Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wierzycie w anioły? W opiekunów, którzy czuwają nas waszym życiem i chronią przed złem tego świata? „Kołatanie” Artura Żaka to opowieść o tym, że poza światem materialnym otacza nas cały ogrom zjawisk metafizycznych, trudnych do okiełznania przez zmysły i ludzkie rozumienie.

Piotrek odwiedza pogrożoną w żałobie babcię Anielę. Z dala od miejskiego zgiełku staje się uczestnikiem wydarzeń targających pogrążoną w marazmie lat 90-tych wieś Strugi. Wydarzenia ze współczesnej linii fabularnej uzupełniają wspomnienia, retrospekcje oraz liczne dygresje. A wszystko to w rytm ludowych wierzeń, zabobonów i niełatwej przeszłości.

Na pół realistyczna, na pół symboliczna, pozbawiona fabularnej szczegółowości, osadzona w konkretnym miejscu na przestrzeni dekad – niczym „Dygot” Jakuba Małeckiego, powieść Artura Żaka wprowadza nas w świat odwiecznej walki dobra ze złem, czyhających na każdym kroku ludzkich nieszczęść i nie zawsze łatwych wyborów.

Wierzycie w anioły? W opiekunów, którzy czuwają nas waszym życiem i chronią przed złem tego świata? „Kołatanie” Artura Żaka to opowieść o tym, że poza światem materialnym otacza nas cały ogrom zjawisk metafizycznych, trudnych do okiełznania przez zmysły i ludzkie rozumienie.

Piotrek odwie...

Rozwiń

Zwiń

Tu-dum, tu-dum – tak bije ludzkie serce, niczym miarowy stukot pędzącego pociągu. Rytmicznie i nieprzerwanie. I dopóki bije, nie warto składać broni. Nie warto grzebać swoich marzeń i nadziei. I o tym właśnie jest „Wyspa bijących serc” Laury Imai Messiny. O odwadze do życia i podejmowania wyzwań dnia codziennego.

Choć powieść naszpikowana jest licznymi przemyśleniami i spostrzeżeniami, a niektóre z nich mają nawet wymiar terapeutyczny, to opowiedziana w niej historia nie stanowi wywodu filozoficznego. To realna opowieść o przyjaźni – przyjaźni niespotykanej, i chyba absolutnie nieakceptowalnej społecznie (przynajmniej w naszym kręgu kulturowym). Shūichi ma czterdzieści lat, a Kenta zaledwie osiem. Ale w ich relacji nie ma niczego nieprzyzwoitego, wręcz przeciwnie, ta ich symbiotyczna zależność sprawia, że ich życie staje się łatwiejsze. Bardziej znośne.

Lubię literaturę azjatycką za jej oszczędny charakter i totalne osadzenie w aspekcie kulturowym. „Wyspa bijących serc” trochę odchodzi od tego schematu na rzecz emocji i wydarzeń, które są ich nośnikiem. A wszystko to w rytm niezwalniającego tu-dum, tu-dum.

Tu-dum, tu-dum – tak bije ludzkie serce, niczym miarowy stukot pędzącego pociągu. Rytmicznie i nieprzerwanie. I dopóki bije, nie warto składać broni. Nie warto grzebać swoich marzeń i nadziei. I o tym właśnie jest „Wyspa bijących serc” Laury Imai Messiny. O odwadze do życia i podejmowania ...

Rozwiń

Zwiń

Piękna opowieść o Życiu i Śmierci. Współczesna wariacja na temat historii Romea i Julii, owiana magicznym liryzmem i karaibskim folklorem.

On, Emmanuel Darwin jest Życiem, jest nieskażonym brutalnością tego świata rastafarianinem, który nie boi się ciężkiej pracy. Emanuje dobrocią i empatią, i choć wiele jeszcze musi się nauczyć, w tej swojej naiwności potrafi dostrzec ludzką krzywdę i zakorzenioną głęboko prawdę. Ona, Yejide St Bernard igra ze śmiercią, jest Śmiercią – dziedziczką burzy i przewodniczką dusz, bytem wykraczającym poza świadomą percepcję. Jest również silną i zdeterminowaną kobietą, nieprzyzwyczajoną do brzemienia, które przyszło jej nosić.

