Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy pierwszy raz w sklepie natknęłam się na tę książkę, pomyślałam sobie „Och nie! Kolejna tandetna książka o zombiakach”. Mimo wszystko stwierdziłam, że chociaż przeczytam jej opis. Nawet nie zauważyłam kiedy zaczęłam wertować jej kartki. Okazało się, że książka nie jest tylko o zombie, ale też o polityce i dziennikarstwie. Nie ukrywam, zainteresowało mnie to. Stwierdziłam, że ją kupię!

Po powrocie do domu od razu usiadłam na podłodze i zaczęłam czytać. Wciągnęła mnie bez reszty! Już na samym początku lektury polubiłam głównych bohaterów - rozsądną, poważną Georgię (z którą niesamowicie się utożsamiłam), oraz jej zwariowanego brata Shauna. Jedyną postacią, która mnie osobiście odpychała, była Buffy. Jakoś tak nie potrafiłam się do niej przekonać. Kompletnie nie rozumiem dlaczego większość czytelników nie lubi Georgii. Ludzie uważają, że Georgia jest wredna, nie liczy się z uczuciami innych, albo że nie myśli o niczym innym niż o statystykach. Jak dla mnie jest niezwykle ciekawą postacią i ciepło mi się robi na sercu kiedy czytam o dziewczynie, która tak bardzo kocha swojego brata, że z pewnością oddałaby za niego życie (choć pewnie by się do tego nie przyznała, ale to i tak urocze).

Mam nadzieję, że nie muszę wspominać o humorze tej książki. Niezwykle zabawne docinki rodzeństwa sprawiały, że śmiałam się najciszej jak mogłam (późna godzina - w odróżnieniu ode mnie reszta rodziny to nie zwierzęta nocne więc chcą mieć święty spokój przynajmniej w nocy), a i tak słychać mnie było dwa piętra wyżej (relacja kochanej siostry).

Niektóre postaci były dość sceptyczne. Weźmy senatora Rymana. Ciągle nie wiem co mam myśleć o tym człowieku. W jednej chwili jest miły i zabawny, tak że aż mogłabym go przytulić, a moment później jest wredny i oschły, aż miało by się ochotę zdzielić go w twarz! Albo Rick... nie wiem, może pominęłam jakiś wątek, ale może mi ktoś powiedzieć skąd Georgia go znała? Co prawda na początku był jakiś tam dziennikarz „Jeden z Newsy stojący blisko policjantów ukradkiem kiwnął do mnie głową, aby nie zwrócić uwagi pozostałych. Odpowiedziałam tym samym, z ulgą przyjmując jego dyskrecję.[...] Zapamiętam jego twarz - zgodzę się na wywiad, jeśli poprosi.”. Czyżby chodziło o Ricka?

Naprawdę nie podobało mi się coś, co zdarzyło się pod koniec książki (jeżeli ktoś czytał doskonale wie o co mi chodzi, a jeżeli nie to radzę przeczytać), serio, myślałam, że to się skończy inaczej, ale przynajmniej zakończenie nie było tak bardzo banalne. Samiutka końcówka (dosłownie ostatnia strona) jakoś tak mi się spodobała, przez co, dłuższy czas siedziałam na tej podłodze i patrzyłam na te ostatnie zdania. Dzięki nim odłożyłam książkę na półkę z uśmiechem. Kiedy skończyłam czytać było grubo po czwartej nad ranem a ja, mimo późnej godziny, byłam niesamowicie pobudzona.

Podsumowując: książka bardzo dobra i choć nie jest jakimś dziełem sztuki to warto do niej zasiąść i spędzić wolny czas w jej towarzystwie. Pierwsza część sprawiła, że z chęcią sięgnę po następną część „Przeglądu Końca Świata” zaczarowała mnie!!!

Kiedy pierwszy raz w sklepie natknęłam się na tę książkę, pomyślałam sobie „Och nie! Kolejna tandetna książka o zombiakach”. Mimo wszystko stwierdziłam, że chociaż przeczytam jej opis. Nawet nie zauważyłam kiedy zaczęłam wertować jej kartki. Okazało się, że książka nie jest tylko o zombie, ale też o polityce i dziennikarstwie. Nie ukrywam, zainteresowało mnie to....