Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłam bardzo blisko powiedzenia, że to najlepszy romans jaki czytałam, naprawdę byłam zachwycona. Może nie jestem fanką age gapu bo zazwyczaj wychodzi to trochę niezręcznie, to w tej książce nie odrzuca się wątpliwości i konsekwencji tej różnicy wieku.

Nie wiem co mnie tak kupiło w The love Hypothesis, czy motyw grumpy and sunshine (gdzie ja osobiście zaliczam się do grumpy) czy humor, który często był używany właśnie do komentowania starości Adama. Książka zawiera wiele „tajników” akademickiego świata, na których – jako prawie 5 letnia studentka – nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać z tego jakie są prawdziwe.

W romansie nie zabrakło fabuły, dotyczącej badań, szukania sobie miejsca w świecie i samotności, natomiast muszę ostrzec, że plot twist dotyczy przemocy s*ksualnej. Nie chce umniejszać znaczeniu tego tematu, jednak ten wątek pojawił się trochę z d*py i bardzo szybko przeminął. Można by go pociągnąć dłużej lub wprowadzić go wcześniej, nawet niewielkimi znakami.

Chwila o strukturze i języku, przed każdym rozdziałem mamy hipoteze, czasem z niej możemy dowiedzieć się co się będzie działo w danym fragmencie, ale jest to ciekawy zabieg i jednocześnie cliffhanger. Język jest lekki, czasem mamy do czynienia z ciężkimi naukowymi zwrotami jednak da się domyślić z kontekstu o co chodzi, a nadaje to prawdziwości postacią, potwierdzając, że faktycznie są naukowcami.

Wszystko w tej książce komplikuje się kiedy dochodzi do sceny s*ksu. Po pierwsze, wszyscy wiemy, że po angielsku to brzmi lepiej i wiele zależy od tłumacza, tutaj może nie było aż tak dużo zwrotów do których mogę się przyczepić ale czuć było, że to tłumaczył mężczyzna (wiecie o co chodzi). Z każdym przeczytanym romansem zadaje sobie to samo pytanie „Dlaczego autorko?”, bo o ile pokochałam postać Adama, bo mamy tyle samo nienawiści do świata i ludzi, to podczas zbliżenia miły chłopak mówiący dzień dobry na klatce zmienił się w zwierzę. Jest to bardzo rażąca zmiana charakteru, wręcz nieprawdopodobna.

Moim ostatnim gwoździem do trumny była główna bohaterka – Olive, naprawdę dobrze napisana postać, jednak kiedy sieć jej kłamstw zaczęła się zaciskać w punkcie kulminacyjnym, miałam już dość i byłam przekonana, że jak na następnej stronie się wszystko nie rozwiąże to książka pójdzie do kąta.

Ładne zdjęcie na instagramie
https://instagram.com/marlene.books?igshid=ZDdkNTZiNTM=

Byłam bardzo blisko powiedzenia, że to najlepszy romans jaki czytałam, naprawdę byłam zachwycona. Może nie jestem fanką age gapu bo zazwyczaj wychodzi to trochę niezręcznie, to w tej książce nie odrzuca się wątpliwości i konsekwencji tej różnicy wieku.

Nie wiem co mnie tak kupiło w The l...

Rozwiń Zwiń

„Gild” był cichym wołaniem o pomoc, „Glint” – taflą zarysowanego szkła, „Gleam” natomiast jest młotem rozbijającym piękną lodową rzeźbę. Recenzję poprzednich dwóch części znajdziecie na moim profilu.

Rzeźba – chociaż była piękna, stworzona była przez ręce zakute w kajdany, tak samo jak życie złotej niewolnicy, nie wszystko jest takie jak mogłoby się wydawać. Raven Kennedy doskonale tka swoją historię, dotyczy to zarówno fabuły jak i języka. Cała seria jest pochłonięta przez metafory, personifikacje, porównania i epitety.

