Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez 7 lat wynajmowałam różne mieszkania, w różnych miastach, podobnie jak 90% moich znajomych.
I zapytam, gdzie pan Springer znalazł te wszystkie tragiczne historie? Zgadzam sie, że czasem warunki nie są rewelacyjne, ale bez jaj;) W życiu nie słyszałam ani jednej choćby zbliżonej historii do tych opisywanych przez autora. Cała książka jest napisana w podobnym tonie - My, biedni Polacy, oszukani przez banki, deweloperów i właścicieli mieszkań.
Choć napisana ciekawym językiem, to ciężko było mi ją czytać, bo pokazuje tylko jedną (baaaardzo skrajną) stronę. Jest krytyka banków, ale czemu nie ma krytyki osób, które zadłużają się pod korek bez przemyślenia? Czemu autor nie widzi nic złego w osobach, które zarabiają 8 tys. miesięcznie, a jak skacze rata do góry, to nagle nie mają żadnych oszczędności, żeby się utrzymać. Czemu ludzie zadłużają się na pół swojego zycia nie wiedząc nawet czym jest WIBOR i nawet nie czytają umów kredytowych? Na pewno zdarzają się historie, gdzie ktoś został oszukany, ale w większości to ludzie sami są odpowedzialni za swoje decyzje i osiągnięcia, więc proszę przestańmy byc w końcu użalającym się nad soba narodem :)

Przez 7 lat wynajmowałam różne mieszkania, w różnych miastach, podobnie jak 90% moich znajomych.
I zapytam, gdzie pan Springer znalazł te wszystkie tragiczne historie? Zgadzam sie, że czasem warunki nie są rewelacyjne, ale bez jaj;) W życiu nie słyszałam ani jednej choćby zbliżonej historii do tych opisywanych przez autora. Cała książka jest napisana w podobnym tonie - My,...

Nie wiem czy ten twór można nawet nazwać książką, pewnie gdyby usunąć wszystkie obrazki możnaby z tego zrobić ulotke.
"Książka" o niczym, w kółko nawołująca do picia kawy i rozpalania świeczek...

Nie wiem czy ten twór można nawet nazwać książką, pewnie gdyby usunąć wszystkie obrazki możnaby z tego zrobić ulotke.
"Książka" o niczym, w kółko nawołująca do picia kawy i rozpalania świeczek...

W końcu przebrnęłam przez te, bardzo ciężkie, ponad 800 stron. Książka zapowiadała się bardzo dobrze i początkowo czytałam ją zawzięcie, jednak w drugiej połowie byłam już zmęczona. Zmęczona niedojrzałością bohaterów i słowem "przepraszam", które jest użyte w prawie każdym akapicie.
Gdyby nie to, że autorka co chwilę przypominała na każdym etapie ile główne postacie mają lat, i że nadała im męskie imiona, to żyłabym w przekananiu, że czytam cały czas historię niedojrzałych nastolatek. Choć książka zdominowana przez męskich bohaterów, to brak w niej typowo męskich postaw, kobiety praktycznie tam nie występują, a jeśli już, to mają nieistotą rolę. Niesamowite jest również to, że zdecydowana większość jest homoseksualna i bardzo rozwiązła. Dla autorki normalną sytuacją jest, że każdy nastolatek jest aktywny seksualnie i sypia zarówno z kobietami, jak i z mężczyznami. Wiem, że ruchy lgbt są teraz w modzie, ale przedstawnianie świata, w których osoby heteroseksualne są zdecydowaną mniejszością jest trochę groteskowe.
Bardzo dobry pomysł, niestety samo wykonanie juz niekoniecznie, może gdyby książka nie była tak długa, mój odbiór byłby bardziej pozytywny, ale już dawno się tak nie zmęczyłam czytaniem.

W końcu przebrnęłam przez te, bardzo ciężkie, ponad 800 stron. Książka zapowiadała się bardzo dobrze i początkowo czytałam ją zawzięcie, jednak w drugiej połowie byłam już zmęczona. Zmęczona niedojrzałością bohaterów i słowem "przepraszam", które jest użyte w prawie każdym akapicie.
Gdyby nie to, że autorka co chwilę przypominała na każdym etapie ile główne postacie mają...