Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przydatna pozycja.

Bardzo przydatna pozycja.

Antyutopia pozorna. Bo czy można ją porównać do Orwellowskiego "Roku 1984"? W 650 rok Ery Forda wszyscy są szczęśliwi. Są uwarunkowani by być szczęśliwi. Ludziom niczego nie brakuje, więc dlaczego mówimy tu o antyutopii?

Jesteśmy poruszeni tym, co przedstawił nam Huxley dlatego, że nasz światopogląd nie miałby w Fordowskiej Republice Świata racji bytu.
To świat wywrócony do góry nogami. Ale nie w złej wierze, a po to, żeby zapewnić cywilizacji szczęśliwy, beztroski byt.

Dramatem dzikusa Johna jest to, że nie ma swojego miejsca w tym świecie. Kultura cywilizacji jest dla niego obca. W rezerwacie zaś został odtrącony.

Żyje w zawieszeniu pomiędzy dwoma zupełnie różnymi światami.

Dla mnie to książka o samotności jednostki, tylko.

Antyutopia pozorna. Bo czy można ją porównać do Orwellowskiego "Roku 1984"? W 650 rok Ery Forda wszyscy są szczęśliwi. Są uwarunkowani by być szczęśliwi. Ludziom niczego nie brakuje, więc dlaczego mówimy tu o antyutopii?

Jesteśmy poruszeni tym, co przedstawił nam Huxley dlatego, że nasz światopogląd nie miałby w Fordowskiej Republice Świata racji bytu.
To świat wywrócony...

“Korzenie niebios” to najnowsza wydana w Polsce powieść cyklu. Jednocześnie jest pierwszą, której akcja nie rozgrywa się w Rosji.

Przyznam szczerze, czekałem na nią. Opis wydawcy działał na mnie niemal hipnotycznie. Atomowa zagłada plus wątek kościoła – tajemnice Nowego Watykanu, hierarchia, itp.. Myślałem sobie – “to będzie strzał w dziesiątkę”. Pierwsze kilkanaście stron było na prawdę idealne. Dotychczasowy świat przestaje istnieć. Bomby spadają na całym globie. Nikt nie wie kto zaczął wojnę, ani jak do niej doszło. Po prostu nikt, kto by wiedział nie przetrwał. Nie żyje Papież. Ludzie żyją w katakumbach, na posadzce walają się kości świętych kościoła katolickiego przemieszane razem z kośćmi tych wszystkich, którzy zginęli w trakcie Dnia Zagłady, lub przez jego konsekwencje. Główny bohater – jako jedyny członek Kongregacji Nauki Wiary(czyli po prostu Świętej Inkwizycji) – otrzymuje misję. Razem z przydzielonymi do tej misji gwardzistami szwajcarskimi wyrusza do Wenecji, gdzie wg doniesień więziony jest Patriarcha Wenecji. Mają go odnaleźć i bezpiecznie przyprowadzić do Watykanu.

Piękna historia, nieprawdaż?

Niestety, w tym momencie wszystko co fajne się kończy. Cały klimat gdzieś ucieka. Bohaterowie zaczynają być irytujący, a wydarzenia następujące po sobie podczas wyprawy nie są spójne i cała historia zaczyna robić się totalnie bezsensowna. Wątki filozoficzno-religijne są płytkie – nie byłem w stanie wciągnąć się w tę historię.

Moim zdaniem Tullio Avoledo nie wykorzystał potencjału świata przedstawionego, jaki zaprezentował nam Głuchowski. A szkoda, bo książka zapowiadała się wyjątkowo dobrze.

“Korzenie niebios” to najnowsza wydana w Polsce powieść cyklu. Jednocześnie jest pierwszą, której akcja nie rozgrywa się w Rosji.

Przyznam szczerze, czekałem na nią. Opis wydawcy działał na mnie niemal hipnotycznie. Atomowa zagłada plus wątek kościoła – tajemnice Nowego Watykanu, hierarchia, itp.. Myślałem sobie – “to będzie strzał w dziesiątkę”. Pierwsze kilkanaście stron...