Auren kontynuuje walkę o siebie, początkowo wydawało mi się to głupie, że wróciła z powrotem do klatki jednocześnie planując od razu z niej uciec. Jednak jak zawsze – ważna jest podszewka tego zachowania. Jestem zachwycona (znowu) tym jak autorka wchodzi w głowę ofiary manipulacji. Można by to wszystko zrobić na odwal się i wsadzić do jednego tomu, okraszając etykietką romantasy. Kennedy nie idzie jednak na ustępstwa, oprócz tego, że mamy tu w mojej opinii prawdziwy kawałek fantastyki, która mam nadzieję, rozkwitnie jeszcze bardziej w przyszłych tomach, to historia sama w sobie gdyby nie miała wydźwięku romantycznego też by się obroniła.

Zawarte w „Gleam” wątki romantyczne przyprawiają o zawrót głowy i motylki w brzuchu, oczywiście do czasu kiedy dochodzi do sceny łóżkowej, która odbiera trochę powagi całej książce, już miałam machnąć ręką i stwierdzić „Jak Auren się podoba to ok” ale jednak to było za cringowe. W sumie mamy tylko takie 2 rozdziały, kiedy dirty talk wchodzi za mocno i musicie mi zaufać, że warto to przetrwać.

Bardzo mnie cieszy, że książka nie idzie w stronę „jest miłość więc wszystkie moje problemy są nie ważne”, przeciwnie bohaterowie doskonale zdają sobie sprawę z wagi zakazanego owocu.

Nadal mam problem z oceną tej książki, bo mój obraz 5 gwiazdek przysłaniają sceny łóżkowe, jednak w skali 544 stron to dwa rozdziały cringu to malutko. Szczególnie, że to co się dzieje na ostatnich 100 stronach to o ludzie. Zgodnie z powyższą argumentacją, jestem w stanie wybaczyć „Gleam” wszystko.

I tak jak Auren, pamiętajcie, żeby zawsze wybierać siebie.

[współpraca recenzencka z Wydawnictwem Muza]

Ładne zdjęcie na instagramie
https://instagram.com/marlene.books?igshid=ZDdkNTZiNTM=

„Gild” był cichym wołaniem o pomoc, „Glint” – taflą zarysowanego szkła, „Gleam” natomiast jest młotem rozbijającym piękną lodową rzeźbę. Recenzję poprzednich dwóch części znajdziecie na moim profilu.

Rzeźba – chociaż była piękna, stworzona była przez ręce zakute w kajdany, tak samo jak ży...

Rozwiń Zwiń

Chciałam zrobić DNF, dopiero kiedy inne bookstagramerki napisały mi, że warto zaczekać te 100/150 stron, aż się rozkręci stwierdziłam, że kontynuuje i tak to prawda, pierwsze kilkadziesiąt stron to męczarnia.

Każdy świat, musi zostać przez autora opisany, a zasady działania świata wyjaśnione – to całkowicie zrozumiałe. W „Księdze Azraela” początkowo widzimy codzienność głównej bohaterki, nie jest to jakieś super fascynujące. Najbardziej co mnie odrzucało w tej książce to połączenie magii ze światem współczesnym. Niby nie jest on 1:1 taki jak ten, w którym żyjemy, ale jest technologia, która mi w tym wszystkim wadzi. Nawet jest taka jedna scena gdzie Liam nie mogąc użyć magii do komunikacji - bierze telefon, czemu w sumie nie mógł od razu tak zrobić?

Sięgnęłam po tę książkę ponieważ widziałam motyw morally gray głównej bohaterki. Na początku faktycznie Dianna taka jest, ale potem coraz bardziej ją widzimy z tej „ludzkiej” strony i moim zdaniem, ta postać bardziej na tym straciła niż zyskała, ale wiecie ja nie lubię bohaterów przypominających konsystencją ciepłe kluchy.

