdziesiątej pierwszej‭ (‬jeśli dobrze pamiętam‭) ‬jest książka‭ „‬Anonimowi Alkoholicy‭”‬.‭ ‬Zrozumiałem wtedy,‭ ‬że wszystko to‭ (‬czyli alkoholizm oraz jego rozwiązanie znane od lat i praktykowane z powodzeniem w AA nie tylko w USA‭) ‬jest zapewne ważniejsze,‭ ‬niż mi się dotąd wydawało.‭ ‬Zainteresowanie powróciło,‭ ‬ale jakby na nieco innym,‭ ‬głębszym poziomie.‭ ‬Postarałem się o‭ „‬Anonimowych Alkoholików‭”‬,‭ ‬a dodam,‭ ‬że nie było łatwo,‭ ‬bo pozycji tej nie ma w księgarniach i‭ – ‬jak na zawołanie‭ – ‬gruchnęła wieść,‭ ‬że niedawno wydana została nowa,‭ ‬mocno kontrowersyjna książka Meszuge.‭ ‬Właśnie ją skończyłem.


Tematem‭ „‬Krok za Krokiem‭” ‬są poszczególne‭ ‬Kroki Programu Dwunastu Kroków Anonimowych Alkoholików jednak opisane nie tak linearnie,‭ ‬jak to miało miejsce w‭ „‬12‭ ‬Kroków od dna‭”; ‬Meszuge wspominał,‭ ‬że Program AA jest pewną całością,‭ ‬ale dopiero w‭ „‬Krok za Krokiem‭” ‬widoczne i zrozumiałe jest to w całej pełni.‭ ‬Jest mowa o Tradycjach Wspólnoty AA i też raczej w wymiarze praktycznym,‭ ‬a nie jako teoretyczny wykład.‭ ‬Jest,‭ ‬bardzo wyraźnie zaznaczona‭ (‬co zapewne w naszym kraju jest szczególnie ważne‭) ‬różnica między duchowością,‭ ‬a religijnością‭ (‬Program AA jest duchowy,‭ ‬ale nie religijny właśnie‭)‬.‭ ‬Jest o strachu i miłości,‭ ‬o historii tej dziwnej Wspólnoty,‭ ‬nawet o modzie‭ – ‬w pewnym sensie.‭


Choć pozbawiona fizjologicznych szczegółów,‭ ‬historia alkoholiczki wywarła na mnie spore wrażenie.‭ ‬Przyznam od razu,‭ ‬że właściwie zawsze‭ „‬alkoholik‭” ‬kojarzył mi się z mężczyzną i tylko mężczyzną.‭ ‬Opowieść kobiety-alkoholiczki jest tu szczególnie cenna.‭ ‬Jednak najbardziej szokujące okazały się stwierdzenia:

‭„‬Jestem alkoholikiem,‭ ‬to oznacza,‭ ‬że alkohol nigdy nie był głównym problemem w moim życiu‭; ‬moje prawdziwe problemy zaczynały się wtedy,‭ ‬kiedy przestawałem pić.‭ ‬Bo kiedy piłem,‭ ‬byłem po prostu pijany.‭ ‬Niewątpliwie piłem więcej niż nieuzależnieni,‭ ‬na pewno dużo częściej,‭ ‬ale przecież niezamroczony alkoholem,‭ ‬nie będąc pijanym,‭ ‬podejmowałem decyzje o następnym piciu‭ – ‬mimo że wszystkie poprzednie zakończyły się przykrymi,‭ ‬a nawet tragicznymi konsekwencjami.‭ ‬W ten sposób nie zachowują się ludzie normalni,‭ ‬rozsądni i świadomi‭! ‬Oczywiście decyzje o piciu nie były jedynymi złymi decyzjami,

jakie w tamtym okresie podejmowałem‭” [‬2‭]‬.

‭„‬Do czasu alkohol nie tylko nie był problemem‭ – ‬był nawet rozwiązaniem‭” [‬3‭]‬.


Czytając je pomyślałem,‭ ‬że temu‭ ‬„staremu pijakowi‭”‬ (autor sam tak czasem o sobie pisze i‭ – ‬podobno‭ – ‬często mówi,‭ ‬więc i ja sobie pozwalam,‭ ‬choć z wdzięcznością,‭ ‬życzliwością i podziwem nawet‭) ‬udało się mnie zupełnie zaskoczyć.‭ ‬Po kilkanaście razy wracałem do pewnych fragmentów,‭ ‬nawet coś mi się kojarzyło,‭ ‬że kiedyś już chyba była o tym mowa,‭ ‬ale teraz ostatecznie do mnie dotarło.‭ ‬I może to właśnie‭ (‬oczywiście‭ ‬pełne wyjaśnienie,‭ ‬a nie tylko te krótkie cytaty‭)‬ stanowi największą wartość tej książki:‭ ‬szansa,‭ ‬że nareszcie zrozumieją alkoholizm ludzie nieuzależnieni.‭ ‬Dla mnie był to wstrząs.


Wiarygodność książki Meszuge pogłębia spora liczba cytatów z literatury Wspólnoty AA,‭ ‬ale i nie tylko.‭ ‬Prawdę mówiąc jestem pod wrażeniem oczytania autora‭ „‬Alkoholika‭”‬.


„‬Krok za Krokiem‭” ‬mogę gorąco polecić‭ – ‬myślę,‭ ‬że nie tylko uzależnionym i ich rodzinom.



–––

1.‭ ‬Źródło:‭ ‬http://www.huffingtonpost.com/2012/06/25/88-books-that-shaped-amer_n‭_‬1618786.html‭

2.‭ ‬Meszuge‭ „‬Krok za Krokiem‭”‬,‭ ‬wyd.‭ ‬WAM,‭ ‬2014,‭ ‬s.‭ ‬256.

3.‭ ‬Meszuge‭ „‬Krok za Krokiem‭”‬,‭ ‬wyd.‭ ‬WAM,‭ ‬2014,‭ ‬s.‭ ‬13.









/Uwaga:‭ ‬z czasem recenzję zapewne zamieszczę także w innych miejscach/

Zaskoczył mnie stary pijak‭!


Zaczęło się bardzo dawno temu.‭ ‬Może od prób zrozumienia życia dalekiego krewnego,‭ ‬życia‭ ‬które dla całej rodziny było kompletnie niepojęte,‭ ‬a‭ ‬może jeszcze wcześniej,‭ ‬kiedy z błyszczącymi z podniecenia oczami‭ ‬czytałem‭ „‬My,‭ ‬dzieci z Dworca ZOO‭”‬ i‭ „‬Pamiętnik narkomanki‭”‬.‭ ‬Po prostu wciągnęły mnie historie ludzi...