Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najgorszą i najtragiczniejszą ze wszystkich słabości ludzkich jest niewątpliwie kompletny brak umiejętności przewidywania, będący w rażącej sprzeczności z tyloma talentami, zdolnościami i wiadomościami człowieka.

Najgorszą i najtragiczniejszą ze wszystkich słabości ludzkich jest niewątpliwie kompletny brak umiejętności przewidywania, będący w rażącej sprzeczności z tyloma talentami, zdolnościami i wiadomościami człowieka.

Co nie boli, to nie życie, co nie przemija, to nie szczęście.

Co nie boli, to nie życie, co nie przemija, to nie szczęście.

Trzeba jednak iść. A sens i godność drogi pozostaje tylko o tyle, o ile umiemy je znaleźć w sobie.

Trzeba jednak iść. A sens i godność drogi pozostaje tylko o tyle, o ile umiemy je znaleźć w sobie.

Proszę mi wierzyć, gdy patrzę na tych ludzi i słucham ich, coraz bardziej dochodzę do przekonania, iż bardzo się mylimy podbijając Europę, kraj za krajem wszędzie chcemy przeszczepiać swoje poglądy, swój wyłącznie właściwy styl życia i metody panowania. Coraz bardziej wydaje mi się to nadludzkim bezmyślnym przedsięwzięciem, gdyż jest to nonsens chcieć usunąć nadużycia i przesądy, gdy się nie ma siły ani możliwości usunąć przyczyny które je wywołały i stworzyły.

Proszę mi wierzyć, gdy patrzę na tych ludzi i słucham ich, coraz bardziej dochodzę do przekonania, iż bardzo się mylimy podbijając Europę, kraj za krajem wszędzie chcemy przeszczepiać swoje poglądy, swój wyłącznie właściwy styl życia i metody panowania. Coraz bardziej wydaje mi się to nadludzkim bezmyślnym przedsięwzięciem, gdyż jest to nonsens chcieć usunąć nadużycia i przesąd...

Tak zwykle bywa. Ci, których pragniemy ujrzeć, nie przychodzą wtedy, kiedy o nich myślimy i gdy ich najbardziej wyczekujemy, a zjawiają się w chwili, kiedy jesteśmy myślami najdalej od nich. Naszej radości z powodu ponownego widzenia trzeba więc trochę czasu, żeby podniosła się z dna, gdzie została zepchnięta, i wydostała na powierzchnię.

Tak zwykle bywa. Ci, których pragniemy ujrzeć, nie przychodzą wtedy, kiedy o nich myślimy i gdy ich najbardziej wyczekujemy, a zjawiają się w chwili, kiedy jesteśmy myślami najdalej od nich. Naszej radości z powodu ponownego widzenia trzeba więc trochę czasu, żeby podniosła się z dna, gdzie została zepchnięta, i wydostała na powierzchnię.