Jeśli lubicie slow burn to jest to lektura dla was, przeczytałam te 744 strony i faktycznie cała relacja budowana jest cegiełka po cegiełce. Bohaterowie się poznają, jest chemia, potem stwierdzają, że to nie wyjdzie ale finalnie i tak jest między nimi git. I teraz tak, to co właśnie napisałam, jest główną osią fabularną, cała gonitwa za potworami i tytułową księgą Azraela to drugi plan, co de facto nie wychodzi głównym bohaterom. Jest ciekawie, czyta się to z zapartym tchem dopóki bohaterów nie spotyka kolejna i kolejna i kolejna porażka, już w pewnym momencie robi się to przewidywalne.

Końcówka jest szokująca, nie mogę tego odebrać autorce, może nie w taki sposób żebym ostatnie kilka stron czytała na jednym wdechu ale był to taki zwykły szok. I teraz tak, druga część ma kolejne 768 stron, martwię się, że po prostu nie ma tyle fabuły, żeby to miało sens. Nie wiem czy bym nie wolała doczytać w Księdze Azraela kolejnych stu stron i żeby to był koniec. Tylko, że to jest romans... błagam, żeby 3/4 drugiej części to nie było zwykłe p**no bo oszaleje.

Chciałam zrobić DNF, dopiero kiedy inne bookstagramerki napisały mi, że warto zaczekać te 100/150 stron, aż się rozkręci stwierdziłam, że kontynuuje i tak to prawda, pierwsze kilkadziesiąt stron to męczarnia.

Każdy świat, musi zostać przez autora opisany, a zasady działania świata wyjaśn...

Rozwiń Zwiń

Nigdy nie czytam opisów książek, żeby niczego się nie spodziewać. Do „Bogobójczyni” miałam wysokie oczekiwania może przez wzmiankę, że jest to seria dla fanów „Wiedźmina”. Faktycznie jest pewna analogia, Geralt zabijał potwory, a Kissen (główna bohaterka) – bogów, te dwa zajęcia są przedstawione podobnie, lecz wiele je różni. Myślę, że śmiało można kierować się taką referencją jeśli uwielbicie białowłosego wiedźmina.

Prawda jest taka, że tytułowa bogobójczni nie jest jedyną główną bohaterka, w książce znajdziemy 4 różne narracje, początkowo wprowadza to niewielki chaos, szczególnie, że w tekście mamy do czynienia z narracją 3 osobową gdzie narrator czasem jest wszechwiedzący, a czasem ukierunkowany na myśli jednej osoby. Po czasie zaczęłam doceniać, że możemy zajrzeć do myśli naszych postaci, każdy miał inną perspektywę, autorka ani trochę nie gubiła charakteru bohaterów i ich celu.

Pomimo, że książka nie jest długa, to całkiem dużo czasu zajmuje przedstawienie jak żyją postacie przed połączeniem się w drużynę pierścienia. Z jednej strony to doceniam, bo żadna głębia bohatera nie została pominięta, jednak nie byłam w stanie przeczytać naraz więcej niż jeden rozdział. Ostatnie 100 stron jest genialne, wreszcie zaczęło się coś dziać, no i jest wątek romantyczny, który jest delikatny i nie natarczywy. Niestety, odniosłam wrażenie, że przez całą książkę dostajemy na tacy to co mamy zauważyć, dlatego zakończenie jest troszkę przewidywalne.

To za co jednak trzeba docenić „Bogobójczynie” to dobrze napisany wątek osób niepełnosprawnych, dla mnie to był lekki szok, że coś takiego się tam znajduje (patrz początek postu), autorka nie słodzi, że w magicznym świecie jest jakaś szansa przeciwdziałać trudnością związanych z niepełnosprawnością i to mi się podoba!

Ładne zdjęcie na instagramie
https://instagram.com/marlene.books?igshid=ZDdkNTZiNTM=

Nigdy nie czytam opisów książek, żeby niczego się nie spodziewać. Do „Bogobójczyni” miałam wysokie oczekiwania może przez wzmiankę, że jest to seria dla fanów „Wiedźmina”. Faktycznie jest pewna analogia, Geralt zabijał potwory, a Kissen (główna bohaterka) – bogów, te dwa zajęcia są przedst...

