Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako wielka miłośniczka Japonii zawsze chętnie sięgam po pozycje, które nawet w najmniejszym stopniu o niej opowiadają - nieważne w jakim kontekście. W przypadku tej książki jestem niesamowicie rozczarowana. Spodziewałam się, że ta, ledwo 100-stronicowa, książka nie będzie kompleksowym źródeł wiedzy, ciekawostek, interesujących faktów, ale miałam nadzieję na cokolwiek wartego uwagi. Nic takiego nie dostałam. Autorka opisuje pokrótce onsen, w którym była, zamek w Osace, daniele, Park Pokoju, Akihabarę, transport kolejowy i kilka innych miejsc. O niektórych sprawach mówi, mimo że nie miała z nimi do czynienia, jak np. gejsze czy hanami, przez co informacje przez nią podawane nie zawsze są poprawne. Za przykład może służyć twierdzenie, że Japończycy bawią się tylko w obrębach własnych płci, a na imprezach mężczyźni z kobiet tolerują tylko gejsze. Z którego wieku autorka wzięła te informacje?! Denerwowało mnie traktowanie Japonii jako kraju takiego bardzo dziwnego, bardzo egzotycznego, gdzie spotkała się z "japońskimi krzaczkami", dziwnymi warzywami, jedzeniem niespotykanym w krajach europejskich, czytaniem mang w metrze. Z lektury wyłania się obraz kobiety, która nigdy nie słyszała o takim kraju jak Japonia, o którym nie można było poczytać, nic zobaczyć, a gdy w końcu się tam wybiera, to okazuje się, że kraj ten to prawie jak inna planeta.
Jestem zawiedziona. Informacje rodem z wikipedii sprzed 30 lat, cztery strony ze zdjęciami, nic, co by mnie w jakimkolwiek stopniu zainteresowało.

Jako wielka miłośniczka Japonii zawsze chętnie sięgam po pozycje, które nawet w najmniejszym stopniu o niej opowiadają - nieważne w jakim kontekście. W przypadku tej książki jestem niesamowicie rozczarowana. Spodziewałam się, że ta, ledwo 100-stronicowa, książka nie będzie kompleksowym źródeł wiedzy, ciekawostek, interesujących faktów, ale miałam nadzieję na cokolwiek...

Powrót do książki po około dekadzie i strasznie się zawiodłam. Napis "największy obok Stephena Kinga amerykański mistrz horroru" jest sporym nadużyciem. Ta książka nie dorównuje nawet najsłabszej powieści Kinga.
Od horroru wymagam tego, że sprawi, iż będę czuła - co najmniej - niepokój, że będzie mi momentami źle, że nie będę chciała czytać tej książki wieczorami. Natomiast podczas czytania "Pociągu upiorów" czułam znudzenie, zniesmaczenie i irytację tym, że cała historia jest całkowicie bez polotu.

Fabuła skupia się na kilku, całkowicie sobie obcych, postaciach, które stykają się z tym samym, upiornym, nadprzyrodzonym pociągiem i innymi związanymi z nim rzeczami, które sieją zło i zamęt. Trochę duchów/upiorów/zombie (tak do końca to nie wiadomo), trochę opętań poprzez pleśń (!), trochę dramatów rodzinnych, trochę erotyzmu, trochę książkowego odpowiednika kina drogi a na koniec nawet trochę metafizyki. Jednym zdaniem: wszystko i nic.

Przechodząc do konkretów: początek nawet mnie zainteresował, pierwsze rozdziały i przedstawienie każdego bohatera były ciekawe, wiadomo, że coś się dzieje, ale nie wiadomo co. Ta nutka tajemnicy trzymała mnie przy książce, jednak im dalej historia się przesuwała, tym rzadziej sięgałam po tę pozycję. Nie interesowało mnie to, co się dzieje i co się stanie z głównymi bohaterami, liczyłam nawet na to, że może wszyscy zginą (może oprócz Skylara - chłopak był całkiem przyzwoity).

Wydaje mi się również, że autor pod koniec pisania książki bardzo się spieszył z jej zakończeniem, ponieważ zostawił mnóstwo dziur i logicznych, i fabularnych. W sumie może to i lepiej, że nie napisał ani strony więcej.

Podsumowując, nie polecam. Nie jest to najgorszy horror na świecie ani tym bardziej najgorsza książka. Jest nudna i bezbarwna, ale był dobry pomysł i dobry początek. Autora również nie skreślam i jeśli kiedyś trafię na jego inną powieść, to pewnie się skuszę.

Powrót do książki po około dekadzie i strasznie się zawiodłam. Napis "największy obok Stephena Kinga amerykański mistrz horroru" jest sporym nadużyciem. Ta książka nie dorównuje nawet najsłabszej powieści Kinga.
Od horroru wymagam tego, że sprawi, iż będę czuła - co najmniej - niepokój, że będzie mi momentami źle, że nie będę chciała czytać tej książki wieczorami. Natomiast...

Autor w czterdziestu rozdziałach pokrótce omawia historię i założenia znanych filozofów. Inne są ciekawsze (dla mnie najlepsze były cztery pierwsze i cztery ostatnie rozdziały), inne mniej, ale ogólna idea nie jest zła.

Oczywiście nie można w sposób kompleksowy omówić jakiegokolwiek nurtu filozoficznego na kilku stronach, ale dla osób, które wcześniej z filozofią nie miały wiele wspólnego i chciałyby sprawdzić, czy to coś dla niech, to naprawdę polecam. Całość jest napisana prostym, zrozumiałym językiem, autor opisuje najważniejsze informacje o poszczególnych filozofach i ich pracach. Jeśli po tej lekturze ktoś będzie chciał dowiedzieć się czegoś więcej na dowolny temat z książki, to po pierwsze - świetnie, a po drugie będzie mógł znaleźć rozszerzone informacje w wielu innych pozycjach, np. Władysława Tatarkiewicza czy Giovanniego Reale.

Natomiast jeśli ktoś nie jest początkujący z filozofii, to tutaj raczej nic dla siebie nie znajdzie.

Autor w czterdziestu rozdziałach pokrótce omawia historię i założenia znanych filozofów. Inne są ciekawsze (dla mnie najlepsze były cztery pierwsze i cztery ostatnie rozdziały), inne mniej, ale ogólna idea nie jest zła.

Oczywiście nie można w sposób kompleksowy omówić jakiegokolwiek nurtu filozoficznego na kilku stronach, ale dla osób, które wcześniej z filozofią nie...