Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbigniew Trzaskowski w eseju o książce:

Uważny czytelnik poezji Krzysztofa Jaworskiego, niepodatny na powierzchowne osądy krytyków literackich, uzmysłowi sobie prawidłowość, że ten odporny (oby tak dalej!) na wszelkie literackie mody i wszelakiej maści izmy twórca, nihilista afirmatywny, wrażliwy obserwator dziejącej się rzeczywistości, z żelazną wręcz konsekwencją myśli słowem, akcentując odcienie paradoksu, spogląda na osobiste doświadczenia z perspektywy wielowymiarowo postrzeganej czasoprzestrzeni. Przemawia do nas wierszami, które „piszą poetę” i niczym lustro mówią czytelnikowi: to jesteś ty! Prawda, samopoznanie, mądrość – próbujące skontaminować w zharmonizowaną całość napięcie między otwartością na świat i egocentryzmem – mają u autora Do szpiku kości fundamenty tylko poza „ja”. Ludzkie „ja” nie da rady wszystkiego w siebie wchłonąć, nie zdoła zrównoważyć kręgu swojego władania, świadomości i przeżycia stanów granicznych z horyzontem całej rzeczywistości. A na pewno znajduje się poza jego zasięgiem wszystko, co w naturze i doświadczeniach człowieka jest przypadkowe, nieprzewidywalne, doraźne, i co poprzez sprzeczności coraz bardziej bierze górę nad ratio. Nadal pragnieniem człowieka pozostaje urzeczywistnianie jedności z przyjmującym ciągle nowy kształt światem, i to nie tylko dzięki postępowi technicznemu, kulturze duchowej, zmianom obyczajowości, ale nade wszystko przez odnajdywanie w naznaczonych dramatyzmem kolejach losu sensowności tu i teraz jednostki.
[…]
Jaworski jest poetą ponadprzeciętnie inteligentnym, czyli – sięgając do pogłębionej etymologii tego słowa – nie tylko posiadł zdolność wnikliwej analizy, ale również rzadką wśród współczesnych twórców literatury umiejętność klarownego odczytywania kontekstów (por. interlegere). Sam niejednokrotnie przyznał, że powiedzenie czegoś mądrego w sposób prosty najlepiej świadczy o bogactwie wyobraźni, jak najdalszej od artystowskich popisów, ma wiele wspólnego z uczciwością.
[…]
Wokół nas, i w nas, i przed nami wszystko się zmienia. Czy w kontekście zmieniającej się rzeczywistości człowiek może być pewien, że odpowie ona jego przewidywaniom? Wspomnienia same w sobie nie stanowią prostego procesu retrospekcji ani odtwarzania przeszłości w jej nietrwałości. Nie giną z minionymi wydarzeniami, które je zrodziły. Odpowiadają w człowieku wewnętrznemu procesowi, który w świadomości nie należy do porządku czasu. Świadczą tym samym, że w przeszłości uchwyconej przez pamięć istnieje wymiar zupełnie różny od czystej temporalności. Poprzez ciągle negowaną współzależność pomiędzy ulotnością i niezniszczalnością, jakich przeszłość dozwala człowiekowi doznać na płaszczyźnie codziennej egzystencji, poprzez rozdzierające doświadczenie – przeżywane w każdej chwili – tego, co było, i tego, co umiera, przeszłość budzi w nim pamięć o sobie samym i o pierwotnej perspektywie ludzkiej świadomości, gdzie nie ma już czasu lub jest on odblaskiem wieczności.

tu całość:
http://portliteracki.pl/przystan/teksty/szkic-zbigniewa-trzaskowskiego/

Zbigniew Trzaskowski w eseju o książce:

Uważny czytelnik poezji Krzysztofa Jaworskiego, niepodatny na powierzchowne osądy krytyków literackich, uzmysłowi sobie prawidłowość, że ten odporny (oby tak dalej!) na wszelkie literackie mody i wszelakiej maści izmy twórca, nihilista afirmatywny, wrażliwy obserwator dziejącej się rzeczywistości, z żelazną wręcz konsekwencją myśli...

Nietypowa powieść Dicka, którego znałam dotychczas właściwie tylko z Sf. Zupełnie inna tematyka, zupełnie inny klimat. Warto przeczytać, żeby wiedzieć, jak świetnym Dick był obserwatorem życia.

Nietypowa powieść Dicka, którego znałam dotychczas właściwie tylko z Sf. Zupełnie inna tematyka, zupełnie inny klimat. Warto przeczytać, żeby wiedzieć, jak świetnym Dick był obserwatorem życia.

Gdzieś ktoś napisał o tej książce: "Dusze monet to tomik po przeczytaniu którego, gdybym był poetą i wiersze pisał, z zazdrości zzieleniałbym". I tak rzeczywiście jest. Na szczęście nie piszę :) Nie jest to oczywiście poezja do jakiej przyzwyczaiła nas szkoła. I dobrze. I z pewnością nie jest też dla wszystkich. I to też dobrze. Jeszcze na pewno coś Jaworskiego przeczytam.

Gdzieś ktoś napisał o tej książce: "Dusze monet to tomik po przeczytaniu którego, gdybym był poetą i wiersze pisał, z zazdrości zzieleniałbym". I tak rzeczywiście jest. Na szczęście nie piszę :) Nie jest to oczywiście poezja do jakiej przyzwyczaiła nas szkoła. I dobrze. I z pewnością nie jest też dla wszystkich. I to też dobrze. Jeszcze na pewno coś Jaworskiego przeczytam.