Rozwiń Zwiń

Kryminały to nie moja bajka, chociaż w tym roku daje im szansę w książkach w których ten gatunek miesza się z fantastyką i niczego nie żałuje!

„Krew i księżyc” jest wciągającą lekturą, żaden motyw, który w niej występuje nie jest przesadzony. Zazwyczaj denerwują mnie historię w których główny bohater nagle odkrywa w sobie magie i zachowuje się przez to irracjonalnie przez następne 3/4 książki, tutaj przebiega to płynnie, może właśnie dlatego, że nie jest to główny wątek bo mamy jeszcze morderstwa.

Nie jestem jakimś mastermindem, żeby powiedzieć, że wiedziałam od początku kto jest zabójcą. Raczej moje podejrzenia się nie sprawdziły. Czy to dobrze, czy źle to nie wiem, nie jestem specjalistką gatunku. Historia mi się podobała, wszystko wyglądało jak zabawa w kotka i myszkę albo raczej starcie dwóch potężnych umysłów.

Co mnie zaskoczyło w tej książce to wątek chorób psychicznych, nie spodziewałam się go, szczególnie tak dobrze opisanego, ale daje on czytelnikowi dodatkowy punkt widzenia, który może wykorzystać także w prawdziwym życiu. Oprócz tego stylizacja na średniowiecze i w ogóle cały świat przedstawiony jest prima sort. Czytając, wyobrażałam sobie piękną gotycką katedrę, w której toczy się akcje, daje to niesamowity klimat.

Dwie rzeczy, które mi nie pasują:
1. Cat i Simon bardzo szybko stają się sobie bliscy, chociaż byli w relacji łowca – świadek;
2. trochę nie rozumiem, czemu przy tak poważnej sprawie pozwalano mieszać się w śledztwo komu popadnie.

Ładne zdjęcie na instagramie
https://instagram.com/marlene.books?igshid=ZDdkNTZiNTM=

Kryminały to nie moja bajka, chociaż w tym roku daje im szansę w książkach w których ten gatunek miesza się z fantastyką i niczego nie żałuje!

„Krew i księżyc” jest wciągającą lekturą, żaden motyw, który w niej występuje nie jest przesadzony. Zazwyczaj denerwują mnie historię w których gł...

Rozwiń Zwiń

Nie wiedziałam, że potrzebuje tej książki dopóki jej nie przeczytałam. Czytaliście „Zabójczynie” od Maas? Ta książka ma dokładnie taki vibe.

„Bliźniaczych koron” się nie czyta tylko się przez nie płynie. Jest to chwila wytchnienia po jakiś poważnych fantasy czy spicy romansach, które normalnie czytam, idealna wręcz mi się wydaje kategoria wiekowa 14+, lektura może być super wprowadzeniem do świata książek dla młodych czytelników.

W książce mamy historię opowiedzianą z perspektywy dwóch bohaterek, mam wrażenie, że początkowo miała być tylko jedna bo o ile Wren jest cudownie zbudowaną postacią to mam wrażenie, że Rose ma 2 cechy na krzyż, bo ma być tylko tą opozycją do siostry. Jeśli chodzi o ich potencjalnych partnerów, oni są dla mnie tacy sami, serio może mają jedną rzecz, która ich od siebie różni. Generalnie cały wątek romantyczny jest uroczy i chyba bardziej mnie satysfakcjonował niż jakieś potężne opisy czego to nie robili bohaterowie ze sobą. Właśnie to te sceny trzymały mnie przed pomijaniem wątków opowiadających o Rose, przez, którą czasem mnie przechodziły ciarki żenady, z drugiej strony, tłumacze sobie, że właśnie to dowodzi, że postać spełnia swoją role, w końcu została tak napisana - jako typical księżniczka.