„Kiedy byłyśmy ptakami” Ayanny Lloyd Banwo to baśń i powieść obyczajowa w jednym. Intrygująca od pierwszych stron, uderzająca ogromną dawką egzotycznego mistycyzmu, ale przy tym osadzona w realizmie świata przedstawionego. Niebanalna i wielowymiarowa historia miłosna, stawiająca miłość w centrum fabularnego wszechświata, i jednocześnie bagatelizująca ją na każdym możliwym kroku.

Piękna opowieść o Życiu i Śmierci. Współczesna wariacja na temat historii Romea i Julii, owiana magicznym liryzmem i karaibskim folklorem.

On, Emmanuel Darwin jest Życiem, jest nieskażonym brutalnością tego świata rastafarianinem, który nie boi się ciężkiej pracy. Emanuje dobrocią i empat...

Rozwiń

Zwiń

Co się tak naprawdę stało w Sarku? Choć dostajemy wszystkie elementy układanki, i one rzeczywiście idealnie wpasowują się w przebieg zdarzeń, po przeczytaniu tego niesamowitego thrillera czuję, że ostatni rozdział, opowiedziany tak mimo chodem stanowi dowód na to, że ta historia mogła wyglądać zgoła inaczej. Tym samym czytelnik staje się świadkiem swojej własnej psychozy i zaczyna zastanawiać się nad tym, co jest zamierzonym zabiegiem autora, a co wyimaginowaną wersją tej opowieści.

Surowy klimat gór, walka o przetrwanie i wieczna próba charakterów. Sarek” Ulfa Kvenslera to powieść, którą czyta się z zapartym tchem, którą przeżywa się razem z bohaterami, oczekując na kolejny suspens. Absolutnie wciągająca, a wszystko to w scenerii trudnej do okiełzania przyrody i emocjonalnej sinusoidy. Historia jednostki w obliczu własnych słabości i morderczej rozgrywki o najwyższą stawkę, czyli własne życie.

Co się tak naprawdę stało w Sarku? Choć dostajemy wszystkie elementy układanki, i one rzeczywiście idealnie wpasowują się w przebieg zdarzeń, po przeczytaniu tego niesamowitego thrillera czuję, że ostatni rozdział, opowiedziany tak mimo chodem stanowi dowód na to, że ta historia mogła wygl...

Rozwiń

Zwiń

Krajobraz wyspy jest surowy. Dziki. To irlandzka enklawa pośrodku nicości, oddzielająca idyllę mieszkańców od całego zła tego świata. Gdzie trudna zima przeplata się z monotonnymi latem, i tak w kółko, w rytm somnambulicznego tańca.

Pozorny spokój mącą jedynie doniesienia o kolejnych krwawych aktach terrorystycznych w Irlandii Północnej dokonywanych przez skaczące sobie do gardeł organizacje paramilitarne PIRA oraz UDA. Do tego na wyspę przypływa szukający natchnienia brytyjski malarz oraz francuski językoznawca, próbujący za wszelką cenę uratować język irlandzki w jego pierwotnej formie.

Dychotomia tych dwóch bohaterów genialnie współgra z surowym i grubo ciosanym charakterem wyspiarzy. Audrey Magee stworzyła niesamowitą paletę ludzkich przywar, zamknęła całą opowieść w lakonicznych dialogach i impresjonistycznych opisach, nie pozbawiając przy tym powieści dynamicznej narracji ani immersji.

„Kolonia” uderza w zmysły. Oddziałuje pięknym poetyckim językiem, niewymuszonym i oddającym sedno poruszanych w tej powieści tematów. Pobudza jaskrawymi charakterami i ucisza dramatyzmem chwili.

Krajobraz wyspy jest surowy. Dziki. To irlandzka enklawa pośrodku nicości, oddzielająca idyllę mieszkańców od całego zła tego świata. Gdzie trudna zima przeplata się z monotonnymi latem, i tak w kółko, w rytm somnambulicznego tańca.

Pozorny spokój mącą jedynie doniesienia o kolejnych krwa...

Rozwiń

Zwiń