Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo, że w drugiej części mamy piękny epilog, który wydaje się wystarczający ,warto sięgnąć po "Ogród letni". Czytałam inne opinie, gdzie często spotkałam się ze stwierdzeniem, że bohaterowie się zmienili, że wydaje się, że to zupełnie inne osoby i w istocie mogę to potwierdzić. Sądzę jednak, że to idealnie stopniowane przez autorkę zmiany. Cóż możemy się spodziewać po osobach, które noszą w sobie bagaż tak ciężkich doświadczeń. Czytałam gdzieś, że " łatwiej poruszać się między granatami niż chodzić po ruinach". Ciężko mi sobie wyobrazić jak człowiek, który przeżył piekło wojny może odnaleźć się w normalnym życiu. Tatiana i Aleksander muszą skrywać prawdę o sobie, o swoich korzeniach. W nowym życiu nikt nie chce mieć do czynienia z "radzieckim komunizmem". Prawda może zamknąć wszystkie drzwi. Miłość staje się dojrzała, wymagająca. To nie miesiąc miodowy w Łazariewie. Piękna podróż po różnych etapach miłości. Kolejna wojna, tym razem w Wietnamie, która zaznacza piętno na ich rodzinie. Dojdziemy aż do początku trzeciego tysiąclecia, nie tak jak niektórzy pisali,że do 1999 roku. Tatiana i Aleksander wchodzą razem w trzecie tysiąclecie jako wciąż kochający się ludzie. Piękna scena końcowa, gdzie Tatiana w dzień swoich kolejnych dojrzałych urodzin siedzi w słońcu na ławce jedząc lody, a Aleksander przechodzi na drugą stronę ulicy obserwując ją jak 22 czerwca 1941 roku.Nużyły mnie jednak opisy dzieciństwa Tatiany, które moim zdaniem niewiele wniosły do powieści, bo już wszystko co ważne zostało napisane wcześniej oraz dyskusje polityczne Aleksandra z synami. Reasumując, piękne uwieńczenie historii Tatiany i Aleksandra.

Mimo, że w drugiej części mamy piękny epilog, który wydaje się wystarczający ,warto sięgnąć po "Ogród letni". Czytałam inne opinie, gdzie często spotkałam się ze stwierdzeniem, że bohaterowie się zmienili, że wydaje się, że to zupełnie inne osoby i w istocie mogę to potwierdzić. Sądzę jednak, że to idealnie stopniowane przez autorkę zmiany. Cóż możemy się spodziewać po...

Ile cierpienia może znieść człowiek. Kiedy wydawałoby się, że już nic więcej nie poradzi na swoich barkach życie obarcza go kolejnym ciężarem. Tatiana i Aleksander rozłączeni przez wojnę zmagają się z jej trudami. Wydaje się, że tylko dzięki miłości, którą noszą w sobie są w stanie iść dalej. Te kilka chwil bliskości, intymności i porywów serca z Leningradu, Łodogi, Łazariewa, a zwłaszcza z tego ostatniego urasta do rangi wieczności, staje się ich talizmanem. Wracając ciągle do tych krótkich chwil razem odnajdują w sobie siłę do przetrwania.Czytając o ich losach po tym jak Tatiana uciekła ze Związku Radzieckiego, a Aleksander trafił do więzienia czułam nieustający ból w piersiach. Emocje, które przekazała autorka na kartach książki były tak żywe, że aż rozdzierały serce. Miłość jest tak silna, że każe wierzyć w rzeczy niemożliwe.
Jestem trochę zawiedziona początkiem powieści i strasznie długim wstępem opisującym losy Aleksandra sprzed 22 czerwca 1942. Czasy jego dzieciństwa i młodości są ważne, żeby lepiej poznać postać Aleksandra, jego rodziny i Dimitrja ale mimo wszystko chciałam jak najszybciej przebrnąć przez to, by poznać dalsze losy bohaterów. Uważam, że moznaby delikatnie skrócić ten przydlugi początek na rzecz końca, który mam wrażenie,że dzieje się za szybko, jak gdyby autorka zaczęła się spieszyć. Ta część jest równie dobra i wciagajaca jak pierwsza. Dowiadujemy się jakie straszne losy mieli żołnierze w Armii Radzieckiej, jak niewiele znaczyło ich życie. Autorka pokazuje także zderzenie dwóch zupełnie różnych od siebie światów tj. Zwiazku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych Ameryki w czasach wojny.
Niesamowita opowieść o losach ludzi rzuconych w wir okrucieństw wojny. Przede wszystkim to jednak historia wielkiej miłości. Warto przeczytac.

Ile cierpienia może znieść człowiek. Kiedy wydawałoby się, że już nic więcej nie poradzi na swoich barkach życie obarcza go kolejnym ciężarem. Tatiana i Aleksander rozłączeni przez wojnę zmagają się z jej trudami. Wydaje się, że tylko dzięki miłości, którą noszą w sobie są w stanie iść dalej. Te kilka chwil bliskości, intymności i porywów serca z Leningradu, Łodogi,...