Cała fabuła jest krótka, a po prostu opowiadanie jej z dwóch perspektyw wydłuża tę książkę. Natomiast czy to tak źle? Raczej nie, cała akcja dzieje się na kilku ostatnich stronach ale wierzę, że następne części będą chwytały za emocję w przeciwieństwie do „Bliźniaczych koron”. Na pewno końcówka nie jest dla mnie do końca jasna, zawiera wiele nierozwiązanych wątków i dziwnych decyzji. Moje główne pytanie do zakończenia jest spoilerem więc jeśli czytaliście książkę to zapraszam na dół.


Ładne zdjęcie na instagramie
https://instagram.com/marlene.books?igshid=ZDdkNTZiNTM=



Spoiler Alert
Totalnie nie rozumiem czemu wątek klątwy ciążącej na bliźniaczkach został zbagatelizowany i przez babkę oraz przez same siostry, a raczej jedną gdyż Wren po prostu stwierdziła, że walić konsekwencje. Nie podobało mi się też, że Rose jako bardzo poprawna i idealna księżniczka przez całą książkę nie uważa, że jej siostra także jest księżniczką i ma prawo do tronu, a to, że pod koniec nagle, magicznie to zaakceptowała jest dla mnie absurdem nad absurdy.

Nie wiedziałam, że potrzebuje tej książki dopóki jej nie przeczytałam. Czytaliście „Zabójczynie” od Maas? Ta książka ma dokładnie taki vibe.

„Bliźniaczych koron” się nie czyta tylko się przez nie płynie. Jest to chwila wytchnienia po jakiś poważnych fantasy czy spicy romansach, które norm...

Rozwiń Zwiń

W recenzji „Belladonny” pisałam, że jeśli druga część złamie mi serce to wyrzucę ją przez okno, spoiler – nie zrobiłam tego. Natomiast będę dużo porównywać obie książki więc jeśli jeszcze nie widzieliście tego posta to zapraszam.

Świat przedstawiony nie zmienia nam się zbytnio w Foxglove, głównie dlatego, że zaczynamy historie tam gdzie skończyliśmy. No i jasne, główna nić fabularna ma sens – Signa igrając z prawami rządzącymi światem musi się teraz zmierzyć z Losem, tylko, że jemu wcale nie chodzi o to, że Signa go oszukała zabijając i szastając życiem na prawo i lewo (???).

Imo Foxglove jest napisane na siłę i wszystkie atuty, które wymieniałam w pierwszej recenzji, tutaj nie działają. Zaczynając od wątku kryminalnego, który moim zdaniem nie jest tak interesujący jak pierwszy, w tej części też nie spotkamy wielu duchów, przynajmniej przez większość lektury i doskonale wiem, że głównym tego powodem jest to, że bohaterka ma przejść pewną drogę i odkryć siebie itd., tylko, że... ona już to zrobiła w pierwszej części.

Próbuje po prostu powiedzieć, że Foxglove przeczy Belladonnie, serio, broniłam Signe w pierwszej części, jej lekkomyślności, szybkiego wyboru świata zmarłych, zakochania się Śmierci w 3 sekundy i po co to wszystko kiedy cała druga część jest o tym, że ona w sumie to jednak nie wie. XD

Dobra ostatnia rzecz, wątek miłosny, przykro mi, że nie został rozwinięty, miłość Signy i Śmierci po prostu pozostała na tym samym etapie.

Reasumując, trochę się nudziłam.

P.S.
Na Instagramie ładne zdjęcie
https://www.instagram.com/marlene.books/?igshid=ZDdkNTZiNTM%3D

W recenzji „Belladonny” pisałam, że jeśli druga część złamie mi serce to wyrzucę ją przez okno, spoiler – nie zrobiłam tego. Natomiast będę dużo porównywać obie książki więc jeśli jeszcze nie widzieliście tego posta to zapraszam.

Świat przedstawiony nie zmienia nam się zbytnio w Foxglove...

Rozwiń Zwiń

Tytułem wstępu, czytałam „Szeptem” w gimnazjum i natchniona nowym wydaniem postanowiłam sprawdzić o co mi w ogóle chodziło jak byłam jeszcze młoda i głupia.

