Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naprawdę jest to bardzo dobry debiut. Osoby czepiające się liczby bohaterów i podobnie brzmiących imion chyba nie czytały „Stu lat samotności”. Dałam radę, a miałam e-booka, w którym nie było drzewa genealogicznego.

Bardzo podobały mi się opisy Londynu. Automatycznie na myśl nasuwał mi się Gaiman i „Nigdzie bądź” oraz, trochę niespodziewanie, Adrian Mole. :D Był to cudowny spacer w doborowym towarzystwie.

Oczywiście, są pewne niedociągnięcia. Na przykład korekta się nie postarała, czasem przejścia pomiędzy podrozdziałami czy dialogami były takie, że nie byłam pewna, kto mówi i do kogo, ale to już powinna była wyłapać edycja. W końcu nawet Sienkiewicz miał swojego pomocnika, do którego zrozpaczony słał telegramy z zapytaniami w stylu: „Czy ty może pamiętasz, czy już zabiłem tego bohatera, czy jeszcze nie?".

Tak że podsumowując, wszystkim miłośnikom elfów, Londynu i urban fantasy z czystym sumieniem polecam.

Naprawdę jest to bardzo dobry debiut. Osoby czepiające się liczby bohaterów i podobnie brzmiących imion chyba nie czytały „Stu lat samotności”. Dałam radę, a miałam e-booka, w którym nie było drzewa genealogicznego.

Bardzo podobały mi się opisy Londynu. Automatycznie na myśl nasuwał mi się Gaiman i „Nigdzie bądź” oraz, trochę niespodziewanie, Adrian Mole. :D Był to cudowny...

Ujmę to tak, ygh.

Ujmę to tak, ygh.

Podziwiam Werfla za tę książkę. Za postaci, które opisał, za stworzenie Gabriela Bagradiana, za danie mi do myślenia, za pokazanie mi tego dramatu w sposób, który nie wywołał u mnie bezsenności, co udało się Artowi Spiegelmanowi z innym dramatem.
Werfel poruszył, ale nie zaszokował, chociaż niektóre opisy są bardzo drastyczne - po miesiącu od zakończenia lektury wciąż myślę o parze młodych narzeczonych porwanych przez Czeczenów czy ojcu rozpaczającym nad tym, jak piękną kobietą mogłaby być jego nowo narodzona córka.
Fakt, że w moim poruszeniu nie jestem obiektywna.
Mój mąż powiedział, że w Armenii książka jest lekturą szkolną.

Podziwiam Werfla za tę książkę. Za postaci, które opisał, za stworzenie Gabriela Bagradiana, za danie mi do myślenia, za pokazanie mi tego dramatu w sposób, który nie wywołał u mnie bezsenności, co udało się Artowi Spiegelmanowi z innym dramatem.
Werfel poruszył, ale nie zaszokował, chociaż niektóre opisy są bardzo drastyczne - po miesiącu od zakończenia lektury wciąż...