Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najpierw, chcę wyrazić uznanie autorowi przekładu, Tomaszowi Pindelowi. Układ opowiadań i ich dobór, pozwala w sposób progresywny poznawać twórczość pisarza. Z każdym kolejnym opowiadaniem, rósł mój zachwyt nad twórczością autora.

Przechodząc do samych opowiadań, trudno mi napisać coś więcej niż: rewelacja. Jeżeli miałbym wybrać to, co zrobiło na mnie największe wrażenie i wyróżniło się z reszty, to wskazałbym opowiadania z tomów: "Trzy historie buntownicze" oraz "Tylko dla palaczy". Natomiast z każdego opowiadania, zawartego w tym tomie, bije południowe ciepło i lekka doza szaleństwa.

Gorąco polecam ten zbiór opowiadań każdemu, kto szuka czegoś lekkiego w formie, a przy tym magnetycznie przyciągającego. Książka stanowi dobry punkt wejścia do eksploracji szeroko rozumianej literatury południa.

Najpierw, chcę wyrazić uznanie autorowi przekładu, Tomaszowi Pindelowi. Układ opowiadań i ich dobór, pozwala w sposób progresywny poznawać twórczość pisarza. Z każdym kolejnym opowiadaniem, rósł mój zachwyt nad twórczością autora.

Przechodząc do samych opowiadań, trudno mi napisać coś więcej niż: rewelacja. Jeżeli miałbym wybrać to, co zrobiło na mnie największe wrażenie i...

Jest to mój pierwszy kontakt z twórczością Andrzeja Pilipiuka i najprawdopodobniej ostatni. Sam autor określa siebie mianem "Wielkiego Grafomana" i to absolutna prawda.

Na 9 zawartych w tym tomie opowiadań tylko 3 zasługują na uznanie i pochwałę, reszta jest objawem jego grafomanii. Choć koncepcja opowiadań z Robertem Stormem jest bardzo interesująca, to jednak sposób prowadzenia fabuły do mnie nie trafia a i elementy fantastyczne w części z nich sprawiają wrażenie przyszywanych na siłę. Trochę lepiej ma się sytuacja z opowiadaniami z Pawłem Skórzewskim, widać że autorowi bardziej pasują realia międzywojnia, to i tutaj ta fantastyka jest wbijana młotkiem. "List z wysokich gór", "Wilcze leże" i "Samobójstwo na Maślicach", to jedyne udane opowiadania, szczególnie "Wilcze leże" zasługuje na pochwałę, gdyż tutaj udało się Pilipiukowi harmonijnie połączyć realia historyczne z elementami fantastyki.

Podsumowując, zbiór opowiadań Pilipiuka nie jest książką którą bym komukolwiek polecił. Na 9 zawartych tu historii tylko 3 są dobrze napisane, a reszta stanowi raczej zapychacz mający zadowolić wydawcę.

Jest to mój pierwszy kontakt z twórczością Andrzeja Pilipiuka i najprawdopodobniej ostatni. Sam autor określa siebie mianem "Wielkiego Grafomana" i to absolutna prawda.

Na 9 zawartych w tym tomie opowiadań tylko 3 zasługują na uznanie i pochwałę, reszta jest objawem jego grafomanii. Choć koncepcja opowiadań z Robertem Stormem jest bardzo interesująca, to jednak sposób...

Po lekturze "Ekspozycji" długo się zastanawiałem czy sięgnąć po kontynuację sagi Forsta. W końcu się zdecydowałem i okazało się, że jednak Mróz potrafi napisać dobrą powieść.

Książka fabularnie dużo bardziej spójna niż poprzedniczka, wszelkie zwroty akcji poprowadzone "z głową", bez zbyt mocnego wyolbrzymiania. Choć przez fakt, że książka kontynuuje bezpośrednio główne wątki z pierwszego tomu, nadal widać to niezdecydowanie, czy to ma być kryminał, czy sensacja. Szczególnie widoczne jest to w końcówce książki, gdzie wbrew logice fabuły powraca jedna z głównych postaci. Natomiast postać Forsta tutaj sporo zyskała, można poczuć że ten człowiek ma bogatą historię za sobą i że nie jest to człowiek do rany przyłóż. Dodatkowo silne akcentowanie jego walki z nałogiem jeszcze bardziej zwiększa jego atrakcyjność dla czytelnika. Kolejną zaletą książki jest osadzenie akcji w górach, w przeciwieństwie do poprzedniczki, w której Wiktor Forst bawił się w obieżyświata, tutaj akcja toczy się głównie w Tatrach. Dzięki temu książka na prawdę dużo zyskuje.

Podsumowując, postać głównego bohatera i osadzenie akcji w tatrach to największe plusy książki. Fabuła choć poprowadzona dużo lepiej niż w poprzedniczce to przez wzgląd na końcówkę niestety traci. Jest to dobra książka, idealna jako lekka letnia lektura.

Po lekturze "Ekspozycji" długo się zastanawiałem czy sięgnąć po kontynuację sagi Forsta. W końcu się zdecydowałem i okazało się, że jednak Mróz potrafi napisać dobrą powieść.

Książka fabularnie dużo bardziej spójna niż poprzedniczka, wszelkie zwroty akcji poprowadzone "z głową", bez zbyt mocnego wyolbrzymiania. Choć przez fakt, że książka kontynuuje bezpośrednio główne...