Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doceniam bardzo złożoność wykreowanego świata, ale czy tylko mnie denerwują jednowymiarowi, papierowi bohaterowie, którym zawsze się wszystko udaje? Jestem w stanie na wiele rzeczy przymknąć oko, ale kiedy jakaś siksa z jakiejś pipidówy, która w życiu na oczy nie widziała samolotu, ba, nawet nie miała pojęcia, ze takie coś istnieje, siada za sterami i nagle staje się wirtuozem pilotażu, to krew mnie zalewa! I jeszcze żeby to był jeden taki przypadek, ale niestety, mnożą się one przez całą książkę. Bohaterowie zawsze wiedzą co zrobić i powiedzieć, choćby byli niepiśmienną córką rybaka. A przy tym czasem ich wypowiedzi i zachowania są strasznie naiwne, wręcz głupie.

Doceniam bardzo złożoność wykreowanego świata, ale czy tylko mnie denerwują jednowymiarowi, papierowi bohaterowie, którym zawsze się wszystko udaje? Jestem w stanie na wiele rzeczy przymknąć oko, ale kiedy jakaś siksa z jakiejś pipidówy, która w życiu na oczy nie widziała samolotu, ba, nawet nie miała pojęcia, ze takie coś istnieje, siada za sterami i nagle staje się...

Dzisiaj w końcu uporałam się z „Lodem” Dukaja. „Uporałam się” jest słowem jak najbardziej pasującym, albowiem książka ta (a w zasadzie audiobook) to nie lada wyzwanie. Praktycznie cały kwiecień spędziłam w Krainie Lodu, towarzysząc bohaterowi. I co mogę na ten temat powiedzieć? Nie znoszę Benedykta Gierosławskiego! O jakże mnie irytował ten młodzieniec pełen rozterek i filozoficznych przemyśleń, z którymi wyskakiwał w najmniej odpowiednich porach! Aż czasem miałam ochotę zakrzyknąć: „k***a, ogarnij się!” (upraszam się o wybaczenie za użycie słowa powszechnie uważanego za obraźliwe, ale czasem cięzko znaleźć inne, bardziej eleganckie, a równie ekspresyjne). Drugim denerwującym mnie elementem był język – ja rozumiem, fabuła uzasadnia stosowanie form typu „się zaśmiało się”, ale mimo wszystko trudno się było do tego przyzwyczaić. Na dodatek irytowało mnie to, ze powieściane panny dotykały „paluszkiem” warg, zaczesywały włosy za „uszko” i stukały „obcasikami” - ta infatylizacja sprawiała, że trudno było traktować poważnie nawet pannę Jelenę, która wszak odgrywała ważną rolę w całym utworze. Jak dla mnie, książka spokojnie mogłaby być o połowę krótsza, ale doceniam wyobraznię autora, pozwalającą na stworzenie tak obszernego dzieła.
Jednak „Lód” ma też swoje dobre strony – świat powieści jest rozbudowany, a bohaterowie interesujący. Mimo cierpień, jakich momentami dostarczyła mi książka, nie załuję, że przez nią przebrnęłam. Jest to powieść ponadczasowa, dotykająca ważnych tematów i stawiająca bardzo ważne pytanie: kto kogo kształtuje? Czy ludzie historię, czy może historia ludzi?

Dzisiaj w końcu uporałam się z „Lodem” Dukaja. „Uporałam się” jest słowem jak najbardziej pasującym, albowiem książka ta (a w zasadzie audiobook) to nie lada wyzwanie. Praktycznie cały kwiecień spędziłam w Krainie Lodu, towarzysząc bohaterowi. I co mogę na ten temat powiedzieć? Nie znoszę Benedykta Gierosławskiego! O jakże mnie irytował ten młodzieniec pełen rozterek i...

O czym jest ta książka? Wydaje się że ot, zwyczajna opowiesc, narratorem jest prosty człowiek, który wykształcenie posiada mocno umiarkowane, a większość akcji dzieje się na wsi. A jednak sposób snucia fabuły jest niesamowity, czasem ma się wrażenie, że czyta się poemat, którego fabuła jest pretekstem do rozważań filozoficznych.
Tak, zakochałam się w tej ziemi, języku i autorze.

O czym jest ta książka? Wydaje się że ot, zwyczajna opowiesc, narratorem jest prosty człowiek, który wykształcenie posiada mocno umiarkowane, a większość akcji dzieje się na wsi. A jednak sposób snucia fabuły jest niesamowity, czasem ma się wrażenie, że czyta się poemat, którego fabuła jest pretekstem do rozważań filozoficznych.
Tak, zakochałam się w tej ziemi, języku i...