Po pierwsze zdziwiło mnie to, że pochłonęłam tę książkę bardzo szybko, jak na standard czytania jej w komunikacji miejskiej na czytniku. Pióro autorki jest dość przyjemne, fabuła zachęcająca – nadmienię, że nic nie pamiętałam. Ciężko mi trochę ocenić „Szeptem”, podobało mi się ale czy jakoś szaleje za tą książką (tak jak miałam te 14 lat)? No nie. Zgodzę się z głosami, że Patch to taki pierwszy bad boy, którego poznałam w swoim życiu i bardzo możliwe, że ukształtowało to mój późniejszy gust czytelniczy.

Mam trochę z tą książką tak jak Nora z Patchem, nie wiem o co chodzi, nie wiem dlaczego ale ona mnie przyciąga i uwodzi. Ostatnie 50 stron przeczytałam na jednym tchu, zakończenie za to było dla mnie jedenym wielkim znakiem zapytania i szczerze mogłabym zostawić to jako jednotomówkę ale jakoś ciekawi mnie co jeszcze absurdalnego może wyniknąć z tego związku. Nie piszę tego w sposób negatywny, naprawdę liczę, że w dalszych częściach Nora nabierze trochę więcej charakteru, Vee będzie mniej wkurzająca i dostaniemy jakiś głęboki lore o aniołach.

Muszę się oczywiście do czegoś dowalić, więc – jedyna rzecz, która mi przeszkadzała to dziury w dialogach i strasznie irytowało mnie (oprócz Vee) to, że istotne pytania Nory gdzieś zanikały, tak tak wiem, Patch na nią tak działa ale serio?

Tytułem wstępu, czytałam „Szeptem” w gimnazjum i natchniona nowym wydaniem postanowiłam sprawdzić o co mi w ogóle chodziło jak byłam jeszcze młoda i głupia.

Po pierwsze zdziwiło mnie to, że pochłonęłam tę książkę bardzo szybko, jak na standard czytania jej w komunikacji miejskiej na czyt...

Rozwiń Zwiń

Zabrakło mi słów... nie jestem w stanie opisać jak bardzo ta książka mi się podobała. Więc zacznijmy od plusów żebym mogła poukładać myśli:
- wszystko jest utrzymane w cudownej atmosferze gotyku i autorka nie zbacza z tej drogi ani razu,
- duchy,
- tajemnica,
- narrator trzecioosobowy (wow).

"Belladonna" zajęła ciepłe miejsce w moim sercu i zdecydowanie nie chce z niego wyjść. Książka jest bardzo cozy, nic w niej nie dzieje się za szybko. Tajemnica w niej zawarta nie jest może czymś na miarę najlepszych książkowych kryminałów jednak jest miłym dodatkiem, który trzyma nas w napięciu do samego końca.

Musimy porozmawiać o Signie czyli głównej bohaterce, co ją różni od innych headlinerek książek young adult? Przede wszystkim to, że nie jest taką ciepłą kluchą, która irytuje i zachowuje się idiotycznie. Dziewczyna szybko dostosowuje się do nowej rzeczywistości bez rozważania przez całą książkę co ma począć - i to mi się podoba!

Zaskoczyło mnie, że ta książka jest NA PRAWDĘ stylizowana na gotyk, oprócz opisu otoczenia, autorka zadbała o to aby życie postaci też wyglądało jak z gotyku. Ma to swój niezwykły urok, a romans osadzony w tej stylizacji mnie tak pochłonął, że jeśli druga część mi to zniszczy to chyba wyrzucę tę książkę przez okno (nie ma mnie na tyle).

Zabrakło mi słów... nie jestem w stanie opisać jak bardzo ta książka mi się podobała. Więc zacznijmy od plusów żebym mogła poukładać myśli:
- wszystko jest utrzymane w cudownej atmosferze gotyku i autorka nie zbacza z tej drogi ani razu,
- duchy,
- tajemnica,
- narrator trzecioosobowy (wow...

Rozwiń Zwiń