Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając opinie na temat tej książki często spotykałam się z niepochlebnymi ocenami i muszę się z nimi zgodzić. Niestety, ponieważ "Meto 2033" pokochałam całym serduszkiem. Druga część trylogii Głuchowskiego jest napisana bardzo chaotycznie, przez co poruszone wątki (w większości będące również minusem samym w sobie) nie wciągają czytelnika. Ma się wrażenie, że książka jest oderwana od swojego poprzednika.

Myślę, że wszyscy czekali na poruszenie kwestii Artema i Huntera, ale oczywiście do końca nie dowiadujemy się zupełnie nic, oprócz tego, że pierwszy... jest, żyje i ciągle siedzi przy telefonie (tak, innych informacji na jego temat się nie dowiecie, bo przecież to w ogóle nie jest ważne), a drugi ma traumę po przeżyciach sprzed roku, więc jest jeszcze bardziej tajemniczy i zamknięty w sobie niż wtedy. Taki Hunter do kwadratu nam się tu pojawił. Jeśli chodzi pozostałą dwójkę bohaterów, których jesteśmy zmuszeni śledzić nie jest lepiej. Stary marzyciel-samotnik oraz outsiderka skrzywdzona przez los (jak możecie się domyśleć, od kiedy spotyka pozostałych głównych bohaterów nie dzieje jej się kompletnie nic i staje się swojego rodzaju Mary Sue) nie są modelami postaci, które da się polubić. Jak najbardziej mogłyby być poprowadzone dobrze, ciekawie, tak żebyś nie chcieli skończyć tej książki jak najszybciej, ale autorowi się to nie udało. Powtórzę po raz kolejny: niestety.

Daję 4 gwiazdki z miłości do tego uniwersum i z nadzieją, że kiedy zabiorę się do "Metra 2035" ocena będzie przynajmniej dwa razy wyższa.

Czytając opinie na temat tej książki często spotykałam się z niepochlebnymi ocenami i muszę się z nimi zgodzić. Niestety, ponieważ "Meto 2033" pokochałam całym serduszkiem. Druga część trylogii Głuchowskiego jest napisana bardzo chaotycznie, przez co poruszone wątki (w większości będące również minusem samym w sobie) nie wciągają czytelnika. Ma się wrażenie, że książka jest...

Jak można się było spodziewać po rozprawce słynnego filozofa, jest to lektura skłaniająca do refleksji i warta przeczytania. Jedyne, co denerwuje to ciągła potrzeba przeskakiwania na ostatnie strony w celu przeczytania objaśnień sentencji, jednak jest to bardziej kwestia tego akurat wydania. Nie mniej, można znaleźć w tym urok.

Jak można się było spodziewać po rozprawce słynnego filozofa, jest to lektura skłaniająca do refleksji i warta przeczytania. Jedyne, co denerwuje to ciągła potrzeba przeskakiwania na ostatnie strony w celu przeczytania objaśnień sentencji, jednak jest to bardziej kwestia tego akurat wydania. Nie mniej, można znaleźć w tym urok.

Bardzo ciekawie napisana książka. Była to moja pierwsza styczność z E. L. Doctorow'em i bardzo zachęciła mnie do zgłębienia jego dzieł. Odejmuję jedną gwiazdkę za specyficzny rodzaj narracji, do którego trzeba się przyzwyczajać przez kilka pierwszych stron oraz drugą za wątek prezydenta-współlokatora, który wydał mi się naciągany i wepchnięty niemal na siłę. Nie zmienia to jednak faktu, że książka genialnie łączy fikcję z rzeczywistością. Przedstawione wydarzenia skłaniają czytelnika do refleksji nad samym sobą, a także pokazuje tragedie ludzi, którzy przeżyli 11.09., poruszając tym samym nas do większej empatii dla tych osób.

Bardzo ciekawie napisana książka. Była to moja pierwsza styczność z E. L. Doctorow'em i bardzo zachęciła mnie do zgłębienia jego dzieł. Odejmuję jedną gwiazdkę za specyficzny rodzaj narracji, do którego trzeba się przyzwyczajać przez kilka pierwszych stron oraz drugą za wątek prezydenta-współlokatora, który wydał mi się naciągany i wepchnięty niemal na siłę. Nie zmienia to...